Ισως επειδή είμαι καινούρια σκυλομαμά, βλέπω πράγματα που ίσως πριν δεν τα παρατηρουσα. Χθες λοιπόν βγάζω βόλτα τη Χλόη(4 μηνών) στην παραλία της Καβάλας, όπου συχνάζουν πολλά σκυλακια και ειναι πολύ καλό μέρος για κοινωνικοποίηση. Εκεί που κανουμε χαλαρά τη βόλτα μας πλησιάζει ενας τύπος με ένα ντόμπερμαν το οποίο περπατουσε, στην κυριολεξία, στα δύο ποδια. Τραβούσε το λουρί με τόση μανία που τα μπροστινά ήταν στον αέρα. Είδε τη Χλόη και άρχισε να γαυγιζει σαν μανιακό. Ή δικιά μου είχε κοκαλωσει. Οπότε αλλαζω κι εγώ πορεία για να μην ακολουθήσει κάτι άσχημο. Και βλέπω λοιπόν τον τύπο να πιάνει το σκυλί από το σβέρκο και να το πατάει κάτω στον δρόμο. Αυτό φυσικά να μην ηρεμεί, οπότε αρχίζει κι αυτός να ουρλιαζει και να του ρίχνει σφαλιαρες. Πλησίασα λοιπόν και του λέω καλέ μην το χτυπας το σκυλί. Και μου απαντάει μόνο έτσι μαθαίνει. Ε έφυγα κι εγώ. Δεν εκατσα να ασχοληθω άλλο.
Πραγματικά στενοχωρήθηκα πολύ και απογοητευτηκα συγχρόνως. Ίσως εσείς που έχετε χρόνια σκύλο να τα βλέπετε συχνά και να μην σας εκπλήσσει, αλλά εγώ ειλικρινά ήθελα να δειρω αυτον.
Πραγματικά στενοχωρήθηκα πολύ και απογοητευτηκα συγχρόνως. Ίσως εσείς που έχετε χρόνια σκύλο να τα βλέπετε συχνά και να μην σας εκπλήσσει, αλλά εγώ ειλικρινά ήθελα να δειρω αυτον.