Όταν το ήρεμο και ύσηχο = φοβικό ή μια υιοθεσία δεν είναι ψύλλου πήδημα

[Μαρια&Ηρα]

Καλώς τα παιδιά τα δικα μας!

Να σου πω μονο,
οτι κ μεις οταν η μοσχαρα ηταν κουταβι,
που πηγε απτην μανα της σε μενα,(δε ταλαιπωρηθηκε ποτέ στην ζωη της δλδ),στην αρχη,
το εξω το ετρεμε,
κοκκαλωνε εκει,μουλαρωνε κ δεν εκανε βημα,
ακολουθουσα λοιπον παντα κ γω συγκεκριμενα δρομολογια κ οσο περναγε ο καιρος ολο κ πρόσθετα χλμ,
παντα ομως απτο ιδιο δρομολογιο...
Υπηρχε κ σκεπτικο απο πισω...
Αμε...αμα ποτε χανοταν να ειχε εμπεδώσει τους συγκεκριμένους δρόμους κ να θυμοταν να γυρισει!
Δε ξερω κατα ποσο ισχύει,δε θυμαμαι καν πως μου χε ερθει,
παντως ακομη κ τωρα,την βλεπω κ αναγνωριζει συγκεκριμενους δρομους,κ ας εχει να τους πατησει χρονια...

Στην θεση σου,θα την επαιρνα να πηγαιναμε καπου οπου υπαρχουν πολλα σκυλια,
να τα παρακολουθει με τις ωρες,απο την ασφαλεια μιας καποιας απόστασης βεβαια (ετσι εκανα με τα αυτοκινουμενα,παντος τύπου,που τα χεζοταν η κιουρια...
Ουτε κ θυμαμαι ποσες ωρες εφαγα κ ποσες φορες πιαστηκε ο κωλος μου να καθομαι σε σκαλακια κ παγκακια)
Θα της εβαζα κ κανα ανιμαλ πλανετ (αλλιως γιουτουμπ).

Οι φοβίες,καποιες θα μεινουν,καποιες θα φυγουν...
ακομη κ μεις δεν ημαστε ατρομητοι...ετσι?
Θα την αγαπησετε κ θα σας αγαπησει με τα ελαττώματα κ τα προτερήματα

 

[mareco]

Μπράβο σας @Penguin !!!
Φοβερή συμπεριφορική βελτίωση. Εύγε!!!
Δική σας. Οχι του σκύλου. Του σκύλου είναι αναμενόμενη

 

[tzinaki_21]

Για να μην αφήσω ανολοκλήρωτο το θέμα, ήρθε η ώρα για ένα update, ένα μήνα πάρα μία βδομάδα μετά. Η σκυλίτσα πλέον είναι μαζί μας ένα μήνα και κάτι (και 4 μέρες και 3 ώρες και 21 λεπτά για του λόγου το αληθές). Εδώ και 2 βδομάδες πάνω κάτω (αυτό δεν το μετράω με ακρίβεια) βγαίνουμε κανονικά βόλτα. Στην αρχή πηγαίναμε μέχρι την πόρτα του ασανσερ, μετά μέχρι την καφετέρια στην γωνία, μετά μέχρι το απέναντι στενό κτλπ κτλπ. Πλέον φτάνουμε μέχρι ένα πάρκο όπου το πρωί δεν έχει άλλα ζώα ή παιδία και τρέχουμε πάνω κάτω (με ψοφάει στην γυμναστική πανάθεμα της). Πάντα η ίδια διαδρομή, πάντα ουρίτσα όμορφη και γυριστή. Χθες είπα να αυξήσω λίγο το περπάτημα και κάναμε μεγαλύτερο κύκλο προς τα δεξιά του σπιτιού. Σταματούσε, κοιτούσε πίσω. Την τραβούσα λίγο προς τα μπροστά, προχωρούσε μερικά μέτρα. Μετά πάλι το ίδιο. Στον γυρισμό και αφού είχαμε φύγει λίγο πιο δεξιά απ’ ότι συνήθως, ‘όπου έβλεπε κενό (δρόμο για αυτοκίνητα δηλαδή) τράβηγμα προς τα αριστερά. Τράβηγμα και εγώ. Σήμερα το πρωί πάλι ο ίδιος δρόμος, πάλι το ίδιο τράβηγμα (ντάξει, το δέχομαι, είναι προσανατολισμένη, αγχωμένη και θέλει να πάει σπίτι). Σήμερα το απόγευμα η βελτίωση ήταν αισθητή.

Φοβάται πάρα πολύ τα σκυλία ότι μέγεθος και αν έχουν. Τραβάει για να αλλάξει δρόμο, κρύβεται πίσω από τα πόδια μου ή κοκαλώνει. Στην αρχή κάναμε την πατάτα να καθόμαστε να την μυρίσουν ενώ αυτή ένιωθε εμφανώς άβολα για να δει ότι είναι άκακοι οι άνθρωποι και να κοινωνικοποιηθεί. Διαβάζοντας όμως αυτά που έγραψε ένα μέλος συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ λάθος τακτική. Πλέον δεν της επιβάλουμε την παρουσία κανενός σκύλου, πολλοί εκ των οποίων έρχονται λυτοί τρέχοντας κατά πάνω μας. Απλώς ήσυχα και ωραία χωρίς καμία υστερία φεύγουμε με νορμάλ βηματισμό και ας τραβάει αυτή να τρέξει να σωθεί. Τα πάει πάρα πολύ καλά με ηλικίες 14-30 περίπου, ενώ από με παιδάκια και άνω των 45-50 φεύγει τρέχοντας. Αυτό και στον δρόμο και μέσα στο σπίτι. Με γονείς, θείους μου κτλπ βγαίνει στο μπαλκόνι ή στην κρεβατοκάμαρα, ενώ με ξαδέρφια, φίλους κτλπ πλησιάζει και ζητάει χαδάκια.

Πλέον έχουμε αρχίσει να παίζουμε πιο έντονα εντός σπιτιού, κοπανάμε με της παλάμες μας τον καναπέ και αυτή τρελαίνεται από την χαρά της. Αφού από τον ενθουσιασμό κάνει οχταράκια τύπου zoomies στο σαλόνι και μετά κάθεται στο κρεβατάκι της. Πλέον μας προκαλεί και η ίδια για παιχνίδι δαγκώνοντάς μας χαλαρά τα χέρια (αν δεν αρχίσουμε το παιχνίδι αρχίζει και τα γλύφει τρυφερότατα) και ζητάει χαδάκια δίνοντας μας το πατουσάκι της.

Ακόμα βέβαια φοβάται λίγο, χθες π.χ. πήγα να κοπανήσω το boyfriend με μια πετσέτα και έτρεξε στο μπαλκόνι να σωθεί (η marley όχι αυτός), όταν είμαστε όρθιοι πλησιάζει πάντα υποτακτικά και μερικές φορές δεν πλησιάζει κιόλας. Όταν σκύβουμε έρχεται πάντα, ακούει (λίιιιγο κατά βούληση) στο κάτσε, το ποδαράκι, το μείνε και το πάμε. Γενικά δεν έχει καμία σχέση με τον σκύλο με ανίατες φοβίες που νόμιζα ότι έχω στα χέρια μου και αντιλαμβάνομαι τώρα ότι τα περιέγραφα τα πράγματα απίστευτα τραγικά.

Στις περιγραφές μου θα αποδώσω και τον τίτλο του φοβικού που χρειάζεται άμεσα βοήθεια εκπαιδευτή από τους εκπαιδευτές, και κατανοώ ότι άνθρωποι είναι, από κάπου πρέπει να ζήσουν και αυτοί και με τα δίκια τους δεν είπαν «είναι μόνο 9 μέρες, χαλάρωσε την πέτσα σου αδερφημ». Παράλληλα όμως ευχαριστώ ξανά όλα τα μέλη του φόρουμ που με συνέφεραν από τον πανικό και συμβουλεύω όποιον έχει καινούριο σκύλο στις 9 μέρες να μην βγάζει συμπεράσματα, αλλά ούτε και στον 1 μήνα. Κάθε μέρα που περνάει βλέπουμε βελτίωση, κάθε μέρα και έναν πιο χαρούμενο σκύλο.

Μπραβο σου αυτη ειναι κοινη σας δουλεια το βοηθας κ εκεινο αρχιζει κ ξετυλιγεται...Και που εισαι ακομα θα ζησετε κ αλλες μερες καλυτερες δεν υπαρχει τπτ πιο ωραιο απο το να παιρνεις τις φοβιες του σκυλου σου!