Ο κτηνίατρος μου νοικιάζει ένα παλιό μαγαζί για ιατρείο, στο πάτωμα έχει μωσαϊκό (πεντακάθαρο βέβαια αλλά μωσαϊκό), οι βιτρίνες έχουν παλιά αλουμίνια και τζάμια απλά και σε κάποια σημεία χαραγμένα, δεν έχει απλίκες αλλά γλόμπους που κρέμονται, ένα γραφείο απ' αυτά που πούλαγε το πράκτικερ πριν καμιά δεκαριά χρόνια, έναν υπολογιστή με οθόνη αρχαία, μια αρχειοθήκη που φαίνεται παλιά και μεταχειρισμένη, ο εξοπλισμός του είναι καλός αλλά όχι τελευταίας κοπής, δεν πουλάει αξεσουάρ και στολίδια, είναι αλλοδαπός και στο μικρό χώρο υποδοχής συνήθως κάθονται αρκετά άτομα κι άλλα τόσα περιμένουν με τα σκυλιά τους στο δρόμο. Μου τον σύστησε όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα μετά τις σπουδές, ο καλύτερος πελάτης μου, ένας κύριος γνωστός σε αρκετό κόσμο του χώρου, ας πούμε ότι μένει στα βόρεια κι έχει ορκισμένα μόνο γερμανούς. Είναι ο κτηνίατρος που έκανε ογδόντα χιλιόμετρα φεύγοντας από πάρτι για να έρθει να δει το σκύλο μου που νοσούσε.
Έχω μπει σε πολλά κτηνιατρεία που ντρέπεσαι να μπεις. Δε μου κάνει καμιά αίσθηση. Το κάνουν για την προσωπική τους αισθητική και για να τραβήξουν την πελατεία του φαίνεσθαι. Έχουν θέσει μια ταρίφα που δεν έχει να κάνει με πτυχία, αλλά με το τι έχουν ξοδέψει ως εκείνη τη στιγμή για να πάρουν αυτά τα πτυχία και να στήσουν το συγκεκριμένο χώρο.
Είναι σωστό εδώ να πω ότι η κτηνιατρική είναι μια απ' τις δυσκολότερες σχολές, ο συνήθης χρόνος για να τελειώσει κάποιος χαλαρά μπορεί ν' αγγίζει τα εφτά με οχτώ χρόνια αλλά αυτό που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, είναι το αρρωστημένο σύστημα παιδείας που έχουμε. Αυτό σημαίνει πως άνθρωποι που θέλουνε (ω τι πρωτότυπο) να γίνουν ιατροί περνάνε σε σχολές που δε θέλουν, που είναι δεύτερες επιλογές όπως η βιολογία και η κτηνιατρική.
Οποιοσδήποτε έχει τελειώσει μια εκ των δύο, η πρώτη ερώτηση συνήθως -αν σε ρωτήσουν κιόλας- είναι του τύπου ''κακομοιρούλη ιατρική ήθελες να περάσεις ε''; Σπάνια κάποιος θα πειστεί πως αυτό που κάνεις ήταν ανέκαθεν πρώτη επιλογή. Και γενικά αυτό είναι αλήθεια βέβαια.
Όμως έχεις δυο επιλογές και μόνο αυτές: ή θα προσπαθήσεις πάλι να περάσεις εκεί που ήθελες εξ' αρχής ή θα τα βρεις με τον εαυτό σου και θα αγαπήσεις την ουσία σ' αυτό που σπουδάζεις.
Εγώ ήμουν απ' τους τυχερούς, επέλεξα και πέρασα. Άλλο που συνήθως αντιμετωπίζομαι με την ίδια συγκατάβαση που αντιμετωπίζεται κι ο κτηνίατρος που δεν έγινε ιατρός. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά.
Έχεις γίνει κτηνίατρος, υπάρχουν τόσοι κλάδοι και τόσα ενδιαφέροντα να κάνεις, που πρέπει να είσαι τελείως ηλίθιος και φιλοχρήματος και πραγματικά πρέπει να δοξάζουμε τα θεία που δεν έγινες ανθρωποϊατρός με τέτοια μυαλά, ώστε απ' όλα να επιλέξεις να ειδικευτείς στα κατοικίδια και σε ένα υπερπολυτελή τρόπο ζωής παραπλήσιο της μεγάλης φιλοδοξίας που ποτέ δεν κατέκτησες και δε θα κατακτήσεις, ή αυτού που φαντάζεσαι πως είναι η ιατρική.
Γενικά είμαι πολύ σπαστικός άνθρωπος σε όλα, αλλά για 'μενα το κλειδί ανέκαθεν ήταν η παρατήρηση και η έρευνα. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει ένας κλάδος όπως η Κλινική Κτηνιατρική και υπάρχουν βλάκες που την απορρίπτουν. Έχει τα πάντα μέσα, Γενετική, Ειδική Παθολογία, Αναπτυξιακή Βιολογία, Ανοσολογία, Ανατομία, Ογκολογία, Ενδοκρινολογία, όλα μα όλα τα πραγματικά σημαντικά και υπέροχα θέματα που καθένας μας θα έπρεπε να γνωρίζει.
Αλλά εγώ είμαι εγώ.
Δεν περιμένω και δε θέλω οι άλλοι να είναι σαν κι εμένα. Αλλά κάνεις κάτι, κάντο σωστά. Μάθε πραγματικά αυτό που σπουδάζεις. Διάβασες την παθολογία σου ωραία. Πριν πας να δώσεις εξετάσεις, άσε το κ2λοβιβλίο στην άκρη και πήγαινε σε ένα στάβλο να δεις τα ζώα, ο οποιοσδήποτε σοβαρός καθηγητής σου θα ξέρει να σε συστήσει σε έναν επιθεωρητή κτηνοτροφικής παραγωγής να σου πει δυο πράγματα. Αν δεν βγεις απ' τις σελίδες πως θα καταλάβεις τι στην ευχή είναι αυτό που διάβασες; πώς να το εκτιμήσεις; πώς να το αγαπήσεις; πώς να ξέρεις τί να κάνεις;
Παίρνεις μια απόφαση υπερασπίσου τη μέχρι το τέρμα. Όχι με γρανίτες και πόρτες που ανοίγουν ηλεκτρονικά, αλλά με τη μαγκιά πως ξέρεις τη δουλειά σου.