Το ποστ αυτό θα πρέπει να φέρει τον τίτλο "η γλωσσομάθεια του Μουφ". Ως γνωστόν, ο τσομπάνος που έζησε αρχικά μέχρι την εφηβεία του με κοκκινολαίμηδες διαφόρων ειδών στο Michigan, ήρθε στο Illinois όπου μορφώθηκε και, επειδή του μιλάω κυρίως ελληνικά, άντε και τίποτα άλλο, έμαθε και ελληνικά έως και ολίγα τούρκικα που χρησιμοποιώ όταν θέλω να γίνομαι σαρκαστική. Οι σαρκαστικές μου εκφράσεις είναι κυρίως οι εξής:
1) Buraya gidiyor musun, çoban köpek? (κοινώς: "για πού το 'βαλες, ωρε τσομπανόσκυλο")
2) Για πού το 'βαλες πρωί-πρωί, καλή μου Κοκκινοσκουφίτσα/Κοκκινοσκουφούδα/τσάρεβιτς Ιβάν; (όταν με ακολουθεί στο ψυγείο χωρίς να υπάρχει κατά τη γνώμη μου λόγος αποχρών)
(Το τσάρεβιτς Ιβάν το ψάρεψα από το ρωσσικό παραμύθι "Η βατραχίνα τσαρίνα". Αφήστε τα, μεγάλη ιστορία και ανιαρή.)
Εκεί όμως που γίνεται το κακό είναι όταν διαπιστώνω ότι έχει μάθει ελληνικά, τούρκικα και αγγλικά ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως τις εκφράσεις και λέξεις που αφορούν σε φαγιά και λοιπά συναφή. Το περίεργο μάλιστα είναι ότι τις ελληνικές λέξεις τις έμαθε φαρσί κι ας προέρχονται από τελείως ανώμαλα ρήματα και λέξεις διαφορετικών ινδοευρωπαϊκών κυρίως λέξεων, π.χ. τρώω, έφαγα, φαΐ, πείνα, κλπ. Και τα έχει μάθει πάρα πολύ καλά. Παράδειγμα:
Είχα μια μέρα και την έβγαλα στο κρεβάτι, στο σκοτάδι βογγώντας "πονάω" κατά τακτά διαστήματα. Το Μουφ, το οποίο κατά ένα φίλο μου που είναι νευρολόγος (εννοώ γιατρός), έχει μεγάλη ικανότητα ΚΑΙ στην ιατρική και γνωρίζει ότι η ημικρανία συνοδεύεται από κροτοφοβία, φωτοφοβία και επιπλέον δεν μ' αρέσει να με αγγίζουνε ή να μου μιλάνε, οπότε κάθεται παρακάτω ήσυχο δίνοντάς μου το μήνυμα "αν θες τίποτα είμαι εδώ, αλλιώς σ' αφήνω ήσυχη, ακόμα κι αν θες να περάσεις έτσι τις επόμενες πέντε ώρες". Αν βέβαια θέλει να κάνει τσίσα του, έρχεται σιγά και ψιλονιαουρίζει ή κάτι τέτοιο.
Ε, έλεγα κι εγώ τα "πονάω" μου και σε μια στιγμή (που με είχε πιάσει η τριπτάνη που δίνουνε για να κλείσει το κέντρο του πόνου ο εγκέφαλος) είπα κι εγώ ν' αλλάξω ένα φωνήεν. Λέω λοιπόν "πεινάω"! Ακούω τότε έναν τρομερό θόρυβο, το Μουφ να σηκώνεται απάνω, να έρχεται ξερογλυφόμενο και κουνώντας την ουρά του και να αρχίσει να γκρινιάζει πολύ σοβαρά.
Περιττό να πω ότι πάντοτε ξέρει τη διαφορά μεταξύ αληθινής αρρώστειας και ημικρανίας από τη μια μεριά και πότε κάνω επίτηδες τον ψόφιο κοριό, οπότε στην τελευταία περίπτωση με σηκώνει με το ζόρι!!