Μιας και έχω Husky (3) πάνω από 12 χρόνια να πω κι εγώ τη γνώμη μου από πλευράς ιδιοκτήτη και όχι επαγγελματία. Θα αναφερθώ στα δύο Σιβηριανά, το Μάλαμιουτ το αφήνω απ' έξω γιατί έχει τεράστιες χαρακτηρολογικές διαφορές και το δικό μου ήταν πολύ υπάκουο αλλά ανεπίδεκτο μαθήσεων (οξύμωρο ε; να που συμβαίνουν κι αυτά). Η καλύτερη φράση που έχω ακούσει γενικά ήταν εδώ μέσα πως το Χάσκυ θα κάνει αυτό που του ζητάς αν δε μπορεί να το αποφύγει. Έχει τεράστιες αντοχές και όρεξη για περιπάτους σε γρήγορο ρυθμό. Προσοχή! Δεν τραβάει απλά δυσανασχετεί αν πηγαίνεις σε ένα στυλάκι του τύπου κάτσε να δω και τις βιτρίνες. Αρέσκεται να τραβάει τα βλέμματα και μετά να δυσανασχετεί μόλις το πλησιάσουν να το χαϊδέψουν. Για τη μεγάλη που την εκπαίδευσα μαζί με εκπαιδευτή ένα πολύ καλό παλικάρι που με βοήθησε κι εμένα να καταλάβω κάποια πράγματα που τα προηγούμενα 6 χρόνια τα ήξερα μεν αλλά λίγο διαφορετικά ό,τι της έμαθε το θυμάται και το τηρεί ακόμα, μαζί το τηρούμε. Και μάλιστα χάρη στη βοήθεια του Χάσκυ εκπαίδευσα και το Λύκο μου (όχι ότι το γκρένενταελ θα δυσκολευόταν ακόμη και τελείως άσχετος να το εκπαιδεύσει αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Το δεύτερο Χάσκυ που ήρθε λίγο μετά το εκπαίδευσα μόνος μου και μπορώ να σου πω ότι άνηκε στο 5% που προανέφερε ο JohnK, δηλαδή ήταν περίπτωση. Το πιο εκπαιδεύσιμο ζώο που έχω γνωρίσει, καθόλου απρόβλεπτο (χαρακτηριστικό γενικά των Χάσκυ), ιδιαίτερα εξαρτημένο και προτιμούσε τα παιχνίδια παρά τις βόλτες και όχι βαρελάκια και αρλούμπες δεν έκανε. Με το μπαλάκι παίζαμε μόνο. Γενικά τα Χάσκυ είναι παιχνιδιάρικα με το δικό τους τρόπο. Τους αρέσει οτιδήποτε έχει σχέση με τρέξιμο. Αν έχεις τη δυνατότητα κάποιας αλάνας περιφραγμένης που θα είσαι μόνος σου τρελαίνεται να το κυνηγάς και σου εγγυώμαι ότι εσύ θα πέσεις κάτω κι αυτό θα έρχεται από πάνω σου θα πηγαίνεις να το πιάσεις και θα φεύγει σαν τον άνεμο. Τα συναισθήματα του δεν τα δείχνει ποτέ. Αλλά αν νιώσει ότι είσαι χάλια θα έρθει κοντά σου. Με τη μεγάλη έχω κι ένα περιστατικό που πιστεύω αξίξει να αναφέρω. Για πολλά χρόνια είχα ένα Λάσα Άπσο το οποίο το Χάσκυ το λάτρευε. Κάποιο βράδυ μας επιτέθηκε ένα Πιτ Μπουλ με τον ιδιοκτήτη του να γελάει σα μαλ.. που ήταν και να μην το μαζεύει. Το Χάσκυ ήταν παραπέρα και έτρεχε (περιφραγμένος χώρος φίλου όπως ήταν γνωστός του κι αυτός με το Πιτ Μπουλ και πήγαινε). Όρμηξε στο μικρό μου κι όταν μπήκα μπροστά κατέληξε να με σπρώξει και να πέσω πίσω. Δεν μπορείς καν να διανοηθείς πόσο φοβερά και τρομερά φαίνονται αυτά τα ψυχρά γαλάζια μάτια σε συνδυασμό με ένα λαρυγγικό βρυχηθμό και σηκωμένα δόντια. Ένα σκυλί έφυγε με ουρλιαχτά. Δεν ήταν το δικό μου.
Αλλά θέλω να μου επιτρέψεις να σου πω κάτι. Έχει κανένα απολύτως νόημα η ερώτηση αν μπορείς να του μάθεις κόλπα; Το σκύλο δεν τον έχεις καν ακόμα, δεν ξέρεις αν θα μπορέσεις να συμβιώσεις μαζί του, δεν ξέρεις πως είναι να ζεις με ένα σκύλο, δεν ξέρεις τι θα πει βόλτα με ένα σκύλο, έχει καμιά απολύτως σημασία αν θα ανεβαίνει σε ένα σκαμνί και θα γυρνάει μια μπάλα του μπάσκετ στη μύτη του; Σόρυ κιόλας αλλά αν έψαχνα όταν πρωτοπήρα σκύλο για τον άνθρωπο-ελέφαντα δε θα έπαιρνα σκύλο. Έγω ήμουν μοναχοπαίδι και ήθελα ένα παρεάκι. Και συνεχίζω να έχω όχι απλό παρεάκι, κανονικούς συντρόφους εδώ και 18 χρόνια. Δε θέλω να σε προσβάλω απλά αυτή είναι η γνώμη μου. Θεωρώ την επικοινωνία με το σκύλο ανεπανάληπτη, τη συνεννόηση με τα μάτια, το ότι καταλαβαίνει χωρίς να μιλάει, τις βόλτες μας, τα όσα έχουμε περάσει. Νομίζεις ότι αν ζήσεις με ένα σκύλο και τον αγαπήσεις, όταν πια έχει χαθεί ο φιλαράκος σου ότι θα θυμάσαι αν σου έφερνε το μπαλάκι που του πέταγες;
