Επέλεξα να ξεκινήσω καινούριο θέμα για να σας αναλύσω μερικούς προβληματισμούς μου με την Μάρλευ πολύ πιο αναλυτικά. Για όσους λοιπόν δεν γνωρίζουν, την Μάρλευ την υιοθετήσαμε πριν 9 μέρες. Η πληροφορίες που μας δόθηκαν για αυτήν από τον φιλοζωικό σύλλογο περιέγραφαν ένα σκυλάκι αρνί, βολικό, ήρεμο και ήσυχο.
Ήσυχη είναι πράγματι, καθώς εδώ και 10 μέρες δεν την έχουμε ακούσει να γαβγίζει ούτε μια φόρα. Είναι επίσης πάρα πολύ έξυπνη. Έμαθε να τα κάνει στο μπαλκόνι από την πρώτη κιόλας μέρα, και όταν βγει βόλτα τα κάνει όπου βρει γρασίδι. Ήδη όταν είναι η ώρα να την ταΐσουμε κάθεται και περιμένει υπομονετικά, ακουμπάμε το μπολ της κάτω και πάλι περιμένει, της λέμε “φάε” και ορμάει κατά πάνω του. Ακούει στο κάτσε, δεν ανεβαίνει στο κρεβάτι και ανεβαίνει στον καναπέ, όλες επιθυμητές συμπεριφορές. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι στην βόλτα και... στις λεπτομέρειες.
Δεν μας πλησιάζει ευκολά όταν στεκόμαστε όρθιοι και, αν μας πλησιάσει, σχεδόν σέρνετε με τον κόλο στο πάτωμα. Όταν γυρίσουμε από βόλτα και την χαιρετήσουμε χαρωπά, ο σκύλος που αλλιώς δεν κάνει σταγόνα μέσα, κατουράει όλο τον τόπο. Αν κουνηθούμε απότομα φεύγει μακριά, αν πέσει κάτι κάτω πετάγεται μέχρι πάνω, αν παίζει με το παιχνίδι της και την κοιτάξουμε και μας δει ότι την κοιτάζουμε σταματάει μαχαίρι (ούτε λόγος να πλησιάσουμε για επιβράβευση).
Αλλά η βόλτα, αχ αυτή η βόλτα. Όταν την παραλάβαμε, ήταν από μια αυλή με άλλα 12 σκυλία. Κατευθείαν της περάσαμε περιλαίμιο και οδηγό και προσπαθήσαμε να την τραβήξουμε από εκεί. Η Μάρλευ δεν κουνήθηκε ούτε ρούπι. Τις 3 πρώτες μέρες δεν την βγάλαμε καθόλου βόλτα, όταν τις φορούσαμε τον οδηγό σταματούσε να κινείτε και όταν την τραβήξαμε έβαζε μεγάλη αντίσταση με αποτέλεσμα να ανησυχούμε ότι θα τραυματιστεί ο λαιμός της. Της αγοράσαμε σαμαράκι και εκεί ξεθαρέψαμε εμείς. Την πρώτη φόρα που την βγάλαμε βόλτα, μέρα 4, κυριολεκτικά σχεδόν την σύραμε έξω, κράτησε περίπου ένα τέταρτο και μετά γυρίσαμε σπίτι. Μέρα 5 κάναμε βόλτα γύρο γύρο από την πολυκατοικία. Το απόγευμα βγήκε χαλαρή έξω βόλτα, για 15 λεπτά περίπου, χωρίς να χρειαστεί σχεδόν καθόλου τράβηγμα. Μέρα 6, βγήκε για βόλτα στις 10 το πρωί (μπήκε χαλαρή στο ασανσέρ που γενικότερα το φοβάται), στις 6 το απόγευμα περπάτησε μέχρι το γειτονικό πάρκο (ώρες ώρες την σέρναμε και ώρες ώρες πάλι περπατούσε χαλαρά) και στις 7:30 πήγαμε περπατώντας μέχρι τον κτηνίατρο, όπου και πάλι υπήρχαν διαστήματα που περπατούσε χαλαρά και διαστήματα όπου έπρεπε να την τραβάμε για να προχωρήσει. Μέρα 7 το πρωί καταφέραμε να φτάσουμε 15 μέτρα μακριά από το σπίτι, όπου κάνει την ανάγκη της, και το απόγευμα πάλι το ίδιο αλλά με πολύ ζόρι. Το απόγευμα το πήραμε απόφαση ότι το βασανίζουμε το σκυλί με το τράβα τράβα, και ότι προφανώς δεν θέλει να είναι έξω και μας το δείχνει πολύ έντονα και ότι πρέπει να σεβαστούμε την επιθυμία της, και πήραμε και χαμπάρι ότι κάνει μεγάλο κακό το τράβιγμα. Μέρα 8, και το πρωί και το απόγευμα φτάσαμε μέχρι το παραδιπλανό διαμέρισμα με χαλαρό περπάτημα και όταν κοκάλωσε και δεν ερχόταν ούτε με γόητρο τα χαδάκια, πάλι πίσω. Μερά 9, καταφέραμε να φορέσουμε το σαμαράκι, δεν περάσαμε το κατώφλι της πόρτας.
Επικοινωνήσαμε με 4 εκπαιδευτές, οι οποίοι από την περιγραφή συμφώνησαν ομόφωνα ότι πρόκειται για σκύλο με φοβία του έξω (είπε ο ένας) ή φοβικό (είπαν οι 3). Έναν σκύλο ο οποίος μας δόθηκε ως σκύλος ιδανικός για πρωτάρηδες. Τόσο ιδανικός που η ματαίωση έχει γίνει δεύτερο συναίσθημα κάθε φόρα που δεν μπορεί (/δεν θέλει) να περάσει το κατώφλι της πόρτας, όσο και αν παρακαλάμε, ότι λιχουδιά και αν της δίνουμε. Πάλι καλά, είναι ο ιδανικός σκύλος για εμάς, που είμαστε αποφασισμένοι και πεισματάρηδες να την βοηθήσουμε. Αλλά ώρες ώρες, όταν σέρνετε στο πάτωμα για να έρθει κοντά μου με κάνει και απορώ, αν η Μάρλευ είχε πέσει στα χέρια ενός μαλάκα, που δεν ήταν πρόθυμος να κάτσει ξύπνιος μέχρι τις 2 για να την βγάλει βόλτα όταν οι θόρυβοι της πόλης θα έχουν σταματήσει, που θα είχε καταλήξει αυτό το άκακο πλασματάκι.
Το λοιπόν, εμείς σκεφτόμαστε να δώσουμε και σε αυτήν αλλά πάνω απ’ όλα και σε εμάς χρόνο να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Αν δούμε ότι η κατάσταση παραμένει στάσιμη (εννοείτε αν δούμε ότι χειροτερεύει) θα απευθυνθούμε σε επαγγελματία. Θα ήθελα όμως να ακούσω και την δικία σας γνώμη, της δικίες σας συμβουλές. Αν ήσασταν στην θέση μου θα είχατε πάει σε εκπαιδευτή χθες ή θα του (σας) δίνατε και άλλο χρόνο.
Υ.γ. Για εσένα φίλε που το διαβάζεις αυτό και λες ‘πω, κοίτα τι γίνεται αν υιοθετήσεις αδέσποτο, που να μπλέκω με φιλοζωικές κτλπ’, ομολογώ ότι αν είχα ακούσει την ταμπέλα «φοβική» πιο πριν μπορεί να κότευα, αλλά δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή.
υ.γ.2. σόρρυ για το σεντόνι, χαμπάρι δεν το πήρα.
Ήσυχη είναι πράγματι, καθώς εδώ και 10 μέρες δεν την έχουμε ακούσει να γαβγίζει ούτε μια φόρα. Είναι επίσης πάρα πολύ έξυπνη. Έμαθε να τα κάνει στο μπαλκόνι από την πρώτη κιόλας μέρα, και όταν βγει βόλτα τα κάνει όπου βρει γρασίδι. Ήδη όταν είναι η ώρα να την ταΐσουμε κάθεται και περιμένει υπομονετικά, ακουμπάμε το μπολ της κάτω και πάλι περιμένει, της λέμε “φάε” και ορμάει κατά πάνω του. Ακούει στο κάτσε, δεν ανεβαίνει στο κρεβάτι και ανεβαίνει στον καναπέ, όλες επιθυμητές συμπεριφορές. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι στην βόλτα και... στις λεπτομέρειες.
Δεν μας πλησιάζει ευκολά όταν στεκόμαστε όρθιοι και, αν μας πλησιάσει, σχεδόν σέρνετε με τον κόλο στο πάτωμα. Όταν γυρίσουμε από βόλτα και την χαιρετήσουμε χαρωπά, ο σκύλος που αλλιώς δεν κάνει σταγόνα μέσα, κατουράει όλο τον τόπο. Αν κουνηθούμε απότομα φεύγει μακριά, αν πέσει κάτι κάτω πετάγεται μέχρι πάνω, αν παίζει με το παιχνίδι της και την κοιτάξουμε και μας δει ότι την κοιτάζουμε σταματάει μαχαίρι (ούτε λόγος να πλησιάσουμε για επιβράβευση).
Αλλά η βόλτα, αχ αυτή η βόλτα. Όταν την παραλάβαμε, ήταν από μια αυλή με άλλα 12 σκυλία. Κατευθείαν της περάσαμε περιλαίμιο και οδηγό και προσπαθήσαμε να την τραβήξουμε από εκεί. Η Μάρλευ δεν κουνήθηκε ούτε ρούπι. Τις 3 πρώτες μέρες δεν την βγάλαμε καθόλου βόλτα, όταν τις φορούσαμε τον οδηγό σταματούσε να κινείτε και όταν την τραβήξαμε έβαζε μεγάλη αντίσταση με αποτέλεσμα να ανησυχούμε ότι θα τραυματιστεί ο λαιμός της. Της αγοράσαμε σαμαράκι και εκεί ξεθαρέψαμε εμείς. Την πρώτη φόρα που την βγάλαμε βόλτα, μέρα 4, κυριολεκτικά σχεδόν την σύραμε έξω, κράτησε περίπου ένα τέταρτο και μετά γυρίσαμε σπίτι. Μέρα 5 κάναμε βόλτα γύρο γύρο από την πολυκατοικία. Το απόγευμα βγήκε χαλαρή έξω βόλτα, για 15 λεπτά περίπου, χωρίς να χρειαστεί σχεδόν καθόλου τράβηγμα. Μέρα 6, βγήκε για βόλτα στις 10 το πρωί (μπήκε χαλαρή στο ασανσέρ που γενικότερα το φοβάται), στις 6 το απόγευμα περπάτησε μέχρι το γειτονικό πάρκο (ώρες ώρες την σέρναμε και ώρες ώρες πάλι περπατούσε χαλαρά) και στις 7:30 πήγαμε περπατώντας μέχρι τον κτηνίατρο, όπου και πάλι υπήρχαν διαστήματα που περπατούσε χαλαρά και διαστήματα όπου έπρεπε να την τραβάμε για να προχωρήσει. Μέρα 7 το πρωί καταφέραμε να φτάσουμε 15 μέτρα μακριά από το σπίτι, όπου κάνει την ανάγκη της, και το απόγευμα πάλι το ίδιο αλλά με πολύ ζόρι. Το απόγευμα το πήραμε απόφαση ότι το βασανίζουμε το σκυλί με το τράβα τράβα, και ότι προφανώς δεν θέλει να είναι έξω και μας το δείχνει πολύ έντονα και ότι πρέπει να σεβαστούμε την επιθυμία της, και πήραμε και χαμπάρι ότι κάνει μεγάλο κακό το τράβιγμα. Μέρα 8, και το πρωί και το απόγευμα φτάσαμε μέχρι το παραδιπλανό διαμέρισμα με χαλαρό περπάτημα και όταν κοκάλωσε και δεν ερχόταν ούτε με γόητρο τα χαδάκια, πάλι πίσω. Μερά 9, καταφέραμε να φορέσουμε το σαμαράκι, δεν περάσαμε το κατώφλι της πόρτας.
Επικοινωνήσαμε με 4 εκπαιδευτές, οι οποίοι από την περιγραφή συμφώνησαν ομόφωνα ότι πρόκειται για σκύλο με φοβία του έξω (είπε ο ένας) ή φοβικό (είπαν οι 3). Έναν σκύλο ο οποίος μας δόθηκε ως σκύλος ιδανικός για πρωτάρηδες. Τόσο ιδανικός που η ματαίωση έχει γίνει δεύτερο συναίσθημα κάθε φόρα που δεν μπορεί (/δεν θέλει) να περάσει το κατώφλι της πόρτας, όσο και αν παρακαλάμε, ότι λιχουδιά και αν της δίνουμε. Πάλι καλά, είναι ο ιδανικός σκύλος για εμάς, που είμαστε αποφασισμένοι και πεισματάρηδες να την βοηθήσουμε. Αλλά ώρες ώρες, όταν σέρνετε στο πάτωμα για να έρθει κοντά μου με κάνει και απορώ, αν η Μάρλευ είχε πέσει στα χέρια ενός μαλάκα, που δεν ήταν πρόθυμος να κάτσει ξύπνιος μέχρι τις 2 για να την βγάλει βόλτα όταν οι θόρυβοι της πόλης θα έχουν σταματήσει, που θα είχε καταλήξει αυτό το άκακο πλασματάκι.
Το λοιπόν, εμείς σκεφτόμαστε να δώσουμε και σε αυτήν αλλά πάνω απ’ όλα και σε εμάς χρόνο να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Αν δούμε ότι η κατάσταση παραμένει στάσιμη (εννοείτε αν δούμε ότι χειροτερεύει) θα απευθυνθούμε σε επαγγελματία. Θα ήθελα όμως να ακούσω και την δικία σας γνώμη, της δικίες σας συμβουλές. Αν ήσασταν στην θέση μου θα είχατε πάει σε εκπαιδευτή χθες ή θα του (σας) δίνατε και άλλο χρόνο.
Υ.γ. Για εσένα φίλε που το διαβάζεις αυτό και λες ‘πω, κοίτα τι γίνεται αν υιοθετήσεις αδέσποτο, που να μπλέκω με φιλοζωικές κτλπ’, ομολογώ ότι αν είχα ακούσει την ταμπέλα «φοβική» πιο πριν μπορεί να κότευα, αλλά δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή.
υ.γ.2. σόρρυ για το σεντόνι, χαμπάρι δεν το πήρα.
