Ευχαριστώ όλους για τα καλωσορίσματα!!
Την Σεττερ την συνάντησα να δειπνίζει σε ένα παραθαλάσσιο εστιατόριο, την θαύμασα αλλά δεν την πήρα. Σκέφτηκα ένα πλάσμα τόσο όμορφο είναι αδύνατο να μην το αγαπά κάποιος και σκέφτηκα ότι θα τόχε σκάσει από το σπίτι της. Δεν είχε ούτε περιλαίμιο.
Ξαναπήγα την επομένη και δεν ήταν πουθενά.
Όμως πήγα πάλι την Τρίτη ημέρα και έγινε ένα θαύμα: Δίπλα στο αυτοκίνητό μου σταμάτησε ένα φορτηγό Μερσέντες και βγήκε μια κυρία που ανοίγοντας τις πλάγιες πόρτες του κλειστού φορτηγού, έβγαλε περίπου 20 σκυλάκια για τη βόλτα τους με λουράκια το καθένα.
Κοντά ήταν και η Σεττερ που θαύμαζε τη θέα από επίκαιρο σημείο της παραλίας.
Με την Κυρία ανταλλάξαμε 1-2 λόγια προτού μου πει κοιτώντας προς την Σεττερ: Αυτό το σκυλάκι είναι από σπίτι μαθημένο και είναι εδώ παρατημένο. Αν μπορούσατε ή αν ξέρετε κάποιον να το πάρει θα κάνατε ένα καλό!
Χωρίς άλλη δικαιολογία προσφέρθηκα να την έχω εγώ σαν το πρώτο μου σκυλάκι.
Την πλησίασα ήπια και τρυφερά, της προσέφερα κάτι να φάει, όμως με κοιτούσε με το ύφος που έλεγε: Ναι, καλά, θα με κάνεις να αγαπήσω και σένα και μετά θα με αφήσεις όπως οι άλλοι!! Εκεί της υποσχέθηκα ότι θάμαστε για πάντα μαζί.
Δέχτηκε να μπει στο αυτοκίνητο, όπου έκανε τον πρώτο εμετό μετά από λίγο από το φαγητό της ταβέρνας.
Μας πήρε περίπου ένα χρόνο για να φτιάξουμε σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης!
Την ΠιτΜπουλ την πρωτοείδα σε βόλτα στο Βουνό του Υμηττού. Ένα ευρύστερνο περήφανο στητό συγχισμένο πλάσμα που με την πρώτη ματιά είπα "Πόσο 'ομορφο!" Ανέβαινε με αποφασιστικότητα την ανηφόρα να έρθει κοντά σε μια άλλη Κυρία που είχε αναλάβει με δική της πρωτοβουλία να ταΐζει τα απροστάτευτα σκυλιά.
Ήταν η Τρίτη φορά (πάλι) που την συνάντησα ένα μήνα αργότερα όταν με την έγκριση της πραστάτιδάς της, την έπεισα να μπει στο αυτοκίνητο με τη Σεττερ.
Η Πιτ στειρώθηκε μόλις 4 μηνών. Αυτό αποτέλεσε για όλους μας διευκόλυνση, έχω όμως να πω Πάρα πολλά για την επίδραση στην αντοχή της την φυσιολογία της και τη στενοχώρια της που όλα τα αρσενικά προτιμούν άλλα σκυλιά!
Έχετε δει ζήλια στο πρόσωπο που λέει "εμένα γιατί όχι;;" Ή μήπως τα σκυλιά δεν έχουν ψυχή με τα προβλήματά της; Ή μήπως μια στενοχώρια δεν έχει σωματικό αντίκτυπο;
Τέλος πάντων, είναι η Κρατική Γραμμή που όλοι ακολουθούμε πιστά με στειρώσεις ευνουχισμούς, παρά τις αποσιωπόμενες επιστημονικές και στατιστικές αλήθειες.
Σε λίγο δε με την καινούργια σύσταση του ΟΙΕ προς τη ΕΕ ούτε στείρωση δε θα μετράει για σωστό. Ευθανασία αδεσπότων με ηλεκτροσόκ και σε θαλάμους αερίων (κάτι μου θυμίζει) μας περιμένει, λόγω έλλειψης χρημάτων σε κρατικό και συλλογικό επίπεδο για παροχή υπηρεσιών που κοστίζουν (στειρωση φιλοξενία διαφήμιση)
Αυτή είναι η ιστορία (περίπου) με τα σκυλιά μου, απασχολούμαι τώρα να ξεχωρίσω ανάμεσα σ' αυτό που μου λέει η ψυχή μου (ότι τα σκυλιά είναι ζωντανά εφυή με γνωστικές λειτουργίες και εκτίμηση της καλωσύνης και της ομορφιάς - όπως η κλασσική μουσική) και της ανημποριάς τους να συμμετέχουν σε ηθικές διαδικασίες ή να συνάψουν σχέσεις μεσω συμβολαίων, κάτι που τα καθιστά ανίκανα να έχουν Νομικά δικαιώματα και θεωρούνται Νομικώς Πράγματα, περουσιακά στοιχεία!
, να τα χαίρεσαι 
