Τις πρώτες μέρες ήταν πάρα πολύ αγχωμένη. Εγώ την ένιωθα σαν να βίωνε ένα διαρκές στρες όλη μέρα. Τα σημάδια που παρατήρησα ήταν:
- Στις πρώτες βόλτες αντιδρούσε σαν να έψαχνε τους δικούς της. Όπου έβρισκε ανοιχτή πόρτα πολυκατοικίας έμπαινε μέσα και γενικά κάρφωνε όλους τους ανθρώπους που συναντούσαμε στον δρόμο. Το οποίο, οκ είναι λογικό.
- Στο σπίτι με ακολουθούσε συνέχεια . Την δεύτερη μέρα, δοκίμασα να την βάλω μέσα σε x-pen και έκλαιγε με τις ώρες, έστω και αν ήμουν στο 1 μέτρο μακριά, όπου με έβλεπε. Το οποίο x-pen, προσπαθούσε να μετακινήσει βάζοντας την μουσούδα της ανάμεσα στα καγκελάκια και είμαι σίγουρη πως αν αυτό συνεχιζόταν θα αυτοτραυματιζόταν.
- Με το που της έβαζα το στηθολουράκι της για να πάμε βόλτα, έκανε κακά της απευθείας. Μια φορά έκανε και τσίσα όταν ετοιμαζώμουν να βγούμε βόλτα. Και δεν ήταν θέμα πως δεν μπορούσε να κρατηθεί, γιατί μπορεί να είχε πάει βόλτα λίγο πιο πριν.
- Μέσα στο αμάξι βρισκόταν σε ένα διαρκές στρες, ήταν λαχανιασμένη και έτρεμε. Όταν έβαλα τους υαλοκαθαριστήρες πήδηξε από το μπροστινό κάθισμα στα πίσω.
- Έτρεμε σε διάφορα ερεθίσματα μέσα στο σπίτι.
- Όταν έφευγα από το σπίτι έκλαιγε με τις ώρες έστω και αν παρέμενε η συγκάτοικός μου εντώς σπιτιού και τα άλλα μου σκυλιά.
Με είχε πιάσει πραγματική απελπισία. Με πολλή προσπάθεια, φτιάχνοντας μια ρουτίνα και δίνοντάς της χώρο και χρόνο, μετά από 12 μέρες έχει βελτιωθεί πολύ. Δεν κάνει κακά της όταν της βάζω το λουράκι, μπορεί και ηρεμεί μέσα σε περιορισμένο χώρο απ' όπου δεν έχει επαφή μαζί μου, στο αμάξι λαχανιάζει μεν αλλά τουλάχιστον δεν τρέμει και όταν φεύγω μπορεί να κάτσει ήσυχη. Αλλά εικάζω με σχετική σιγουριά πως θα αγχωθεί κατά παρόμοιο τρόπο σε νέα αλλαγή περιβάλλοντος. Φυσικά όλα αυτά θα αναφερθούν στα άτομα που θα ενδιαφερθούν να την υιοθετήσουν, αλλά επειδή έχω βοηθήσει και στο παρελθόν σε υιοθεσίες φιλοζωικής, οι περισσότεροι ενθουσιάζονται με το σκυλάκι και δεν ακούν καθόλου.
