Νομίζω ότι επειδή οι γονείς μου ήταν φιλόζωοι, παθιασμένοι πραγματικά με τα ζώα μου πέρασαν το μικρόβιο. Όταν είχαμε έναν σκύλο και έναν γάτο σπίτι μας ο κόσμος γύρω μας νόμιζε ότι ήμασταν τρελοί, ήταν εποχές που ελάχιστοι άνθρωποι είχαν κατοικίδια (10ετία του ΄70).
Έχουμε φάει έξωση από το πρώτο σπίτι που νοικιάσαμε σε προάστειο της Αθήνας γιατί ένα αδέσποτο που ταίζαμε μπήκε στην πολυκατοικία και ο σπιτονοικοκύρης μας άρχισε να το κυνηγάει χτυπώντας τον στις σκάλες, βγήκε ο πατέρας μου έξω και τον έδειρε, τώρα έτσι που το ακούτε μπορεί να νομίζετε ότι ήταν κανένας τραμπούκος ο μπαμπάς μου αλλά καμία σχέση, του γύριζε το μάτι σε σπάνιες περιπτώσεις και δη όταν κακοποιούσαν κάποιο ζώο.
Έχουμε τρέξει σε φιλοζωικές για να σώσουμε τα αγαπημένα μας αδεσποτάκια που είχαν μαζέψει και ετοίμαζαν για ευθανασία, έχουμε σταματήσει με το αυτοκινητό μας την κίνηση στην Λ.Αλεξάνδρας για να μαζέψουμε τον πρώτο μας γάτο τον snoopy, μωράκι ακόμη , και σε όλα αυτά ήμουν παρούσα φυσικά, οπότε θα ήταν δύσκολο τώρα να μπορούσα να ζω χωρίς κατοικίδια .
