Βλέπω πολλές αγγελίες για υιοθεσία αδέσποτων ζώων. Εκεί τίθενται προϋποθέσεις π.χ: "Θα δοθεί σε σπίτι με κήπο", ή "Θα δοθεί μόνο για μέσα στο σπίτι" ή "θα δοθεί εντός Αθηνών" κ.ο.κ.
Από τη μικρή μου εμπειρία ένας ημίαιμος ενήλικος σκύλος είναι δύσκολο έως αδύνατον να δοθεί.
Πώς σας ακούγονται αυτοί όλοι οι "όροι ευζωίας" που θέτουν όσοι προωθούν σκυλιά για υιοθεσία?
Πολύ συχνά σκέφτομαι πως και μια γωνίτσα σε ένα σπίτι ή μια αυλή (όχι μπαλκόνι - ή, για να είμαι ειλικρινής, σε κάποιες περιπτώσεις ΚΑΙ μπαλκόνι) + η ανθρώπινη παρέα είναι απείρως καλύτερα από το δρόμο...
Όσο για τα "εντός Αθηνών / Θεσσαλονίκης" κ.ο.κ. έχω να πω απλώς ότι καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους τίθενται ως όροι, αλλά κι ότι μειώνουν την πιθανότητα υιοθεσίας ενός ζώου.
Όλοι ξέρουμε ότι ένα κουτάβι έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρει σπίτι. Κι όμως τα σκυλιά δε μένουν κουτάβια για πολύ... Και στους έξι μήνες ζωής ένας μεγαλόσωμος σκύλος δεν θα προτιμηθεί όταν έχει να "ανταγωνιστεί" έναν κούταβο τριών μηνών...
Για ένα ημίαιμο κουταβάκι (όμορφο πραγματικά) που έψαχνα σπίτι πρέπει να με έχουν πάρει και 50 τηλέφωνα... (Αν το σκυλάκι ήταν 3-4 μήνες μεγαλύτερο αμφιβάλω αν θα γινόταν αυτός ο χαμός).
Για μια ενήλικη κούκλα από το Μοσχάτο για την προώθηση της υιοθεσίας της οποίας με βοήθησε η Rottie ΚΑΝΕΝΑ τηλέφωνο. Και μιλάμε για σκυλί πραγματικά πανέμορφο!
Γιατί λοιπόν να ψάχνουμε "ιδανικά" σπίτια, τη στιγμή που δεν υπάρχουν ουσιαστικά σχεδόν καθόλου σπίτια?
Συμβουλή μου σε όσους προσπαθούν να βρουν σπίτια για σκυλιά: ΜΗΝ ΘΕΤΕΤΕ ΟΡΟΥΣ όπως "μόνο για μέσα στο σπίτι ή μόνο για εντός Αθηνών" κ.λπ. Τα κουτάβια μεγαλώνουν γρήγορα και οι πιθανότητες να υιοθετηθούν μειώνονται. Και ναι, μπορεί να διαφωνήσει το μισό φόρουμ, αλλά κατά τη γνώμη μου η αυλή είναι καλύτερη από το δρόμο, την πανσιόν ή το κλουβί του καταφυγίου.
Αφήστε πρώτα να δείτε πόση ζήτηση έχει ο σκύλος και επιλέγετε ακολούθως την καλύτερη οικογένεια...
Η γνώμη των υπόλοιπων ποια είναι?
(Δεν συζητάω για συμβόλαια, γιατί είναι θέμα που έχει αναπτυχθεί επαρκώς παλιότερα.)
Από τη μικρή μου εμπειρία ένας ημίαιμος ενήλικος σκύλος είναι δύσκολο έως αδύνατον να δοθεί.
Πώς σας ακούγονται αυτοί όλοι οι "όροι ευζωίας" που θέτουν όσοι προωθούν σκυλιά για υιοθεσία?
Πολύ συχνά σκέφτομαι πως και μια γωνίτσα σε ένα σπίτι ή μια αυλή (όχι μπαλκόνι - ή, για να είμαι ειλικρινής, σε κάποιες περιπτώσεις ΚΑΙ μπαλκόνι) + η ανθρώπινη παρέα είναι απείρως καλύτερα από το δρόμο...
Όσο για τα "εντός Αθηνών / Θεσσαλονίκης" κ.ο.κ. έχω να πω απλώς ότι καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους τίθενται ως όροι, αλλά κι ότι μειώνουν την πιθανότητα υιοθεσίας ενός ζώου.
Όλοι ξέρουμε ότι ένα κουτάβι έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρει σπίτι. Κι όμως τα σκυλιά δε μένουν κουτάβια για πολύ... Και στους έξι μήνες ζωής ένας μεγαλόσωμος σκύλος δεν θα προτιμηθεί όταν έχει να "ανταγωνιστεί" έναν κούταβο τριών μηνών...
Για ένα ημίαιμο κουταβάκι (όμορφο πραγματικά) που έψαχνα σπίτι πρέπει να με έχουν πάρει και 50 τηλέφωνα... (Αν το σκυλάκι ήταν 3-4 μήνες μεγαλύτερο αμφιβάλω αν θα γινόταν αυτός ο χαμός).
Για μια ενήλικη κούκλα από το Μοσχάτο για την προώθηση της υιοθεσίας της οποίας με βοήθησε η Rottie ΚΑΝΕΝΑ τηλέφωνο. Και μιλάμε για σκυλί πραγματικά πανέμορφο!
Γιατί λοιπόν να ψάχνουμε "ιδανικά" σπίτια, τη στιγμή που δεν υπάρχουν ουσιαστικά σχεδόν καθόλου σπίτια?
Συμβουλή μου σε όσους προσπαθούν να βρουν σπίτια για σκυλιά: ΜΗΝ ΘΕΤΕΤΕ ΟΡΟΥΣ όπως "μόνο για μέσα στο σπίτι ή μόνο για εντός Αθηνών" κ.λπ. Τα κουτάβια μεγαλώνουν γρήγορα και οι πιθανότητες να υιοθετηθούν μειώνονται. Και ναι, μπορεί να διαφωνήσει το μισό φόρουμ, αλλά κατά τη γνώμη μου η αυλή είναι καλύτερη από το δρόμο, την πανσιόν ή το κλουβί του καταφυγίου.
Αφήστε πρώτα να δείτε πόση ζήτηση έχει ο σκύλος και επιλέγετε ακολούθως την καλύτερη οικογένεια...
Η γνώμη των υπόλοιπων ποια είναι?
(Δεν συζητάω για συμβόλαια, γιατί είναι θέμα που έχει αναπτυχθεί επαρκώς παλιότερα.)
