Θετικοί/μη θετικοί εκπαιδευτές & επιθετικότητα

[bekis3]

Καλημέρα σε όλους. Πρώτη φορά γράφω στο forum αν και διαβάζω από καιρό, οπότε ζητάω προκαταβολικά συγνώμη αν παραβιάζω κάποιο κανόνα σαν πρώτο thread και 1ο post. Αν υπάρχει ήδη κάτι ανάλογο ας διαγραφεί και παραπέμψτε με στις σχετικές συζητήσεις..Όμως θα ήθελα την γνώμη σας για την περίπτωση μου οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.

Μαζί με την γυναίκα μου πριν 1,5 χρόνο υιοθετήσαμε τον Diego. Τον πήραμε από 2 μηνών κουτάβι με αρκετά προβλήματα υγείας και τον ρετουσάραμε. ημίαιμος σκυλάκος 12-13 κιλών πλέον, ο οποίος μάλλον έχει μέσα του τζακ ρασελ και γερμανικό ποιμενικό. Όμως από τις πρώτες μέρες το σκυλάκι είχε έντονη επιθετικότητα και όταν λέω επιθετικότητα εννοώ έντονο γρύλισμα και πολλαπλά δαγκώματα (please δεν μιλάω για κουταβίσια δαγκωματάκια σε κάλτσες και χέρια...μιλάω για άσχημη εμπειρία) . Ότι έπεφτε κάτω ορμούσε να το αρπάξει στο στόμα του να το καταπιεί (είτε ήταν φαγώσιμο είτε όχι) και αν έμπαινε κάποιος στην διεκδίκηση τον δάγκωνε και γρύλιζε κλπ. Γενικά συνεχώς μύριζε μπαρούτι στο σπίτι, ο τυπάς ψαχνόταν να κάνει μαλακία (να μπουκάρει στο μπάνιο, στο ψυγείο, κάτω απτο κρεβάτι κλπ) και αν δεν ήσουν 100% συγκεντρωμένος και προσεκτικός και τα κατάφερνε η κατάληξη ήταν γρύλισμα/δάγκωμα.

Αποφασίσαμε ότι χρειαζόμαστε εκπαίδευση άμεσα, είδαμε 3 εκπαιδευτές, οι 2 πρώτοι απορίφθηκαν γιατί μας είπαν ότι το κουτάβι δεν είναι επιθετικό και ότι με 3-4 μαθήματα θα είμαστε μια χαρά. Αν και καταλάβαμε ότι υπάρχουν 2 ειδών εκπαιδευτές, δεν γνωρίζαμε ότι το χάσμα είναι τόσο μεγάλο μεταξύ τους (είναι όντως?) Καταλήξαμε εν τέλει σε έναν εκπαιδευτή ο οποίος σε 5 λεπτά τον ψυχολόγησε άριστα μας είπε ότι είναι πανεξυπνο σκυλί αλλά ο τύπος του είναι αρκετά ζόρικος, έχει πολύ έντονη κτητικότητα, κυριαρχία, επιθετική συμπεριφορά εκ γενετής μας προιδέασε ότι θα τραβήξουμε μεγάλια ζόρια, ότι αν δεν κάνουμε άμεσα πράγματα θα αναγκαστούμε σύντομα να ψάχνουμε να τον δώσουμε και ότι θα χρειαστούν αρκετά μαθήματα παραπάνω από τον μέσο όρο (χωρίς έξτρα χρέωση, η τιμή ήταν πακέτο), γενικά μας είπε 100% αυτά που είχαμε συνηδητοποιήσει και εμείς μέχρι εκείνη τη στιγμή

Ξεκίνησε η εκπαίδευση, μπήκε στη ζωή μας το crate, μπήκαμε άμεσα σε πρόγραμμα (4 βόλτες την ημέρα + 3 φορές παιχνίδι, τροφή έξω με ασκήσεις, ασκήσεις υπακοής , διορθώσεις κλπ κλπ) .προσπαθήσαμε να σπάσουμε την κτητικότητα και να αποβάλουμε αυτο το ότι πέφτει κάτω διεκδικείται, σε γενικές γραμμές άρχισε να βελτιώνεται η κατάσταση η επιθετικότητα όμως αν και ήταν πιο ελεγχόμενη παρέμενε. η λογική του εκπαιδευτή στα προβλήματα ήταν να αντιμετωπίζει απευθείας και όχι περιφερειακά προσπαθώντας να τα αποφύγει. Έτσι, το κουτάβι άρχισε να κυκλοφορεί στο σπίτι με κολάρο και το λουρί να σέρνεται στο πάτωμα (για να έχουμε έλεγχο και να μπορούμε να τον διορθώνουμε). Στα δαγκώματα/γρυλίσματα η οδηγία/τακτική ήταν σήκωμα του κουταβιού στον αέρα με το λουρί κολάρο μέχρι να κάνει πίσω.

Anyway, αρχίσαμε να χτίζουμε πολύ καλή σχέση με το κουτάβι, περνούσαν ξέρω γω 2 εβδομάδες χωρίς δάγκωμα λέγαμε τι ωραία τα καταφέραμε και ξαφνικά τσουπ δάγκωμα και ξενέρωμα. Κάπου στην μέση της εκπαίδευσης ο εκπαιδευτής μας έφερε ένα προνκ (πνίχτη με καρφια) χωρίς να μας έχει προειδοποιήσει. ξενερώσαμε άπειρα, είπαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο στο σκυλί. μας είπε ότι είναι ένα εργαλείο το οποίο αν χρησιμοποιηθεί σωστά θα μας βοηθήσει και δεν θα κάνει κακό στο σκύλο..αρχίσαμε να το χρησιμοποιούμε στην βόλτα παρά τη θέληση μας και συνεχίστηκε η εκπαίδευση η οποία ολοκληρώθηκε στους 7 μήνες περίπου. 1 ημέρα πριν το τελευταίο μάθημα, είχαμε δάγκωμα μετά από 4 μήνες (high score). Ο εκπαιδευτής είπε ότι έτσι θα είναι τα πράγματα από εδώ και πέρα, ότι θα πρέπει να κάνουμε όσα μας έχει μάθει, ότι με αυτό το σκυλί πρέπει να είμαστε πάντα σε επιφυλακή, να μην του δίνουμε ελευθερίες, να μην τον αφήνουμε μόνο του ποτέ, ότι στο σπίτι θα πρέπει να κυκλοφορεί με κολάρο στο λαιμό (ή προνκ) και λουρί, ύπνο πάντα στο crate και διάφορα άλλα. Θα πω απλά ότι δεν μου άφησε καλή εντύπωση το τέλος της εκπαίδευσης γιατι είχα πιστέψει ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε και ότι δεν θα υπάρχει επιθετικότητα.. εννοείται ότι και εμείς κάναμε πολλά λάθη και πριν και κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης, επισης είμαστε αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες εγώ πολυ πιο αγχώδης και πολύ πιο "να τηρήσουμε το πρόγραμμα με το σκύλο ακριβώς" κλπ, η γυναίκα μου πιο χαλαρή πιο έλα μωρέ και απεχθάνεται τα προγράμματα κλπ

Στους επόμενους 6 μήνες (από ιούνιο μέχρι νοέμβριο) μετά την εκπαίδευση τα πράγματα πήγαιναν αρκετά καλά, λίγα δείγματα επιθετικότητας, Κάναμε και μεγάλα βήματα με την κοινωνικότητα, φτάσαμε σε σημείο να πηγαίνουμε στο πάρκο και να παίζει ελέυθερος χωρις λουριά με άλλα σκυλιά και μαζί μας κλπ πράγμα το οποίο πίστευα ότι δεν θα συμβεί ποτέ...σε κάποια φάση άρχισε όμως να υιοθετει μια συμπεριφορά γρυλίσματος προς την γυναικα μου όταν τον έβαζε στο crate το μεσημερι πριν φυγει για δουλεια (εγω λειπω εκεινες τις ώρες από το σπίτι). σταδιακά αυτό έγινε πιο έντονο..τον νοεμβριο η γυναίκα μου ήταν σε πολυ άσχημη ψυχολογική κατάσταση λόγο πένθους με αποτέλεσμα να μην πολυ ασχολείται μαζί του, και σε εκείνο το μήνα την δάγκωσε 2 φορές (δάγκωμα μετά από 6 μήνες, νέο high score), η 2η ειδικά πολύ έντονη (πέρασαν 2 μήνες και ακόμα να φύγουν τα σημάδια, το σπίτι είχε γεμίσει αίματα κλπ) για πολυ άκυρους λόγους και τα 2 δαγκώματα. αυτο φυσικα σε συνδυασμό με το γρυλισμα στο crate κάθε μεσημερί της έριξε πάρα πολύ την αυτοπεποίθηση μαζί του και το πήρε από φόβο (λογικότατο),

εγω τότε είχα αρχίσει να δίνω κάποιες ελευθερίες στο σκυλάκο, σπιτι κυκλοφορούσε χωρις λουρί και χωρίς προνκ, εξω βγαίναμε με λουρί και κολάρο (και σπάνια με προνκ για καλύτερο έλεγχο). η γυναίκα μου από την άλλη, ισως και δικαιολογημένα δεν έβγαλε το προνκ ποτε, όταν είναι οι 2 τους σπιτι τον εχει με προνκ και λουρί , το ίδιο και στην βόλτα.

Παρένθεση, με εξαίρεση την επιθετικότητα (που υπάρχει βαθιά μέσα του) ο σκυλάκος είναι απίστευτος. μας αγαπάει και τον αγαπάμε άπειρα, είναι αρκετά ενεργητικός, πάρα πολύ παιχνιδιάρης..δεν έχει στερηθεί τίποτα από βόλτες, το παιχνίδι υπάρχει σταθερά κάθε μέρα στη ρουτίνα του καθώς και η βόλτα και η εκτόνωση..

απευθυνθήκαμε στον παλιό εκπαιδευτή για τα 2 δαγκώματα κυρίως αλλά και επειδή ο σκυλάκος τελευταία είναι επιθετικός στα περισσότερα αρσενικά που συναντάμε στο δρόμο..Η λύση του ήταν ενας νεος κυκλος με το σκυλι μονιμα στο crate χωρις καμια ελευθερια εντος σπιτιου και μια διαδικασία η οποία απότι καταλάβαμε θα είχε πόνο προς το σκυλί και κυριαρχία από την μεριά της γυναίκας μου προς τον σκύλο. έτσι το απορίψαμε, με τον καιρό ανέβηκε η σχέση του με την γυναίκα μου και η αυτοπεποιθηση της μαζί του. σκεφτόμαστε όμως να απευθυνθούμε σε κάποιο θετικό εκπαιδευτή. να δούμε τι έχει να μας πει

Αυτό που ουσιαστικά θέλω να ρωτήσω μέσα από όλο αυτό είναι το εξής: Έχει κάνει κάποιος άλλος μετάβαση από μη θετική σε θετική εκπαίδευση? Μπορεί να αντιμετωπιστεί η επιθετικότητα ενός ενήλικα πλέον σκύλου με θετική εκπαίδευση? Θα ήθελα τις γνώμες σας. Επίσης αν κάποιος έχει παρόμοια περίπτωση.. Γιατι με καίει πολύ και το θέμα με την συμπεριφορά προς την γυναίκα μου αλλά και η επιθετικότητα που βγάζει προς άλλα σκυλιά. ήθελα να γράψω ακόμα μεγαλύτερο σεντόνι αλλά προσπάθησα να το μαζέψω όσο μπορώ..

Ευχαριστώ πάρα πολύ εκ των προτέρων

 

[Yorkaddict]

Καλώς ήρθες στην παρέα μας.

Η διαφορετική αντίληψη που έχουμε για τον σκύλο και την ψυχολογία του, επηρεάζει αναπόφευκτα και την ερμηνεία που εμείς οι ίδιοι δίνουμε σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Αυτό με τη σειρά του επηρεάζει και τον τρόπο που εμείς θεωρούμε πως πρέπει να το χειριστούμε, αλλά και τους ανθρώπους που θα επιλέξουμε να μας βοηθήσουν όταν εμείς θα αποτύχουμε.


Με απλά λόγια και για να μην κουράζω, με άλλο τρόπο θα αντιμετωπίσεις έναν σκύλο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου την "κυριαρχία" την "υποταγή" και τον "άλφα" και αλλιώς αν σκεφτείς με όρους φόβου, ανασφάλειας, έλλειψης εμπιστοσύνης, αυτοπεποίθησης, κοινωνικοποιησης.

Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν είναι εσύ πως το βλέπεις και ποιο δρόμο θα ήθελες να ακολουθήσεις.

 

[sis]

Πολλά πράγματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με διαφορετικούς τρόπους. Το πρόβλημα για μένα δεν είναι αν θα ακολουθήσετε εκπαίδευση με επιβράβευση μόνο ή εκπαίδευση που θα συμπεριλαμβάνει και τιμωρία. Αν δε βρείτε σε τι οφείλεται η κάθε συμπεριφορά, δε θα καταφέρετε να τη λύσετε. Άλλη αντίδραση έχεις αν ο σκύλος είναι επιθετικός επειδή φοβάται, άλλη αν πουλάει τσαμπουκά.

Αυτό πάντως:

..... Στα δαγκώματα/γρυλίσματα η οδηγία/τακτική ήταν σήκωμα του κουταβιού στον αέρα με το λουρί κολάρο μέχρι να κάνει πίσω....

δε νομίζω να βοήθησε ποτέ κανέναν.

Παρομοίως κι αυτό:

... επισης είμαστε αρκετά διαφορετικοί χαρακτήρες εγώ πολυ πιο αγχώδης και πολύ πιο "να τηρήσουμε το πρόγραμμα με το σκύλο ακριβώς" κλπ, η γυναίκα μου πιο χαλαρή πιο έλα μωρέ και απεχθάνεται τα προγράμματα κλπ...

Συντονιστείτε Αν περνάτε αντιφατικά μηνύματα, αφενός ακυρώνετε ό,τι του διδάσκετε, αφετέρου θα μάθει πως να "χειρίζεται" τον καθένα σας.

Μιλήστε και με άλλους εκπαιδευτές, για μένα ιδανικά απορρίψτε όποιον αυτο-χαρακτηρίζεται θετικός ή παραδοσιακός. Η εκπαίδευση του σκύλου είναι μία: αυτή που ταιριάζει στον σκύλο, αυτή που μπορεί να ακολουθήσει ο ιδιοκτήτης. Και είναι μοναδική για κάθε ζευγάρι σκύλου-ιδιοκτήτη. Άμα ήταν τυφλοσούρτης, από βιβλία/βίντεο/σεμινάρια να φαν κι οι κότες, τι να τους κάνουμε τους εκπαιδευτές...

 

[bekis3]

Καλημέρα,

Αρχικά ευχαριστώ για τις απαντήσεις. Προσωπικά δεν έχουμε, ούτε είχαμε καμία διάθεση να φερθούμε κυριαρχικά στο σκυλί. Δυστυχώς βρεθήκαμε προ εκπλήξεως καθώς δεν περιμέναμε ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει τέτοια επιθετικότητα σε κουτάβι. Απο εκεί και πέρα, η εκπαίδευση έπρεπε να ξεκινήσει άμεσα για να συμμαζευτεί η κατάσταση, δεν ξέρω κατά πόσο έγινε βεβιασμένα η επιλογή του τύπου της εκπαίδευσης αλλά τότε πιστεύαμε ότι όλοι οι εκπαιδευτές είναι το ίδιο πάνω κάτω απλώς κάποιοι πλασάρουν την ταμπέλα "θετικοί" μπροστά για λόγους marketing.

Όσες φορές ρώτησα τον εκπαιδευτή την γνώμη του για τους θετικούς εκπαιδευτές και τι θα είχε γίνει αν είχαμε πάει σε θετικό, μου είπε ότι με αυτό το σκυλί και θετικό εκπαιδευτή δεν θα είχε γίνει δουλειά και θα είχαμε αναγκαστεί να τον δώσουμε. Μάλιστα μου ανέφερε σκηνικό που του πήγε πελάτης με επιθετικό σκυλί και του είπε ότι είχε ξεκινήσει πιο πριν με θετικό εκπαιδευτή και αυτός του είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα και μάλιστα του ειπε "ελα μωρε, 20 ευρω ειναι, τα δινεις κανεις ευθανασια και ξεμπερδευεις"

Για να μην κουράζω και εγώ, δεν κατηγορώ την φύση της εκπαίδευσης που κάναμε ούτε θεωρώ ότι μας δημιούργησε επιπλέον προβλήματα. Απλά θεωρώ ότι εν τελει σε εμάς δεν ταίριαξε 100%, ισως το μειγμα ιδιο σκυλι ιδιος εκπαιδευτης αλλοι κηδεμονες να λειτουργουσε ή ιδιος εκπαιδευτης ιδιοι κηδεμονες αλλο σκυλί..

Όπως και να έχει επειδη εχω χοντρο κολλημα με τον σκυλακο, τον λατρευω παντα με ετρωγε το "μηπως αυτο το κάναμε λαθος" , θα δοκιμάσω και ένα ακόμα κύκλο εκπαιδεύσεων με νέο εκπαιδευτή (θετικό) και πιο συγκεκριμένους στόχους.

 

[bekis3]

Συντονιστείτε Αν περνάτε αντιφατικά μηνύματα, αφενός ακυρώνετε ό,τι του διδάσκετε, αφετέρου θα μάθει πως να "χειρίζεται" τον καθένα σας.
Μιλήστε και με άλλους εκπαιδευτές, για μένα ιδανικά απορρίψτε όποιον αυτο-χαρακτηρίζεται θετικός ή παραδοσιακός. Η εκπαίδευση του σκύλου είναι μία: αυτή που ταιριάζει στον σκύλο, αυτή που μπορεί να ακολουθήσει ο ιδιοκτήτης. Και είναι μοναδική για κάθε ζευγάρι σκύλου-ιδιοκτήτη. Άμα ήταν τυφλοσούρτης, από βιβλία/βίντεο/σεμινάρια να φαν κι οι κότες, τι να τους κάνουμε τους εκπαιδευτές...

Φυσικά και έχει μάθει πως να χειρίζεται τον καθένα μας, από 2μιση μηνών το κάνει αυτό!! Πχ ήξερε ότι η γυναίκα μου είναι αφηρημένη οπότε παραμόνευε δίπλα από το ψυγείο για να αρπάξει κάτι από μέσα (3 μηνων σκατο, 3 κιλα και ετρεχε σε ολο το σπιτι με ενα τεραστιο αλουμινοχαρτο με ελιες και εγω τον κυνηγουσα πανικόβλητος και γρυλιζε και παλευε να καταπιει οτι μπορουσε...).
έχουμε προγραμματίσει ήδη ραντεβού με σχολή πάντως η ταμπέλα υπάρχει.. Οι θετικοί το κοτσάρουν μπροστά και οι παραδοσιακοί απλώς δεν έχουν την λέξη θετικός..το θέμα είναι αυτό που λες εσύ, δεν έχει σημασία τόσο ο τύπος της εκπαίδευσης, αλλά στο τέλος να είναι ευχαριστημένοι και να συμβιώνουν χωρίς προβλήματα οι άνθρωποι με τα σκυλιά..

 

[Aliki V.]

Φυσικά και έχει μάθει πως να χειρίζεται τον καθένα μας, από 2μιση μηνών το κάνει αυτό!! Πχ ήξερε ότι η γυναίκα μου είναι αφηρημένη οπότε παραμόνευε δίπλα από το ψυγείο για να αρπάξει κάτι από μέσα (3 μηνων σκατο, 3 κιλα και ετρεχε σε ολο το σπιτι με ενα τεραστιο αλουμινοχαρτο με ελιες και εγω τον κυνηγουσα πανικόβλητος και γρυλιζε και παλευε να καταπιει οτι μπορουσε...).

Αυτό νομίζω το κάνουν όλα τα σκυλιά. Είμαστε 4 άνθρωποι στο σπίτι και στον καθένα φέρεται διαφορετικά και περιμένει και άλλα πράγματα από τον καθένα. Όμως το πρόγραμμα είναι ένα. Και παίζει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ρόλο...αλλιώς το σκυλί μπερδεύεται..δεν ξέρει τι να περιμένει κι αυτό του δημιουργεί άγχος..Όσο μεγαλώνει, θα μπορεί να προσαρμόζει κι αυτό το πρόγραμμά του. Η Νέλλη όταν μένει με τα κορίτσια..τι να κάνει? συμβαδίζει με το πρόγραμμά τους..ξύπνημα το μεσημέρι...βόλτες ό,τι να 'ναι...βραδινή βόλτα 9-3..ξανά τσίσα τα ξημερώματα πριν κοιμηθούν..όμως αυτό γίνεται μόνο όταν μένει με τα παιδιά. Καθημερινά έχει ένα πρόγραμμα το οποίο ελάχιστα μεταβάλλεται. Δεν λέω φυσικά ότι η προβληματική συμπεριφορά που αναφέρετε οφείλεται στην έλλειψη προγράμματος. Όμως ίσως κι αυτό να παίζει το ρόλο του..

 

[Yorkaddict]

δεν έχει σημασία τόσο ο τύπος της εκπαίδευσης

Εχει τεράστια σημασία στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ σκύλου και ανθρώπου.
Το να συνεργαστεί ένας σκύλος μαζί μας μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω φόβου των συνεπειών (αν δεν υπακούσει) είτε μέσω μιας σχέσης εμπιστοσύνης, που όσο δύσκολα χτίζεται, τόσο εύκολα γκρεμιζεται.

Και πιστέψτε με, είναι πάρα πολύ κοντά στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ γονιού και παιδιού.
Είναι πολύ εύκολο να γκαρίξεις σε ένα παιδί γιατί έκανε κάτι που δεν έπρεπε. Με απρόβλεπτες συνέπειες και για την ίδια την ψυχολογία του παιδιού αλλά και για την σχέση του με τον γονέα.
Πολύ πιο δύσκολο και χρονοβόρο να δείξεις, να κατευθύνεις, να ασχοληθείς.

Και τα 2 το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν τη στιγμή που το θέλουμε.
Αλλο αποτύπωμα όμως αφήνει το ένα, άλλο το άλλο.

 

[bekis3]

Αυτό νομίζω το κάνουν όλα τα σκυλιά. Είμαστε 4 άνθρωποι στο σπίτι και στον καθένα φέρεται διαφορετικά και περιμένει και άλλα πράγματα από τον καθένα. Όμως το πρόγραμμα είναι ένα. Και παίζει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ρόλο...αλλιώς το σκυλί μπερδεύεται..δεν ξέρει τι να περιμένει κι αυτό του δημιουργεί άγχος..Όσο μεγαλώνει, θα μπορεί να προσαρμόζει κι αυτό το πρόγραμμά του. Η Νέλλη όταν μένει με τα κορίτσια..τι να κάνει? συμβαδίζει με το πρόγραμμά τους..ξύπνημα το μεσημέρι...βόλτες ό,τι να 'ναι...βραδινή βόλτα 9-3..ξανά τσίσα τα ξημερώματα πριν κοιμηθούν..όμως αυτό γίνεται μόνο όταν μένει με τα παιδιά. Καθημερινά έχει ένα πρόγραμμα το οποίο ελάχιστα μεταβάλλεται. Δεν λέω φυσικά ότι η προβληματική συμπεριφορά που αναφέρετε οφείλεται στην έλλειψη προγράμματος. Όμως ίσως κι αυτό να παίζει το ρόλο του..

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση. Αυτό με τον διαφορετικό χειρισμό του σκυλου προς εμας το ανέφερα κυρίως για πλάκα επειδή έγραψε κάτι αντίστοιχο ο/η sis, δεν μας δημιουργεί κάποιο θέμα αυτό. Το πρόγραμμα του είναι σταθερότατο τους τελευταίους 14 μήνες και σπάνια αλλάζει (και συμφωνώ φυσικά ότι πρέπει να είναι σταθερό). Από την άλλη προφανώς και παίζει ρόλο ότι εμείς ως διαφορετικοί άνθρωποι του συμπεριφερόμαστε διαφορετικά σε ίδιες καταστάσεις. Γιαυτό πχ με εμένα μπαίνει με κωλοτούμπες που λέει ο λόγος στο crate ενώ για να τον βάλει η γυναίκα μου γίνεται μάχη.

 

[bekis3]

Εχει τεράστια σημασία στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ σκύλου και ανθρώπου.
Το να συνεργαστεί ένας σκύλος μαζί μας μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω φόβου των συνεπειών (αν δεν υπακούσει) είτε μέσω μιας σχέσης εμπιστοσύνης, που όσο δύσκολα χτίζεται, τόσο εύκολα γκρεμιζεται.

Και πιστέψτε με, είναι πάρα πολύ κοντά στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ γονιού και παιδιού.
Είναι πολύ εύκολο να γκαρίξεις σε ένα παιδί γιατί έκανε κάτι που δεν έπρεπε. Με απρόβλεπτες συνέπειες και για την ίδια την ψυχολογία του παιδιού αλλά και για την σχέση του με τον γονέα.
Πολύ πιο δύσκολο και χρονοβόρο να δείξεις, να κατευθύνεις, να ασχοληθείς.

Και τα 2 το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν τη στιγμή που το θέλουμε.
Αλλο αποτύπωμα όμως αφήνει το ένα, άλλο το άλλο.

Εννοούσα ότι δεν έχει τόσο σημασία το αν θα διαλέξεις "παραδοσιακό" εκπαιδευτή ή "θετικό" εκπαιδευτή (μα τι χαζομάρα αυτό με τις ταμπέλες)

Και όσον αφορά εμάς, όπως το αναλύω στο μυαλό μου τα δεδομένα έχουν ως εξής: η "παραδοσιακή" εκπαίδευση βασίστηκε στο χτίσιμο σχέσης με τον σκύλο με διορθώσεις στις λάθος συμπεριφορές. Φόβος για συνέπειες υπήρχε μόνο στις επιθετικές συμπεριφορές με την λογική ότι η χειρότερη ανεπιθύμητη συμπεριφορά που μπορεί να έχει ο σκύλος σου, είναι να δαγκώσει άνθρωπο ή άλλο σκύλο.

Η λογική ήταν ότι όσο το κουτάβι δαγκώνει και παίρνει αυτό που θέλει χωρίς συνέπειες, τόσο θα μεγαλώνει αυτό μέσα του και θα μαθαίνει ότι έχει ένα όπλο (δόντια) το οποίο θα μπορεί να χρησιμοποιήσει ανά πάσα στιγμή για να πάρει αυτό που επιθυμεί. Αν το εξισώσουμε πχ με έναν ληστή, αν κάνει 10 ληστείες και οι κυρώσεις του είναι 3 μήνες φυλακή και 2-3 βράδια κρατητήριο, τότε γιατί να μην το ξανα κάνει? Αν το εξισώσουμε με ανθρώπινη οικογένεια είναι σαν να σηκώνει χέρι το Α μέλος στο Β μέλος μιας οικογένειάς, οπότε αν το κουτάβι είναι το παιδί μας, κάπως πρέπει να του δείξουμε/διδάξουμε ότι αυτό που κάνεις δεν επιτρέπεται και δεν το διαπραγματεύομαι. Φόβος και τιμωρία δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά αλλού (που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άραγε? υπάρχουν εκπαιδευτές που κάνουν τι? λενε αν κατουρήσει στο χαλί βάλτο τιμωρία?)

Εδώ είναι η ένσταση μου λοιπόν. Θα δω τι θα μας προτείνει και η "θετική" εκπαίδευση όσον αφορά την επιθετικότητα και μακάρι να μάθω πράγματα που να συμπληρώσουν αυτά που ήδη ξέρω και έτσι να καταφέρουμε να έχουμε μια τέλεια συμβίωση (χωρίς δαγκώματα!)

 

[Yorkaddict]

Το βασικότερο είναι να προσδιοριστει τι ηταν αυτό που πυροδότησε αυτή την συμπεριφορά και φυσικά πως μπορεί να διορθωθεί.
Από τις περιγραφές καταλαβαίνω πως μιλάμε για ένα κτητικο σκυλάκι.

Αυτο το χαρακτηριστικό μπορούμε άθελά μας να το ενισχύσουμε στην προσπάθειά μας να το διορθώσουμε. Αν για παραδειγμα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως η κτητικοτητα προέρχεται από αμφισβήτηση της "κυριαρχίας" μας, θα πράξουμε ανάλογα, παίρνοντας το αντικείμενο του πόθου με συνοπτικες διαδικασίες (ίσως και καμιά φωνή).
Αναλογα τον σκύλο και την ιδιοσυγκρασια του, αυτό ενδεχεται να πυροδοτήσει μια αυθόρμητη αντίδραση, το γρύλισμα, που λειτουργεί ως προειδοποίηση.
Έχοντας πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού μας το "αρχηγηλικι", και αυτό το εκλαμβανουμε ως αμφισβήτηση ή επιθετικότητα και το παιχνίδι πια χάνεται. Βαφτίζουμε τον σκύλο κυριαρχικο και επιθετικό και φωνάζουμε εκπαιδευτή να τον συνεφέρει πολλές φορές δυστυχώς με τις ίδιες μεθόδους και αντιλήψεις με τις οποίες τον φέραμε σε αυτή την κατάσταση.
Φαύλος κύκλος.

Αυτό είναι ένα σενάριο που έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές και δεν θεωρώ απίθανο, κάπως έτσι να συνέβη και στη δική σου περίπτωση. Χωρις να το λέω δηκτικα, μην με παρεξηγησεις.

Για παράδειγμα αυτό που έγραψες

προσπαθήσαμε να σπάσουμε την κτητικότητα

παραπέμπει σε αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Και με προτροπή "εκπαιδευτή" κιόλας.
Στο ίδιο παραπέμπει και το άλλο που ανέφερες, για σήκωμα του σκύλου με το λουρί πχ.

Αυτό που θα προσπαθούσα αν ήμουν στην θέση σου, θα ήταν να κερδίσω την εμπιστοσύνη του σκύλου. Να τον κάνω να νιώσει ασφάλεια μαζί μου.
Αυτό θέλει επιμονή, σταθερότητα (και από σένα και από τη σύζυγο) και πολύ πολυ υπομονή.

Από κει πέρα καλό είναι να διαχωρίσουμε την συμπεριφορά ενός σκύλου απέναντι σε ανθρώπους και απέναντι σε άλλα ζώα.

Καποιοι σκύλοι ανάλογα το γενετικό τους υπόβαθρο δεν τα πάνε καλά με τα άλλα ζώα οπως γάτες ή ποντίκια ή οτιδήποτε τους θυμίσει και πυροδοτήσει τα ενστικτα τους.
Άλλοι πάλι δεν τα πάνε καλά με άλλους σκύλους, είτε από κακές εμπειρίες, λάθος ή ελλειπή/ανύπαρκτη κοινωνικοποιηση, είτε από εν γένει τραμπουκισμο.

Έτσι όπως τα περιγράφεις πάντως μου δίνεται η εντύπωση πως πρώτα εσείς πρέπει να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα σχετικά με τον μικρό.
Κάντε τον να σας εμπιστευτεί.
Ποτέ δεν είναι αργά.

 

[bekis3]

Το βασικότερο είναι να προσδιοριστει τι ηταν αυτό που πυροδότησε αυτή την συμπεριφορά και φυσικά πως μπορεί να διορθωθεί.

Αυτο το χαρακτηριστικό μπορούμε άθελά μας να το ενισχύσουμε στην προσπάθειά μας να το διορθώσουμε. Αν για παραδειγμα έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως η κτητικοτητα προέρχεται από αμφισβήτηση της "κυριαρχίας" μας, θα πράξουμε ανάλογα, παίρνοντας το αντικείμενο του πόθου με συνοπτικες διαδικασίες (ίσως και καμιά φωνή).
Αναλογα τον σκύλο και την ιδιοσυγκρασια του, αυτό ενδεχεται να πυροδοτήσει μια αυθόρμητη αντίδραση, το γρύλισμα, που λειτουργεί ως προειδοποίηση.
Έχοντας πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού μας το "αρχηγηλικι", και αυτό το εκλαμβανουμε ως αμφισβήτηση ή επιθετικότητα και το παιχνίδι πια χάνεται. Βαφτίζουμε τον σκύλο κυριαρχικο και επιθετικό και φωνάζουμε εκπαιδευτή να τον συνεφέρει πολλές φορές δυστυχώς με τις ίδιες μεθόδους και αντιλήψεις με τις οποίες τον φέραμε σε αυτή την κατάσταση.
Φαύλος κύκλος.

Αυτό είναι ένα σενάριο που έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές και δεν θεωρώ απίθανο, κάπως έτσι να συνέβη και στη δική σου περίπτωση. Χωρις να το λέω δηκτικα, μην με παρεξηγησεις.

Για παράδειγμα αυτό που έγραψες

παραπέμπει σε αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Και με προτροπή "εκπαιδευτή" κιόλας.
Στο ίδιο παραπέμπει και το άλλο που ανέφερες, για σήκωμα του σκύλου με το λουρί πχ.

Αυτό που θα προσπαθούσα αν ήμουν στην θέση σου, θα ήταν να κερδίσω την εμπιστοσύνη του σκύλου. Να τον κάνω να νιώσει ασφάλεια μαζί μου.
Αυτό θέλει επιμονή, σταθερότητα (και από σένα και από τη σύζυγο) και πολύ πολυ υπομονή.

Από κει πέρα καλό είναι να διαχωρίσουμε την συμπεριφορά ενός σκύλου απέναντι σε ανθρώπους και απέναντι σε άλλα ζώα.

Καποιοι σκύλοι ανάλογα το γενετικό τους υπόβαθρο δεν τα πάνε καλά με τα άλλα ζώα οπως γάτες ή ποντίκια ή οτιδήποτε τους θυμίσει και πυροδοτήσει τα ενστικτα τους.
Άλλοι πάλι δεν τα πάνε καλά με άλλους σκύλους, είτε από κακές εμπειρίες, λάθος ή ελλειπή/ανύπαρκτη κοινωνικοποιηση, είτε από εν γένει τραμπουκισμο.

Έτσι όπως τα περιγράφεις πάντως μου δίνεται η εντύπωση πως πρώτα εσείς πρέπει να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα σχετικά με τον μικρό.
Κάντε τον να σας εμπιστευτεί.
Ποτέ δεν είναι αργά.

Καλημέρα,

Στην περίπτωση μας η επιθετική συμπεριφορά του σκύλου είτε είναι γονιδιακή είτε έχει τις ρίζες της στις πρώτες μέρες της ζωής του (είτε και τα 2 μαζί) μιας και όταν ήταν 2 μηνών κουτάβι τα 8 του αδέρφια ήταν όλα διπλάσια σε βάρος, παίζανε όλα μεταξύ τους και αυτός ήταν πιο πέρα μόνος του με ένα άγανο καρφωμένο στο μάτι σε κακή κατάσταση (όλα αυτά τα είδαμε με τα μάτια μας την μέρα που τον υιοθετήσαμε, δεν είναι εικασίες).

Έτσι εγώ θεωρώ στερήθηκε τροφή ως νεογέννητο και η επιθετικότητα και η κτητικότητα έχουν τις ρίζες τους εκεί. Και όταν λέω κτητικότητα, μιλάω για μια συμπεριφορά του τύπου όλα είναι δικά μου και όλα τα διεκδικώ και αν κάποιος άλλος μπει στην διεκδίκηση τότε γρυλίζω επιτίθεμαι και δαγκώνω. Και αυτό προφανώς είναι μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Η οποία εκτιμώ ότι δεν πυροδοτήθηκε από εμάς.

Η έκφραση "να σπάσουμε την κτητικότητα" επειδή ακούγεται κάπως και μπορεί να παρεξηγηθεί εύκολα, αφορούσε δουλειά μηνών στην οποία προσπαθήσαμε (και καταφέραμε) να εξηγήσουμε στον σκύλο ότι τίποτα δεν είναι δικό σου αν δεν σου το δώσω εγώ. Και η οποία δούλεψε γιατί έμαθε να μην πειράζει κανένα αντικείμενο μέσα στο σπίτι, να μην προσπαθεί να βάλει στο στόμα του τα πάντα κλπ, να τρώει τροφή χωρίς να νοιώθει απειλή, να μας φέρνει ακόμα και το "κόκκαλο" του από μόνος του για να παίξουμε αντί να κάθεται από πάνω και να γρυλίζει, να μπορούμε να του αφαιρέσουμε κάτι επικίνδυνο από το στόμα αν και εφόσον χρειαστεί κλπ/

Απο εκεί και πέρα, μιλάμε για ένα σκυλάκι που σαν κουτάβι είχε το δάγκωμα για πρωινό που λένε. Επιθετικό δάγκωμα, όχι παιχνιδιάρικο. Πίστεψε με απεχθανόμαστε την βία και το νταηλίκι. Ζοριστήκαμε πάρα πολύ, νομίζω ότι λίγοι θα ήταν αυτοί που σε ανάλογη περίπτωση θα τον κρατούσαν και θα το πάλευαν τόσο πολύ (και δεν το λέω για να δειχτώ, ελπίζω να μην ακούγεται έτσι). Κάποιος που θα γούσταρε την κυριαρχία και το αρχηγιλίκι που λες δεν θα ήταν στην θέση μας τώρα γιατί μάλλον ο σκύλος θα ήταν τώρα σούζα μαζί του (και θα τον φοβόταν). Και είμαι μαζί σου στην αμφισβήτηση για την μέθοδο "σηκώνω το σκυλί με το λουρί την ώρα που δαγκώνει επιθετικά για να μάθει ότι δεν πρέπει να το κάνει". Η εναλλακτική όμως ποια είναι? Θα ήθελα να την είχα μάθει και ας έτρωγα και 30 δαγκιές αρκεί να ήξερα ότι δούλεψε σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Όλα τα παραπάνω αναφέρονται στην κουταβίσια περίοδο η οποία όμως έχει περάσει. Πλέον το σκυλί είναι αρκετά οκ, είχαμε όμως πριν 2-3 μήνες εκείνα τα 2 άσχημα δαγκώματα που έγραψα στο αρχικό post τα οποία μας πήγαν πίσω και αφενός έκαναν το ένα μέλος (σύζυγος) να μην νοιώθει 100% ασφάλεια και εμπιστοσύνη μαζί του και αφετέρου εμένα να επιμένω ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για να λυθεί οριστικά. Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε από που προέρχονται αυτές οι συμπεριφορές, τι τις προκάλεσε και να τις εξαλείψουμε.

Οπότε ξανα λέω, αν κάποιος είχε αντίστοιχη περίπτωση και διαβάζει ας την μοιραστεί. Γιατί γνωρίζω δεκάδες σκυλιά και κανένα μα κανένα δεν έχει παρόμοια συμπεριφορά.

 

[Castro48]

Λοιπον, για αρχή δεν είμαι εκπαιδευτής, και δεν έχω δουλέψει ποτέ με εκπαιδευτή σε κανένα απο τα σκυλιά μου (κυρίως λόγω συνθηκών, μιας και μεγάλωσα επαρχία οπότε δεν υπήρχε κάτι προσβάσιμο, το σκυλί με το οποίο ζω τώρα το γνώρισα ήδη ενήλικο και στρωμένο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν χρειάζεται συνεχή δουλεια και προσπάθεια). Ξεκινάω έτσι για να μη θεωρήσεις πως αυτά που θα γράψω έχουν βαρύ υπόβαθρο.
Ο σκύλος λοιπόν που μεγάλωσα μαζί του ήταν Ελληνικός ποιμενικός, κατευθείαν απο το βουνό, αρσενικό, το πρώτο της γέννας και πολύ κυριαρχικό απο κουτάβι, σε σημείο που ο βοσκός που μας το είχε φέρει δεν το ήθελε να μεγαλώσει με τα υπόλοιπα σκυλία του γιατί ήταν σίγουρο πως θα προέκυπταν αρκετοί καυγάδες. Να σημειώσω πως δε ζούσε μέσα στο σπίτι, αλλά είχε αναλάβει καθήκοντα φύλαξης κάποιων μικρών οικόσιτων ζώων. Ο σκύλος ήταν πολύ ζόρικος, αλλά άψογος με τα μέλη της οικογένειας, αρκεί να μην τον ενοχλούσες ενώ έτρωγε. Έτσι κέρδισε μια ψευτοδαγκωνιά-διόρθωση ο αδερφός μου που ακόμη του έχει αφήσει σημάδι. Όταν λοιπόν τον χάσαμε και οι γονείς μου χρόνια μετά αφού το ξεπέρασαν αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα νέο κουτάβι (σαν pet πλέον) μιας και προέκυψε μια ατυχής γέννα σε κάποιον γνωστό μας (τη στείρωσε τη σκυλίτσα μιας και έμαθε με το δύσκολο τρόπο πως ακόμα και ψηλός φράκτης δε μπορεί να κρατήσει έξω ξαναμμένα αρσενικά κατα τον οίστρο). Υιοθέτησαν το πρώτο κουτάβι της γέννας, αρσενικό πάλι, μιας και βγήκε μαύρο σαν τον πατέρα του (μάλλον μολοσσός Ηπείρου απο τη φωτό που μου είχαν δείξει) και οι υπόλοιποι θέλαν τα ασπρόμαυρα που πήραν απο τη μάνα τους που ήταν Beagle/jack russell. Κι αυτό όλη μέρα κοιμόταν σε μια γωνία και δεν ασχολιόταν με τα αδέρφια του. Ήταν πιο μεγαλόσωμο απο τα άλλα, και αν το πλησίαζε κάποιο για καυγά το δαγκωνε και το πατουσε κάτω. Και πάμε στο θέμα μας.

Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου τέτοιον τσαμπουκά σε κουτάβι (δεν θεωρώ πως υπάρχει επιθετικότητα σε τόσο μικρά σκυλιά), και ούτε πιστεύω θα ξαναδώ. Είχα μόλις τελειώσει με στρατό, και έπρεπε να παραδώσω διπλωματική, οπότε πέρασα κάποιο διάστημα μαζί του, απο τους 2 εώς τους 6-7 μήνες. Όσο ήταν μικρός, προσπαθούσα να αγνοήσω τις λάθος συμπεριφορές και να επιβραβεύσω τις σωστές. Το κουτάβι όμως δάγκωνε σε σημείο που σε έκανε να ματώνεις. Και επειδή είχε πάρει μέγεθος απο τον πατέρα του και ενέργεια απο τη μάνα του, δεν γινόταν να τον αγνοήσεις με τίποτα. Δεν καταλάβαινε τίποτα απο ψεύτικες κραυγές πόνου, και όσοι προσπάθησαν να τον διορθώσουν, εισέπραξαν γρύλλισμα και κανονική (όχι παιχνιδιάρικη) δαγκωνιά. Food drive δεν είχε και δεν έχει (μπορεί οποιοσδήποτε τον ξέρει να του πειράξει το φαγητό χωρίς να το δουλέψουμε καν), του πετούσες μπαλάκι, έτρεχε σαν τον άνεμο και το έπιανε, αλλά μετά δεν το έδινε ακόμη και αν κρατούσες μπριζόλα, ερχόταν με το μπαλάκι στο στόμα και σε προκαλούσε γρυλλίζοντας να τον κυνηγήσεις για να του το πάρεις. Επίσης απαιτούσε χάδια, και αν σταματούσε κάποιος να τον χαιδεύει, άρχιζε να δαγκώνει χέρια κλπ. Παρατήρησα απο ένα σημείο και μετά, πως ο μόνος στον οποίο δεν έκανε τέτοια χουνέρια ήταν η μάνα μου, η οποία ποτέ δεν είχε παίξει μαζί του, ούτε τον είχε χαιδέψει, απλά τον τάιζε και τον έδιωχνε όταν μπλεκόταν στα πόδια της. Οπότε την έβαλα στο κόλπο να του δίνει εντολές τις οποίες είχε μάθει ο σκύλος και παρατηρούσα τη συμπεριφορά του. Ε λοιπόν, το σκασμένο εκτελούσε τα πάντα. Οπότε το επόμενο βήμα ήταν να πω στη μικρή αδερφή μου να κόψει τα παιχνίδια μαζί του δοκιμαστικά. Με το που έφερνε τα μπαλάκια του γυρνούσε απο την άλλη, δεν έπιανε το σχοινί που της έφερνε, και αν πήγαινε να σκαρφαλώσει πάνω της η να δαγκώσει τον ψέκαζε με νερό και έμπαινε στο σπίτι αφήνοντάς τον στην αυλή μόνο του. Άρχισε λοιπόν να την ακούει κι αυτή, και μετά απο λίγο καιρό έφτασαν στο σημείο να είναι όλη μέρα αγκαλιά χωρίς αντεκδικήσεις. Το παιχνίδι όμως απαγορευμένο δια ροπάλου. Μόλις πήγε ενάμισι, επισκέφτηκα για διακοπές τους γονείς μου με τη σκύλα μου που του έριχνε 5 χρόνια σε ηλικία και μείναμε για ένα περίπου μήνα. Με τα αρσενικά είναι πολύ κυριαρχικός, αλλά με τα θηλυκά καθόλου, οπότε τις στιγμές που πήγαινε να ξεφύγει και να δαγκώσει κάποιον, να του γρυλλίσει η να τον καβαλήσει, η σκύλα μου πεταγόταν και τον διόρθωνε κι αυτός υποχωρούσε. Τον βοήθησε πολύ αυτο το διάστημα. Μετά τα 2 έτη του ηρέμησε πάρα πολύ, μάλλον ξύπνησε το βαριεστημένο μολοσσοειδές μέσα του. Τώρα στα 4 έτη του, είναι διαχειρίσιμος. Δεν τον εμπιστεύονται βέβαια καθόλου με ξένους καθώς έχει έντονο αίσθημα φύλαξης του χώρου του και δεν κάνει πίσω με τίποτα. Οπότε ύψωσαν την περίφραξη της αυλής γιατί παρότι είναι 30+ κιλά, είναι απίστευτα αθλητικός και ακόμα και 2 μέτρα φράχτης δεν τον κρατάει μέσα αν αποφασίσει να το σκάσει. Στη βόλτα δεν ασχολείται με άλλους εκτός και κάνουν απειλητική κίνηση προς το μέρος του χειριστή.

Κάποιοι εκπαιδευτές που το είχα συζητήσει μου είχαν πει πως δύσκολα θα αναλάμβαναν τέτοια περίπτωση, μιας και είναι σκυλί που εμπιστέυεται μόνο όσους γνώρισε απο κουτάβι. Ακόμα και η κτηνίατρός του τον φοβάται ενω φοράει φίμωτρο στις επισκέψεις απο κουτάβι, οπότε εμβολια και ότι άλλο χρειαστεί τα κάνει ο πατέρας μου. Η μοίρα ενός σκύλου με τέτοιο χαρακτήρα στην επαρχία θα ήταν μάλλον να αλυσοδεθεί, η να φάει ξύλο για να του κοπεί ο τσαμπουκάς. Με σταθερή συμπεριφορά όμως και χωρίς ούτε μια σφαλιάρα (όποιος τολμούσε μάλλον θα έβρισκε το χέρι του στα δόντια του) κατάφερε να έρθει σε σημείο που να είναι όλη μέρα ελέυθερος σε πολύ μεγάλη αυλή (οι γονείς μου είναι όλη μέρα έξω ακόμα και το χειμώνα), να πηγαίνει κάθε απόγευμα μια μεγάλη βόλτα, και να δέχεται όλους όσους γνωρίζει στον χώρο του ακόμη κι αν έχει να τους δει καιρό αρκεί να ακολουθούν τους κανόνες, οι οποίοι είναι αρκετα αυστηροί μιας μπορεί με μια λάθος κίνηση ξαφνικά να μπει σε attack mode. Σορι για το σεντόνι, ελπίζω να βοήθησε έστω και λίγο η ιστορία.

 

[bekis3]

Λοιπον, για αρχή δεν είμαι εκπαιδευτής, και δεν έχω δουλέψει ποτέ με εκπαιδευτή σε κανένα απο τα σκυλιά μου (κυρίως λόγω συνθηκών, μιας και μεγάλωσα επαρχία οπότε δεν υπήρχε κάτι προσβάσιμο, το σκυλί με το οποίο ζω τώρα το γνώρισα ήδη ενήλικο και στρωμένο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν χρειάζεται συνεχή δουλεια και προσπάθεια). Ξεκινάω έτσι για να μη θεωρήσεις πως αυτά που θα γράψω έχουν βαρύ υπόβαθρο.
Ο σκύλος λοιπόν που μεγάλωσα μαζί του ήταν Ελληνικός ποιμενικός, κατευθείαν απο το βουνό, αρσενικό, το πρώτο της γέννας και πολύ κυριαρχικό απο κουτάβι, σε σημείο που ο βοσκός που μας το είχε φέρει δεν το ήθελε να μεγαλώσει με τα υπόλοιπα σκυλία του γιατί ήταν σίγουρο πως θα προέκυπταν αρκετοί καυγάδες. Να σημειώσω πως δε ζούσε μέσα στο σπίτι, αλλά είχε αναλάβει καθήκοντα φύλαξης κάποιων μικρών οικόσιτων ζώων. Ο σκύλος ήταν πολύ ζόρικος, αλλά άψογος με τα μέλη της οικογένειας, αρκεί να μην τον ενοχλούσες ενώ έτρωγε. Έτσι κέρδισε μια ψευτοδαγκωνιά-διόρθωση ο αδερφός μου που ακόμη του έχει αφήσει σημάδι. Όταν λοιπόν τον χάσαμε και οι γονείς μου χρόνια μετά αφού το ξεπέρασαν αποφάσισαν να υιοθετήσουν ένα νέο κουτάβι (σαν pet πλέον) μιας και προέκυψε μια ατυχής γέννα σε κάποιον γνωστό μας (τη στείρωσε τη σκυλίτσα μιας και έμαθε με το δύσκολο τρόπο πως ακόμα και ψηλός φράκτης δε μπορεί να κρατήσει έξω ξαναμμένα αρσενικά κατα τον οίστρο). Υιοθέτησαν το πρώτο κουτάβι της γέννας, αρσενικό πάλι, μιας και βγήκε μαύρο σαν τον πατέρα του (μάλλον μολοσσός Ηπείρου απο τη φωτό που μου είχαν δείξει) και οι υπόλοιποι θέλαν τα ασπρόμαυρα που πήραν απο τη μάνα τους που ήταν Beagle/jack russell. Κι αυτό όλη μέρα κοιμόταν σε μια γωνία και δεν ασχολιόταν με τα αδέρφια του. Ήταν πιο μεγαλόσωμο απο τα άλλα, και αν το πλησίαζε κάποιο για καυγά το δαγκωνε και το πατουσε κάτω. Και πάμε στο θέμα μας.

Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου τέτοιον τσαμπουκά σε κουτάβι (δεν θεωρώ πως υπάρχει επιθετικότητα σε τόσο μικρά σκυλιά), και ούτε πιστεύω θα ξαναδώ. Είχα μόλις τελειώσει με στρατό, και έπρεπε να παραδώσω διπλωματική, οπότε πέρασα κάποιο διάστημα μαζί του, απο τους 2 εώς τους 6-7 μήνες. Όσο ήταν μικρός, προσπαθούσα να αγνοήσω τις λάθος συμπεριφορές και να επιβραβεύσω τις σωστές. Το κουτάβι όμως δάγκωνε σε σημείο που σε έκανε να ματώνεις. Και επειδή είχε πάρει μέγεθος απο τον πατέρα του και ενέργεια απο τη μάνα του, δεν γινόταν να τον αγνοήσεις με τίποτα. Δεν καταλάβαινε τίποτα απο ψεύτικες κραυγές πόνου, και όσοι προσπάθησαν να τον διορθώσουν, εισέπραξαν γρύλλισμα και κανονική (όχι παιχνιδιάρικη) δαγκωνιά. Food drive δεν είχε και δεν έχει (μπορεί οποιοσδήποτε τον ξέρει να του πειράξει το φαγητό χωρίς να το δουλέψουμε καν), του πετούσες μπαλάκι, έτρεχε σαν τον άνεμο και το έπιανε, αλλά μετά δεν το έδινε ακόμη και αν κρατούσες μπριζόλα, ερχόταν με το μπαλάκι στο στόμα και σε προκαλούσε γρυλλίζοντας να τον κυνηγήσεις για να του το πάρεις. Επίσης απαιτούσε χάδια, και αν σταματούσε κάποιος να τον χαιδεύει, άρχιζε να δαγκώνει χέρια κλπ. Παρατήρησα απο ένα σημείο και μετά, πως ο μόνος στον οποίο δεν έκανε τέτοια χουνέρια ήταν η μάνα μου, η οποία ποτέ δεν είχε παίξει μαζί του, ούτε τον είχε χαιδέψει, απλά τον τάιζε και τον έδιωχνε όταν μπλεκόταν στα πόδια της. Οπότε την έβαλα στο κόλπο να του δίνει εντολές τις οποίες είχε μάθει ο σκύλος και παρατηρούσα τη συμπεριφορά του. Ε λοιπόν, το σκασμένο εκτελούσε τα πάντα. Οπότε το επόμενο βήμα ήταν να πω στη μικρή αδερφή μου να κόψει τα παιχνίδια μαζί του δοκιμαστικά. Με το που έφερνε τα μπαλάκια του γυρνούσε απο την άλλη, δεν έπιανε το σχοινί που της έφερνε, και αν πήγαινε να σκαρφαλώσει πάνω της η να δαγκώσει τον ψέκαζε με νερό και έμπαινε στο σπίτι αφήνοντάς τον στην αυλή μόνο του. Άρχισε λοιπόν να την ακούει κι αυτή, και μετά απο λίγο καιρό έφτασαν στο σημείο να είναι όλη μέρα αγκαλιά χωρίς αντεκδικήσεις. Το παιχνίδι όμως απαγορευμένο δια ροπάλου. Μόλις πήγε ενάμισι, επισκέφτηκα για διακοπές τους γονείς μου με τη σκύλα μου που του έριχνε 5 χρόνια σε ηλικία και μείναμε για ένα περίπου μήνα. Με τα αρσενικά είναι πολύ κυριαρχικός, αλλά με τα θηλυκά καθόλου, οπότε τις στιγμές που πήγαινε να ξεφύγει και να δαγκώσει κάποιον, να του γρυλλίσει η να τον καβαλήσει, η σκύλα μου πεταγόταν και τον διόρθωνε κι αυτός υποχωρούσε. Τον βοήθησε πολύ αυτο το διάστημα. Μετά τα 2 έτη του ηρέμησε πάρα πολύ, μάλλον ξύπνησε το βαριεστημένο μολοσσοειδές μέσα του. Τώρα στα 4 έτη του, είναι διαχειρίσιμος. Δεν τον εμπιστεύονται βέβαια καθόλου με ξένους καθώς έχει έντονο αίσθημα φύλαξης του χώρου του και δεν κάνει πίσω με τίποτα. Οπότε ύψωσαν την περίφραξη της αυλής γιατί παρότι είναι 30+ κιλά, είναι απίστευτα αθλητικός και ακόμα και 2 μέτρα φράχτης δεν τον κρατάει μέσα αν αποφασίσει να το σκάσει. Στη βόλτα δεν ασχολείται με άλλους εκτός και κάνουν απειλητική κίνηση προς το μέρος του χειριστή.

Κάποιοι εκπαιδευτές που το είχα συζητήσει μου είχαν πει πως δύσκολα θα αναλάμβαναν τέτοια περίπτωση, μιας και είναι σκυλί που εμπιστέυεται μόνο όσους γνώρισε απο κουτάβι. Ακόμα και η κτηνίατρός του τον φοβάται ενω φοράει φίμωτρο στις επισκέψεις απο κουτάβι, οπότε εμβολια και ότι άλλο χρειαστεί τα κάνει ο πατέρας μου. Η μοίρα ενός σκύλου με τέτοιο χαρακτήρα στην επαρχία θα ήταν μάλλον να αλυσοδεθεί, η να φάει ξύλο για να του κοπεί ο τσαμπουκάς. Με σταθερή συμπεριφορά όμως και χωρίς ούτε μια σφαλιάρα (όποιος τολμούσε μάλλον θα έβρισκε το χέρι του στα δόντια του) κατάφερε να έρθει σε σημείο που να είναι όλη μέρα ελέυθερος σε πολύ μεγάλη αυλή (οι γονείς μου είναι όλη μέρα έξω ακόμα και το χειμώνα), να πηγαίνει κάθε απόγευμα μια μεγάλη βόλτα, και να δέχεται όλους όσους γνωρίζει στον χώρο του ακόμη κι αν έχει να τους δει καιρό αρκεί να ακολουθούν τους κανόνες, οι οποίοι είναι αρκετα αυστηροί μιας μπορεί με μια λάθος κίνηση ξαφνικά να μπει σε attack mode. Σορι για το σεντόνι, ελπίζω να βοήθησε έστω και λίγο η ιστορία.

Καλησπέρα φίλε μου, πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου! Τυπάρα ο σκυλάκος που περιγράφεις πραγματικά, ωραία περίπτωση. Ούτε και εγώ φυσικά είμαι εκπαιδευτής, ότι γράφω αφορά προσωπικές εμπειρίες και απόψεις. Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με τον δικό μου. Βέβαια ο δικός μου είναι κυρίως ψευτόμαγκας ο οποίος θα την κάνει συνήθως μόνο εκεί που τον παίρνει. Βέβαια θέλει πολύ προσοχή γιατί αν και 12-13 κιλά για κάποιο λόγο έχει τεράστια δόντια τύπου 25κιλου γερμανικού ποιμενικού και υπερβολικά πολύ δύναμη και δυνατό δάγκωμα για το μέγεθος του.

Τα επιθετικά δαγκώματα του από κουτάβι προκαλούσαν πάντα αίμα και σημάδια που κρατούσαν για καιρό. Τώρα δεν θα θελα να τα δοκιμάσω αν και η σχέση του με εμένα είναι τέτοια που πρέπει να κάνω μεγάλη χοντράδα για να επιχειρήσει δάγκωμα. Θεωρώ όμως ότι αν ήταν ανεξέλεγκτος και ήθελε να προκαλέσει ζημιά θα το κατάφερνε και με το παραπάνω (γιαυτό και φοβάμαι να του δώσω ελευθερίες του τύπου να είναι σουπερ ελευθερος σε ένα πάρκο με πολλά αρσενικά τριγύρω του) και είμαι επιφυλλακτικός όταν τον πλησιάζει κάποιος ξένος. Για να του κόψω το κουταβίσιο δάγκωμα (προ εκπαίδευσης) και να του δείξω ότι δεν είναι σωστό να μας ακουμπάει με τα δόντια του δοκίμασα τα πάντα αλλά δεν το κατάφερα. Γενικά τρελαίνεται να παλεύει και να χρησιμοποιεί δόντια για πλάκα, οπότε προσπαθώ να το αποφεύγω όσο μπορώ.

Αυτο που λες ότι έφερνε το μπαλάκι αλλά δεν το άφηνε με τίποτα, λογικά το έκανε από την ένταση του και σαν πρόκληση για παιχνίδι για να του το πάρετε (λογικά θα παίζουν ρόλο και τα ένστικτα της ράτσας που κουβαλάει).. Σίγουρα ο δικός σου θα τρελαινόταν για διελκυστίνδα (Tug of war) και μάλλον εκεί θα τα έδινε όλα. Εμένα παίζει πάρα πολύ με μπαλάκια και επαναφορά αλλά το αγαπημένο του παιχνίδι είναι η διελκυστίνδα με μια πλεξούδα συνήθως την οποία τραβάει με μανία δεν την αφήνει με τίποτα και γρυλίζει non stop συνεχομένα (ρεζίλι γινόμαστε στα πάρκα), μπορεί να γρυλίζει για 10 λεπτά και να τραβάει το σκοινί..Δεν καταλαβαίνει τίποτα, τον σηκώνεις στον αέρα και κρέμεται ουσιάστικα από τα δόντια του και δεν τα παρατάει με τίποτα..

Ενδιαφέρον αυτό που όταν τον αγνοήσατε στο παιχνίδι και έγινε πιο υπάκουος.. καθώς και ενδιαφέρον αυτό με την σκυλίτσα που τον έβαζε στην θέση του. Το έχω σκεφτεί στην πλάκα και αυτό, να βρούμε ένα 2ο αρσενικό σκυλι μιας πιο "αγριας" ράτσας, να τον εκπαιδεύσουμε και να τον έχουμε να παίζει το ρόλο του κακου μπάτσου και να συμμαζεύει τον μικρό. Πάντως δεν έχει καθόλου στοιχεία φύλαξης.. Γαυγίζει κλπ αλλά μόλις ένας ξένος που θα ρθει σπίτι του κάνει τα γλυκά μάτια λιώνει. Εννοείται πως έχει τελείως διαφορετική συμπεριφορά σε όλους τους ανθρώπους εκτός σπιτιού...Στους συγγενείς και γνωστούς μας στα μάτια τους είναι το καλύτερο και το πιο γλυκό σκυλί..Τους βλέπει και λιώνει, μπορούν να τον κάνουν ότι θέλουν, να τον ξαπλώσουν να του ανοίξουν τα χεράκια του να τον πειράξουν κλπ. Εγώ έκανα μήνες για να καταφέρω να τον χαιδεύω και να μένει ήρεμος. Και αν τον πολύ σκαλίσω και είναι ορεξάτος θα αρχίσει κατευθείαν να βγάζει τα δοντάκια του για να με προκαλέσει να παλέψουμε (πράγμα που λατρεύει).

Και εγώ ελπίζω και θεωρώ ότι όταν γίνει 2 θα είναι σε πιο ήρεμο mood. Βέβαια δεν θέλω να χάσει ποτέ την ενέργεια του και την όρεξη του για παιχνίδι γιατί περνάμε τέλεια.. Ούτε την τσαρλατανιά του θέλω να χάσει.. Απλώς να του αποβάλω την επιθετικότητα (πράγμα που μάλλον δεν θα γίνει ποτέ στο 100% και πάντα θα χρειάζεται προσοχή).

Ο εκπαιδευτής προέβλεψε ότι στα 2 χρόνια θα πιάσει το pick του και θα είναι η καλύτερη version του εαυτού του, στα 6-7 θα αρχίσει να χαλάει πάλι και στα γεράματα του καλό μας κουράγιο...