Καλησπέρα σας .
Προσπαθώ από χτες να γράψω αλλά κάθε φορά που ξεκινάω , λυγίζω ...
Όχι πως άλλαξε κάτι σήμερα αλλά προσπαθώ να το κάνω σε δόσεις ...
Πριν από 13 χρόνια μας χάρισαν ένα γαλλικό μπουλντόγκ , τον Αχιλλέα μας ... Επειδή κι εγώ και η γυναίκα μου όμως λείπουμε αρκετές ώρες από το σπίτι αποφασίσαμε να αγοράσουμε ακόμα ένα ώστε να έχουν παρέα όσο λείπουμε . Λυπάμαι που υποστήριξα τα ζώα των βιτρινών αλλά τότε ήμουν απλά αμαθής ...
Ο γκιζμο λοιπόν , κουταβάκι τότε είδε τον Αχιλλέα σαν τον μπαμπά που δεν γνώρισε ποτέ . Απίστευτα δεμένα , 13 χρόνια δίπλα δίπλα , ούτε μια ώρα χωριά .
Ο Αχιλλέας είναι πραγματικά μια ηλιαχτίδα στην ζωή μας . Είναι η αιτία που γίναμε φιλόζωοι , που βοηθήσαμε Αμέτρητες ζωές έπειτα (γάτες , σκύλοι και γενικότερα όλα τα ζωακια) η δε γυναίκα μου είναι και Βίγκαν από τότε . Δεν τσακώθηκε ποτέ , φιλιόταν με γατάκια και τον αγαπούσαν όλοι και όλα . Πάντα τρυφερός , πάντα αστείος , πάντα πιστός με αυτή την ανιδιοτελή αγάπη στα μάτια του πάντα . Το αποκούμπι της ψυχής μας και ο δάσκαλος μας στην αγάπη .
Αν και δεν πιστεύω σε θεούς και δαίμονες εύχομαι να υπάρχει κάτι μετά εκεί έξω και να τον ξαναδώ μια μέρα να τρέχει στην αγκαλιά μου και να γεμίζει την τόσο άδεια ζωή μου ...
Θα μπορούσα να γράφω για πάντα αλλά είναι πολύ νωπό ακόμα και δεν μπορώ να το διαχειριστώ .
Ο Αχιλλουκος μας έφυγε προχτές το βράδυ ξαφνικά και έχουμε χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας .
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα που να μην μου θυμίζει με κάποιο τρόπο τον Αχιλλέα . Δεν έχω νιώσει πιο διαλυμένος στην ζωή μου ποτέ . Δεν μπορώ να φανταστώ καν πως θα περάσει κάποτε αυτό ...
Ο Γκιζμουλης λοιπόν έχασε κι αυτός με την σειρά του τα πάντα . Πάντα έκανε σαν παλαβό όταν έλειπε έστω και μια ώρα ο Αχιλλέας. Τώρα έχω διπλή θλίψη γιατί σπαράζει στο κλάμα μέρα νύχτα και ψάχνει να τον βρει . Κοιτάζει πόρτες , παράθυρα και δωμάτια και δεν ηρεμεί με τίποτα .
μου δίνει την εντύπωση ότι δεν θα αντέξει πολύ έτσι .
τι μπορώ να κάνω ρε παιδιά ώστε να τον βοηθήσω ; Εμείς λογικά με τον χρόνο και την λογική κάποια στιγμή ίσως νιώσουμε λίγο καλύτερα . Αυτό το καημένο που δεν μπορεί Να καταλάβει πως θα το διαχειριστεί ;
Έχει κανείς σας παρόμοια εμπειρία ; Έχουμε κάποιον ειδικό εδώ να μας συμβουλέψει ;
Αγαπάτε τους συντρόφους σας σαν να είναι η τελευταία μέρα που είναι μαζί σας , κάθε μέρα . Ποτέ δεν ξέρετε τι σου ξημερώνει η επόμενη .
Προσπαθώ από χτες να γράψω αλλά κάθε φορά που ξεκινάω , λυγίζω ...
Όχι πως άλλαξε κάτι σήμερα αλλά προσπαθώ να το κάνω σε δόσεις ...
Πριν από 13 χρόνια μας χάρισαν ένα γαλλικό μπουλντόγκ , τον Αχιλλέα μας ... Επειδή κι εγώ και η γυναίκα μου όμως λείπουμε αρκετές ώρες από το σπίτι αποφασίσαμε να αγοράσουμε ακόμα ένα ώστε να έχουν παρέα όσο λείπουμε . Λυπάμαι που υποστήριξα τα ζώα των βιτρινών αλλά τότε ήμουν απλά αμαθής ...
Ο γκιζμο λοιπόν , κουταβάκι τότε είδε τον Αχιλλέα σαν τον μπαμπά που δεν γνώρισε ποτέ . Απίστευτα δεμένα , 13 χρόνια δίπλα δίπλα , ούτε μια ώρα χωριά .
Ο Αχιλλέας είναι πραγματικά μια ηλιαχτίδα στην ζωή μας . Είναι η αιτία που γίναμε φιλόζωοι , που βοηθήσαμε Αμέτρητες ζωές έπειτα (γάτες , σκύλοι και γενικότερα όλα τα ζωακια) η δε γυναίκα μου είναι και Βίγκαν από τότε . Δεν τσακώθηκε ποτέ , φιλιόταν με γατάκια και τον αγαπούσαν όλοι και όλα . Πάντα τρυφερός , πάντα αστείος , πάντα πιστός με αυτή την ανιδιοτελή αγάπη στα μάτια του πάντα . Το αποκούμπι της ψυχής μας και ο δάσκαλος μας στην αγάπη .
Αν και δεν πιστεύω σε θεούς και δαίμονες εύχομαι να υπάρχει κάτι μετά εκεί έξω και να τον ξαναδώ μια μέρα να τρέχει στην αγκαλιά μου και να γεμίζει την τόσο άδεια ζωή μου ...
Θα μπορούσα να γράφω για πάντα αλλά είναι πολύ νωπό ακόμα και δεν μπορώ να το διαχειριστώ .
Ο Αχιλλουκος μας έφυγε προχτές το βράδυ ξαφνικά και έχουμε χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας .
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα που να μην μου θυμίζει με κάποιο τρόπο τον Αχιλλέα . Δεν έχω νιώσει πιο διαλυμένος στην ζωή μου ποτέ . Δεν μπορώ να φανταστώ καν πως θα περάσει κάποτε αυτό ...
Ο Γκιζμουλης λοιπόν έχασε κι αυτός με την σειρά του τα πάντα . Πάντα έκανε σαν παλαβό όταν έλειπε έστω και μια ώρα ο Αχιλλέας. Τώρα έχω διπλή θλίψη γιατί σπαράζει στο κλάμα μέρα νύχτα και ψάχνει να τον βρει . Κοιτάζει πόρτες , παράθυρα και δωμάτια και δεν ηρεμεί με τίποτα .
μου δίνει την εντύπωση ότι δεν θα αντέξει πολύ έτσι .
τι μπορώ να κάνω ρε παιδιά ώστε να τον βοηθήσω ; Εμείς λογικά με τον χρόνο και την λογική κάποια στιγμή ίσως νιώσουμε λίγο καλύτερα . Αυτό το καημένο που δεν μπορεί Να καταλάβει πως θα το διαχειριστεί ;
Έχει κανείς σας παρόμοια εμπειρία ; Έχουμε κάποιον ειδικό εδώ να μας συμβουλέψει ;
Αγαπάτε τους συντρόφους σας σαν να είναι η τελευταία μέρα που είναι μαζί σας , κάθε μέρα . Ποτέ δεν ξέρετε τι σου ξημερώνει η επόμενη .