Λοιπόν, τί να σας πώ. Έμενα Θεσσαλονίκη τότε με μία φίλη μου κ ήθελα να πάρω ένα σκηλάκι. Μία μέρα όπως περνούσαμε απο ένα Pet Shop (τότε δέν είχα διαβάσει όλα αυτά για τα pet shop κ είχα μαύρα μεσάνυχτα για το τί γίνεται) βλέπω ένα κατάμαυρο μικρό αρκουδάκι. Ήταν τόσο μα τόσο όμορφος κ γεμάτος ζωή κ ενέργεια αλλα εκεί μέσα είχε μία φατσούλα θλιμένη κ παραπονεμένη λές κ τον είχανε βάλει τιμωρία κ δεν ήξερε το γιατί. Μπαίνουμε μέσα κ με το που μας είδε σηκώθηκε έτοιμος να παίξει μαζί μας. το βγάλαμε μαζί με τον ιδιοκτήτη απο το κλουβί, τον άφησε κάτω κ έτρεχε, έπαιζε ερχόταν πάνω μας κ ήταν τόσο ευτυχισμένος που ήταν επιτέλους ελεύθερος. Μας τρέλλανε απο τη πρώτη στιγμή. Μετά απο λίγη ώρα αφού ρωτήσαμε τα σχετικά για αυτόν, τον βάλαμε πάλι στο κλουβί κ φύγαμε με βαριά καρδιά. Δέν μπορούσα να τον βλέπω εκεί μέσα. Είχα πάρει την απόφαση μέσα μου οτι θα τον έπαιρνα απο εκεί. Έτσι κ έγινε. Την επόμενη μέρα, αφού γύρισα απο τη δουλειά, μπάινω στο σπίτι κ ήταν όλα άδεια, όλη μέρα το μυαλό μου ήταν στο Carmelo κ φοβόμουν μήπως τον είχανε πάρει. Λέω στην άλλη κοπέλα ''πάω να τον πάρω'', κ πήγαμαι μαζί τον έβγαλα απο το κλουβί, πήραμε φαγητό κ διάφορα άλλα παιχνιδάκια να παίζει τον πήρα αγκαλίτσα κ φύγαμε
Απο τότε είναι σάν παιδί μου, δέ μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτόν. Κάναμε όλα μας τα εμβόλια, περάσαμε κ κάποιες τρομάρες με την υγεία του αλλα τελικά όλα είναι καλά κ πλέον το μικρό μας, που δέν είναι πλέον μικρός αλλα 32 ολόκληρα κιλά, είναι 1 χρονού κ 3 μηνών... Α το καλύτερο είναι οτι αυτός μας το πούλησε για κανίς-τερριέ κ λέει δέ θα μεγαλώσει πλύ, καμια 13- 14 κιλά θα γίνει κ έγινε θηρίο. Πρέπει να του το πάω να τον φάει το βλάκα αλλα χαίρομαι που τελικά έγινε ένα μεγάλο κ δυνατό σκηλί κ δέ θα τον άλλαζα με τίποτα!!!! ΄-) Αυτά!