Καλημέρα! Είμαι νέα στο φόρουμ! Και αυτο είναι το πρώτο μου πόστ. Χρειάζομαι την γνώμη σας! Για έμενα ειναι πολύ σημαντικό αυτό που θα αναφέρω.
Έμενα Αθήνα και για επαγγελματικούς λόγους του αρραβωνιαστικού μου πήραμε την απόφαση να έρθουμε μόνιμα να μείνουμε στην Επαρχία! Στην Αθήνα ο καθένας έμενε με τους γονείς του. Εγώ εχω 2 μικρόσωμα σκυλάκια. Το ένα ειναι 8 χρονών και ειναι κοκκώνι. Πάρα πολυ καλό και συντροφικό σκυλί. Και το άλλο ειναι ημίαιμο κοκκώνι με κανίς 3 χρονών περίπου. Και ατίθασο νιάτο. Ειναι μητέρα και κόρη. Είχαμε ενα ατύχημα. (Πήδηξε ο σκύλος του γείτονα απο το φράχτη της αυλής και έκανε το θαύμα του)...Έχουν μάθει στην αυλή. Δε τα πολύ πήγαινα βόλτα γιατί είχαν το χώρο τους. Δεν ειναι και τοσο κοινωνικά και φιλικά με αλλα σκυλάκια εξαιτίας αυτού. Όταν τα πήγαινα βόλτα συνήθως χωρίς να προκαλέσουν τα δικα μας, τα αλλα σκυλιά και κυριως τα αδέσποτα ερχόντουσαν για επίθεση! Και ηταν αρκετές οι φορές που τα έπαιρνα αγκαλιά και έτρεχα τρομαγμένη η έτρεχαν γείτονες να με βοηθήσουν.
Αυτα τα σκυλάκια ειναι πολύ δεμένα μεταξύ τους! Παίζουν οοοοολη την ώρα! Κυνηγιούνται και τρέχουν γύρω γύρω στην αυλή. Τρελαίνονται να τους πετάς το κόκκαλο! Και οταν χαϊδεύω την μια ζηλεύει η αλλη και μου σπρώχνει το χερι να χωθεί και η μικρή κάτω από την παλάμη μου να την χαϊδέψω και εκείνη! Γλείφονται και πλένουν η μια την άλλη και γενικά ειναι αχώριστες! Όταν είχα δοκιμάσει να πάρω την μία βόλτα και μας έβλεπε η άλλη, Συνήθως έκλαιγε και γάβγιζε και ηταν ανήσυχη! Όταν κλείνω την μια σε ένα δωμάτιο και παίρνω την άλλη χωρίς να την δει οτι πάει βόλτα γιατί ζηλεύουν, δε κανει φασαρία....
Και μετά απο αυτα που σας ανέφερε μπαίνω επιτέλους στο Κυρίως.
ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝΕ.Ηταν η παρεούλα μου και η χαρά μου! Εχω μεγαλο συναισθηματικό δέσιμο με την Μεγάλη! Είναι άλλη η επικοινωνία μας......Η μικρή ειναι η αδυναμία του μπαμπά. Μένω σε διαμέρισμα και εχω βεράντα. Και ξέρω πως..... όπως ειναι για μενα δύσκολη αυτή η αλλαγή και το μεταβατικό στάδιο θα ειναι και για το ζωντανό. Εγω ειμαι άνθρωπος και ηταν επιλογή μου! Το ζωντανό εκει που ειναι ελεύθερο, ευτυχισμένο και μαθημένο με την κόρη της, πως θα την χωρίσω? Πως θα τις το κάνω αυτό?
Εγω απο την άλλη είμαι άνεργη, ψάχνω δουλειά και δεν εχω φίλους εδω. Και εχω μελαγχολήσει. Αν είχα εστω την μια θα βγαίναμε έξω, θα παίζαμε! Θα μου έκανε συντροφιά! Τα 2 δε μπορω να τα έχω! Θέλουν και οι δικη μου την μια και εγω δεν εχω το χώρο που είχαν.
Σκέφτηκα να πάρω ενα άλλο σκυλάκι, έχω μάθει να συμβιώνω με σκυλιά! Πιο πρίν απο εκείνα ειχα 14 χρόνια ενα λυκόσκυλο! Αλλη στεναχώρια και εκει που τον έχασα! όμως Συναισθηματικά νιώθω οτι θα προδώσω την λίζα μου! Γιατι δεν ειναι οτι την έχασα. Νιώθω οτι θα την αντικαταστήσω ενω υπάρχει και θα ήθελα εκέινη. Αλλα δε θέλω να στρεσαριστεί και να εμφανίσει και η μια και η άλλη κατάθλιψη και μελαγχολία. Τι να κάνω? Πείτε μου ειλικρινά ναι η ΟΧΙ. το καταλαβαίνω οτι θα είναι δύσκολη η αλλαγή. Δε θέλω να τους δημιουργήσω πρόβλημα στην ψυχολογία επειδή εγω θα ήθελα την παρέα εστω της μιας. Μπορει να επιτευχθεί κατι τέτοιο αν ναι πώς? Τι πρέπει να κάνω?
Θα εκτιμούσα πολύ τις απόψεις και την συμβουλή σας.....Ευχαριστώ εκ των προτέρων....
Έμενα Αθήνα και για επαγγελματικούς λόγους του αρραβωνιαστικού μου πήραμε την απόφαση να έρθουμε μόνιμα να μείνουμε στην Επαρχία! Στην Αθήνα ο καθένας έμενε με τους γονείς του. Εγώ εχω 2 μικρόσωμα σκυλάκια. Το ένα ειναι 8 χρονών και ειναι κοκκώνι. Πάρα πολυ καλό και συντροφικό σκυλί. Και το άλλο ειναι ημίαιμο κοκκώνι με κανίς 3 χρονών περίπου. Και ατίθασο νιάτο. Ειναι μητέρα και κόρη. Είχαμε ενα ατύχημα. (Πήδηξε ο σκύλος του γείτονα απο το φράχτη της αυλής και έκανε το θαύμα του)...Έχουν μάθει στην αυλή. Δε τα πολύ πήγαινα βόλτα γιατί είχαν το χώρο τους. Δεν ειναι και τοσο κοινωνικά και φιλικά με αλλα σκυλάκια εξαιτίας αυτού. Όταν τα πήγαινα βόλτα συνήθως χωρίς να προκαλέσουν τα δικα μας, τα αλλα σκυλιά και κυριως τα αδέσποτα ερχόντουσαν για επίθεση! Και ηταν αρκετές οι φορές που τα έπαιρνα αγκαλιά και έτρεχα τρομαγμένη η έτρεχαν γείτονες να με βοηθήσουν.
Αυτα τα σκυλάκια ειναι πολύ δεμένα μεταξύ τους! Παίζουν οοοοολη την ώρα! Κυνηγιούνται και τρέχουν γύρω γύρω στην αυλή. Τρελαίνονται να τους πετάς το κόκκαλο! Και οταν χαϊδεύω την μια ζηλεύει η αλλη και μου σπρώχνει το χερι να χωθεί και η μικρή κάτω από την παλάμη μου να την χαϊδέψω και εκείνη! Γλείφονται και πλένουν η μια την άλλη και γενικά ειναι αχώριστες! Όταν είχα δοκιμάσει να πάρω την μία βόλτα και μας έβλεπε η άλλη, Συνήθως έκλαιγε και γάβγιζε και ηταν ανήσυχη! Όταν κλείνω την μια σε ένα δωμάτιο και παίρνω την άλλη χωρίς να την δει οτι πάει βόλτα γιατί ζηλεύουν, δε κανει φασαρία....
Και μετά απο αυτα που σας ανέφερε μπαίνω επιτέλους στο Κυρίως.
ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝΕ.Ηταν η παρεούλα μου και η χαρά μου! Εχω μεγαλο συναισθηματικό δέσιμο με την Μεγάλη! Είναι άλλη η επικοινωνία μας......Η μικρή ειναι η αδυναμία του μπαμπά. Μένω σε διαμέρισμα και εχω βεράντα. Και ξέρω πως..... όπως ειναι για μενα δύσκολη αυτή η αλλαγή και το μεταβατικό στάδιο θα ειναι και για το ζωντανό. Εγω ειμαι άνθρωπος και ηταν επιλογή μου! Το ζωντανό εκει που ειναι ελεύθερο, ευτυχισμένο και μαθημένο με την κόρη της, πως θα την χωρίσω? Πως θα τις το κάνω αυτό?
Εγω απο την άλλη είμαι άνεργη, ψάχνω δουλειά και δεν εχω φίλους εδω. Και εχω μελαγχολήσει. Αν είχα εστω την μια θα βγαίναμε έξω, θα παίζαμε! Θα μου έκανε συντροφιά! Τα 2 δε μπορω να τα έχω! Θέλουν και οι δικη μου την μια και εγω δεν εχω το χώρο που είχαν.
Σκέφτηκα να πάρω ενα άλλο σκυλάκι, έχω μάθει να συμβιώνω με σκυλιά! Πιο πρίν απο εκείνα ειχα 14 χρόνια ενα λυκόσκυλο! Αλλη στεναχώρια και εκει που τον έχασα! όμως Συναισθηματικά νιώθω οτι θα προδώσω την λίζα μου! Γιατι δεν ειναι οτι την έχασα. Νιώθω οτι θα την αντικαταστήσω ενω υπάρχει και θα ήθελα εκέινη. Αλλα δε θέλω να στρεσαριστεί και να εμφανίσει και η μια και η άλλη κατάθλιψη και μελαγχολία. Τι να κάνω? Πείτε μου ειλικρινά ναι η ΟΧΙ. το καταλαβαίνω οτι θα είναι δύσκολη η αλλαγή. Δε θέλω να τους δημιουργήσω πρόβλημα στην ψυχολογία επειδή εγω θα ήθελα την παρέα εστω της μιας. Μπορει να επιτευχθεί κατι τέτοιο αν ναι πώς? Τι πρέπει να κάνω?
Θα εκτιμούσα πολύ τις απόψεις και την συμβουλή σας.....Ευχαριστώ εκ των προτέρων....