To κουτάβι δεν φοβάται το σκοτάδι αλλά εσένα.
Επίσης δεν παρεξηγιέται - ούτε κρατάει μούτρα. Εντείνεις την ανασφάλειά του συμπεριφερόμενος "περίεργα" για αυτόν, και αυτός σε κάνει να συμπεριφέρεσαι ακόμα πιο "αδικαιολόγητα" περίεργα, κοιτάζοντάς τον, τραβώντας το λουρί, και τέλος βάζοντάς του τις φωνές. Η ένταση / στρές μεταφέρεται με το λουρί, γι'αυτό και τραβάει, και βγάζοντάς το - άρα μειώνοντας τον άτσαλο έλεγχο πάνω σε αυτόν - την σύνδεση που του δημιουργεί ανασφάλεια, χαλαρώνει γι'αυτό δεν απομακρύνεται.
Για το κουτάβι δηλαδή η κατάσταση είναι "δεν μ'αρέσει η βόλτα στο σκοτάδι, όταν με βγάζουν με σκοτάδι κάτι παθαίνουν" και όχι "φοβάμαι το σκοτάδι, προσπαθούν να με βοηθήσουν το ξέρω αλλά το σκοτάδι δεν παλεύεται"
Πώς το λύνεις.
Τις πρώτες 2-3 μέρες βγάζεις τον σκύλο μόνο μέρα, μιλώντας του και παίζοντας μαζί του, χρησιμοποιείς φαγητό για να τον κατευθύνεις και όχι το λουρί. Συγχρόνως παραλείπεις ένα γεύμα, ώστε να είναι πεινασμένος λίγο πρίν νυχτώσει τελείως, και εκείνη την ώρα βγαίνεις σε εξωτερικό χώρο (μπαλκόνι πχ) και ταίζεις οκλαδόν με το πιάτο στα χέρια σου, αν για την ξηρά τροφή χρειάζεσαι πολύ ώρα βάλε κάτι άλλο.
Τις επόμενες 2-3 μέρες βγάζεις τον σκύλο μέρα μία βόλτα τηρώντας τα ίδια, και δεύτερη βόλτα την ώρα που νυχτώνει, ώστε να βγαίνεις μέρα και να γυρνάς νύχτα. Μόλις γυρίσεις ταίζεις όπως πρίν, πάλι έξω απλά τώρα είναι τελείως σκοτεινά.
Και τις τελευταίες 2-3 βγάζεις νύκτα, πάλι νηστικός, προσέχοντας πολύ μην αλλάξεις την συμπεριφορά σου. Αν κοντοσταθείς να δέις αν φοβάται το'χασες ... έχεις φαγητό πάνω σου και δίνεις κατά βούληση, ξεχνώντας την τουαλέτα (αυτό ισχύει για όλες αυτές τις 6-8 μέρες) κατευθύνοντάς τον με αυτό - χωρίς το λουρί να του ασκεί καμία πίεση.