Καλησπέρα στην ομάδα. Δυστυχώς πάνε σχεδόν δύο μήνες από τότε που έφυγε ο σκύλος μου και δε μπορώ να το ξεπεράσω ακόμα. Δεν εχει περάσει μια μέρα που να μην κλείνομαι μόνος μου και να κλαίω. Αν τύχει δε και τα παιδιά μου αναφέρουν το όνομα του δυστυχώς κλαίω μπροστά τους. Όταν βγαίνω έξω απλά βάζω τη μάσκα και παριστάνω ότι δε συμβαίνει τίποτα. Έζησε 9 χρόνια απ τα οποία τα 6 με φαρμακευτική αγωγή που στα τελευταία του ήταν πολύ βαριά. Ιδιοπαθής επιληψία και ένα σωρό άλλα προβλήματα υγείας, μυελωπάθεια κλπ. Δυστυχώς τα τελευταία 6 χρόνια ήταν ένα στρες και είναι ο λόγος που η γυναίκα μου δε θέλει άλλα άγχη και προφανώς όχι άλλο σκύλο στο μέλλον, άσχετα αν ήταν δική μου ευθύνη η φροντίδα του πάντα. Τι κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις? Εγώ πλέον δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς σκύλο. Ίσως να έβλεπα κάποιον ειδικό? Ίσως να αφήσω το χρόνο να κυλήσει?
Απώλεια
- Thread starter NickP
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ο καθένας, ότι του πει η καρδιά του. Δεν υπάρχει συνταγή.
Αυτό, είναι πάντα, μια πολύ καλή ιδέα.
Ετσι κι αλλιώς. Κυλάει από μόνος του. Μέχρι να έρθει η μέρα, που θα τον θυμάσαι και θα χαμογελάς. Θα έρθει. Συγχρόνως όμως, μπορείς να μιλήσεις και με έναν ειδικό.
Μπορείς επίσης, να παίρνεις μικρές γεύσεις, βοηθώντας ίσως σε κάποια φιλοζωική; Να είσαι κοντά και...να μην είσαι!
Λυπαμαι παρα πολυ ... ειναι πολυ φρεσκο ακομα παντως να ξερεις λογικο να εισαι ετσι και λογικο η γυναικα σου να μην θελει σκυλο ακομα. Εγω οταν εχασα τον πρωτο μου σκυλο δεν ηθελα αλλον για 2 χρονια. Αφηστε λιγο το χρονο να περασει και εξηγησε της κιολας οτι ησασταν ατυχοι ιατρικα και δεν σημαινει οτι και ενα αλλο σκυλακι θα εχει τοσα προβληματα για τοσα χρονια. Οταν προγραμματιζεις τη ζωη σου με εναν σκυλο αργα η γρηγορα θα θες και αλλο. Ειναι αλλος τροπος ζωης που οταν τον μαθεις και σε γεμισει αγαπη δεν αλλαζει με τιποτα. Κουραγιο και να ξερεις οτι θα εισαι καλυτερα στο μελλον .
εγω αποχαιρετησα το μπελλακι μου παραμονη χριστουγεννων το 2021. κι ενιωσα τοσο μονη. δεν μπορεις να φανταστεις ποσοι ειπαν, ευθεως η με υπονουμενα, "πως κανεις ετσι, ενας σκυλος ειναι". οταν ακουω τραγουδια στο ραδιοφωνο για χωρισμο και απωλεια, βαζω ακομα τα κλαματα (αν ειστε ποτε σταματημενοι σε φαναρι και δειτε καποια στο διπλανο αμαξι να κλαιει, that's me...) θελω να φωναξω την αριελ και λεω μπελλα. η αληθεια ειναι οτι η μπελλα ηταν απο τα σκυλια που ξεχωριζουν και δεν ξερω αν θα ξαναβρω ποτε το ιδιο δεσιμο. κι αυτο, οσο κι αν με στενοχωρει, παραλληλα νιωθω τυχερη που το εζησα. δωσε στον εαυτο σου την ευκαιρια να θρηνησει, μην ντραπεις ποτε, και ξαναπαρτε σκυλο οταν ειστε ετοιμοι. εγω πηρα την αριελ κανα 2-μηνο πριν φυγει το μπελλακι, γιατι ηξερα οτι μετα θα λεγα "η μπελλα ηταν ετσι η αλλιως κι αυτο το σκυλακι δεν ειναι" και δεν θα παιρνα ποτε τιποτα, και θα χα ενα τεραστιο κενο, πιο μεγαλο απ οτι τωρα. να ασχοληθεις με καποια φιλοζωικη ειναι πολυ καλη ιδεα, θα συμφωνησω. αν νοιωθεις οτι καποιος ειδικος ισως σε βοηθησει να ξεπερασεις τον χαμο, εννοειται το κανεις. ο χρονος θα κυλησει και θα κλεισει την πληγη, αλλα ισως σου αφησει σημαδι (εμενα σιγουρα μου αφησε 
).
).
λυπάμαι για την απώλεια σας..κι εγω όταν εχασα Το πρώτο σκυλι αν κ ήμουν παιδάκι ακόμα ,οι γονειις μου ούτε να το ακούσουν.
ομως όσο θυμάμαι το μόνο που ελεγα είναι θελω σκυλο πάλι.μόνο αυτό ,εμμονή είχε γίνει, ώσπου ξαναπήραμε ..
μετα την απώλεια της Μάγκυ κι εγω σαν εσάς εκλαψα κ αρρώστησα για δεύτερη φορά αλλά ακόμα πιο πολύ γιατί είχα γίνει γυναίκα πλέον κ ήταν σαν αδερφή μου.
περασαν 20 χρόνια κ έχει 1 χρόνο και κατι που υιοθετησα τον Μαιλο κ τον λατρεύω τον μουργο.δεν το μετάνιωσα καθόλου.
παλεψα με την φοβία μου μην πάθει κάτι κ σκέφτηκα κ αν πεθανω εγω πρώτη;ας το ζήσω, είναι η καλύτερη παρέα ..
αφηστε στην οικογένεια σας να ζήσει την απώλεια κ σε αυτούς στοίχισε όλο αυτό κ αν ακόμα εχετε την επιθυμία , τους το ξανά συζητάτε.
κ ναι ένας σωστός ψυχολόγος δεν είναι κακό αν το εχετε ανάγκη.
ομως όσο θυμάμαι το μόνο που ελεγα είναι θελω σκυλο πάλι.μόνο αυτό ,εμμονή είχε γίνει, ώσπου ξαναπήραμε ..
μετα την απώλεια της Μάγκυ κι εγω σαν εσάς εκλαψα κ αρρώστησα για δεύτερη φορά αλλά ακόμα πιο πολύ γιατί είχα γίνει γυναίκα πλέον κ ήταν σαν αδερφή μου.
περασαν 20 χρόνια κ έχει 1 χρόνο και κατι που υιοθετησα τον Μαιλο κ τον λατρεύω τον μουργο.δεν το μετάνιωσα καθόλου.
παλεψα με την φοβία μου μην πάθει κάτι κ σκέφτηκα κ αν πεθανω εγω πρώτη;ας το ζήσω, είναι η καλύτερη παρέα ..
αφηστε στην οικογένεια σας να ζήσει την απώλεια κ σε αυτούς στοίχισε όλο αυτό κ αν ακόμα εχετε την επιθυμία , τους το ξανά συζητάτε.
κ ναι ένας σωστός ψυχολόγος δεν είναι κακό αν το εχετε ανάγκη.
επισης, θα μπορουσες να βαλεις σ ενα κουτι καποια πραγματα του να τον θυμασαι: το λουρι του, καποιο παιχνιδι, το περιλαιμιο, το βιβλιαριο κλπ. μπορεις να τυπωσεις μια φωτογραφια του σε κουπα η σε αφισα και να την κορνιζωσεις για να τον νιωσεις ξανα λιγο στην καθημερινοτητα σου. το μονο που δεν πρεπει να κανεις ειναι να αγνοησεις τα συναισθηματα σου και να τα καταπιεσεις, γιατι θα σαι πιο δυστυχισμενος.
Εγω την έχω με τα από 20 χρόνια φωτογραφία στο δωμάτιο μου ..κ τωρα που την θυμήθηκα πάλι συγκινηθηκα
Εγω δεν μπορουσα να το κανω αυτο και ουτε φωτογραφιες εχω τις εχω σε ενα στικακι γιατι οποτε τις εβλεπα εκλαιγα. Βεβαια ειναι ο καθενας οπως νιωθει. Ισως δηλαδη για καποιους με αυτον τον τροπο κρατανε πισω τον εαυτο τους και δεν μπορουν να προχωρησουν και να το ξεχασουν οσο γινεται
Ναι η παρανοια που παθαινεις μετα για το επομενο σκυλι ειναι αλλο πραγμα. Το παραμικρο να παθουν εισαι απαρηγορητος
Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις, για κάποιον μυστήριο λόγο νιώθω καλύτερα τώρα που μίλησα και το μοιράστηκα με αγνώστους.
Αν ήταν στο χέρι μου θα υιοθετούσα και τώρα αλλά δυστυχώς δεν αποφασίζω μόνο εγώ στο σπίτι μας, αν η γυναίκα μου λέει όχι τότε δυστυχώς είναι όχι. Έχουμε καταλήξει τουλάχιστον ότι τέλος τα εκτροφεία, πλέον ακούμε εκτροφείο και αλλάζουμε πεζοδρόμιο, δε μας βγήκε, οπότε είναι πιθανότερο στο μέλλον να υιοθετούσαμε ένα αδέσποτο, αν και βλέπω ότι πρέπει να σκεφτώ άλλες εναλλακτικές.
Αν ήταν στο χέρι μου θα υιοθετούσα και τώρα αλλά δυστυχώς δεν αποφασίζω μόνο εγώ στο σπίτι μας, αν η γυναίκα μου λέει όχι τότε δυστυχώς είναι όχι. Έχουμε καταλήξει τουλάχιστον ότι τέλος τα εκτροφεία, πλέον ακούμε εκτροφείο και αλλάζουμε πεζοδρόμιο, δε μας βγήκε, οπότε είναι πιθανότερο στο μέλλον να υιοθετούσαμε ένα αδέσποτο, αν και βλέπω ότι πρέπει να σκεφτώ άλλες εναλλακτικές.
