Τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός, νιώθω ότι μπορώ να αφηγηθώ την περιπέτεια μας.
Αυτός ο Τζιμάκος μου, με κάνει να νιώθω μεγάλη χαρά και παράλληλα μου έχει κάνει και 2-3 γερά χουνέρια που έχουν κόψει χρόνια από τη ζωή μου.
Μάιος 2018
Ο Τζίμη 2μιση ετών.
Κατά τη διάρκεια ενός δικού μου προβλήματος υγείας, όπου δεν μπορούσα να κουνηθώ χωρίς να πονάω φρικτά για μια εβδομάδα και ακολούθησε ένας περίπου μήνας με πόνους, εξετάσεις, γιατρούς και ουρές σε νοσοκομεία και υπηρεσίες, οι ανάγκες των σκύλων μου καλύπτονταν διεκπαιρεωτικά και ελλιπώς. Φαί, νερό και καθαριότητα αλλά ελάχιστη φυσική επαφή και παιχνίδι. Κι αυτό φαντάζομαι ήταν η αιτία αυτού που ακολούθησε.
Όλα τα ζώα μου εκείνο το διάστημα είχαν ένα βλέμμα απορίας και ένιωθαν άβολα που η καθημερινότητα τους και οι συνήθειες μου είχαν αλλάξει. Ο Τζίμη όμως ήταν ο πιο συντετριμμένος από όλους από ότι φάνηκε.
Πάνω που αναρρώνω σιγά σιγά και λίγο πριν τα πράγματα επανέλθουν στη κανονικότητα τους, ένα πρωί, κατά το τάισμα, ανακαλύπτω ότι ο Τζίμη έχει χάσει τη φωνή του!!!
Η ώρα του φαγητού έχει την ιεροτελεστία της και ο Τζίμη τρώει μέσα σε κρέιτ. Μόλις αδειάσει το πιάτο του, του ανοίγω. Αν δεν είμαι κοντά να το δω, μου γαβγίζει για να με ειδοποιήσει ότι τελείωσε.
Εκείνο το πρωινό τους έβαλα να φάνε και πήγα σε άλλο δωμάτιο, έκανα και 1-2 άλλες δουλειές και αφού είχε περάσει αρκετή ώρα απόρησα γιατί δεν έχει ακουστεί ακόμα ο Τζίμη. Κοιτάω γύρω μου μήπως τον έβγαλα και δεν θυμόμουν καλά. Δεν τον βλέπω άρα πρέπει να είναι ακόμα στο κρέιτ. Πάω προς τα κεί και όπως πλησιάζω ακούω ένα σιγανό βραχνό γάβγισμα/ήχο και …
μου κόβονται τα πόδια… ο Τζίμη!!!
Είναι ακόμα στο κρέιτ, μου γαβγίζει να του ανοίξω, αλλά είναι τέτοιος ο ήχος που δεν ακούγεται!!!
Γενικά δεν είναι σαματατζής σκύλος και μπορεί να περάσουν πολλές ώρες χωρίς να μιλήσει.
Τι έπαθε? Πως συνέβη αυτό? Πότε?
Την προηγούμενη μέρα το μεσημέρι του είχα βάλει ελισαβετιανό κολάρο για 3 ώρες που έλειψα από το σπίτι επειδή 2 μέρες πριν, όσο έλειπα, είχε ξύσει με μανία το κεφάλι του και το είχε αδειάσει από τρίχες. Είχε ξαναφορέσει κολάρο παλιότερα, καθόλου δεν του άρεσε, έβρισκε σε πόρτες και έπιπλα άλλα και τότε ήταν για λίγες ώρες.
Τα μόνα που μπόρεσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν μήπως τραυματίστηκε ο λαιμός του, με κάποιο τρόπο, όσο φόραγε το κολάρο την προηγούμενη μέρα ή μήπως όσο έλλειπα γάβγιζε ασταμάτητα (απίθανο) και γι’αυτό βράχνιασε ή έχει καταπιεί κάτι και του έκατσε στο λαιμό ή τι?? Τι??
Μιλάω με τον γιατρό του, ο σκύλος τρώει-πίνει «παρακολούθησε τον και ξαναμιλάμε αν είναι» μου λέει. Ο σκύλος μέχρι το βράδυ είναι στην ίδια κατάσταση και νιώθουμε και οι δύο άβολα που τον παρακολουθώ με αγωνία (και τύψεις, πολλές τύψεις).
Την επόμενη μέρα παρατηρώ επιπλέον μια αστάθεια στο βάδισμα του. Το απόγευμα πάμε κτηνίατρο, τον εξετάζει και δε βρίσκει κάτι που θα οδηγούσε σε συγκεκριμένη διάγνωση. Υποθέτει κάποια πιθανή φλεγμονή, του κάνει ενέσιμο αντιφλεγμονώδες και μας δίνει πόσιμη αγωγή για τις επόμενες μέρες.
Την επόμενη μέρα ο σκύλος έχει εντονότερη αστάθεια, δε σηκώνει καθόλου την ουρά του και δυσκολεύεται να σηκωθεί. Τρώει καταναγκαστικά επειδή τον «διατάζω».
Περιττό να σας πω ότι γκουγκλάρισα τα συμπτώματα και παραλίγο να λιποθυμήσω!
Το απόγευμα ξανά κτηνίατρο, με κατσαδιάζει που το γκούγκλαρα και μου εξηγεί γιατί δεν είναι κάποιο από αυτά. Με τα νέα συμπτώματα πάει αλλού το μυαλό του και κρίνει ότι η αγωγή έτσι κι αλλιώς θα είναι κορτιζόνη, περιορισμός τον κινήσεων (σε κρέιτ) και βλέπουμε.
Την επόμενη, Παρασκευή πρωί πιά, ο Τζίμη έχει σχεδόν παραλύσει, φωνή δεν έχει και κάνει εμετό το φαγητό, μαζί με το χάπι κορτιζόνης που του είχα δώσει λίγο μετά.
Ντάξει έτσι, ιστορία τρόμου. Πανικοβάλλομαι ότι χάνω το σκύλο και έρχεται και Σαββατοκύριακο που όλα γίνονται πιο δύσκολα.
Τον βουτάω και τον πάω στην κλινική του Μιχάλη Φλαράκου στην Κηφισιά.
Εξετάσεις αίματος είχαμε κάνει 3-4 μήνες πριν. Του ξανακάνουν πλήρη αιματολογικό έλεγχο για να αποκλείσουν στα σίγουρα και κάποια λοιμώδη, τοξοπλάσμωση πχ. Κλινική εξέταση και αρκετές ψηφιακές ακτινογραφίες μήπως πρόκειται για τραυματισμό σπονδύλου πχ. (το τι ακτινοβολία έφαγα εκείνο το διάστημα μαζί με τις δικές μου αντίστοιχες εξετάσεις, δε λέγεται!).
Η αξονική και η μαγνητική χρειάζονταν αναισθησία και υποστήριξαν ότι δεν αξίζει το ρίσκο (και το κόστος) στην κατάσταση που βρίσκεται ο σκύλος και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα επίσης να μη μας δώσει ασφαλέστερο συμπέρασμα.
Η διάγνωση ήταν ότι η Αυτοάνοση Μυίτιδα (μυοσίτιδα-μυοπάθεια) είναι η πιο πιθανή και ότι μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε κάνοντας βιοψία σε ένα μικρό δείγμα μυ (χειρουργικά) από το μπούτι ή υπέρηχο (με συγκεκριμένη ρύθμιση/συχνότητα και κεφαλή, που όμως δεν έχει ο αγαπημένος μας εξειδικευμένος γιατρός, τον πήρα τηλέφωνο επιτόπου. Αν δεν έχει αυτός δε ξέρω ποιος μπορεί να έχει). Αποφάσισα να μη κάνουμε λήψη δείγματος.
Μας έδωσαν κορτιζόνη, άλλο σκεύασμα, ίδια δοσολογία. Ο εμετός μάλλον ήταν τυχαίος.
Γυρίσαμε σπίτι χωρίς να νιώθω εγώ καλύτερα. Με ξανακατσάδιασε κι ο κτηνίατρος μου που πήγα και ξεπαραδιάστηκα, χωρίς λόγο κατά τη γνώμη του (η τοξοπλάσμωση πχ. ήταν το θέμα της πτυχιακής του και την είχε αποκλείσει εξαρχής…)
Ακολουθήσαμε την αγωγή και ευτυχώς σε 1-2 μέρες ο σκύλος σηκώθηκε και στη βδομάδα ήταν καλά. Κόψαμε σταδιακά την κορτιζόνη και ο Τζιμάκος εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι μια χαρά.
Τα αυτοάνοσα, γενικά, φαίνεται πως κάνουν την εμφάνιση τους κάτω από έντονο στρές.
Κι από αυτό υποφέραμε και οι δύο εκείνο το διάστημα.
Αγύριστα να'ναι.
Αυτός ο Τζιμάκος μου, με κάνει να νιώθω μεγάλη χαρά και παράλληλα μου έχει κάνει και 2-3 γερά χουνέρια που έχουν κόψει χρόνια από τη ζωή μου.
Μάιος 2018
Ο Τζίμη 2μιση ετών.
Κατά τη διάρκεια ενός δικού μου προβλήματος υγείας, όπου δεν μπορούσα να κουνηθώ χωρίς να πονάω φρικτά για μια εβδομάδα και ακολούθησε ένας περίπου μήνας με πόνους, εξετάσεις, γιατρούς και ουρές σε νοσοκομεία και υπηρεσίες, οι ανάγκες των σκύλων μου καλύπτονταν διεκπαιρεωτικά και ελλιπώς. Φαί, νερό και καθαριότητα αλλά ελάχιστη φυσική επαφή και παιχνίδι. Κι αυτό φαντάζομαι ήταν η αιτία αυτού που ακολούθησε.
Όλα τα ζώα μου εκείνο το διάστημα είχαν ένα βλέμμα απορίας και ένιωθαν άβολα που η καθημερινότητα τους και οι συνήθειες μου είχαν αλλάξει. Ο Τζίμη όμως ήταν ο πιο συντετριμμένος από όλους από ότι φάνηκε.
Πάνω που αναρρώνω σιγά σιγά και λίγο πριν τα πράγματα επανέλθουν στη κανονικότητα τους, ένα πρωί, κατά το τάισμα, ανακαλύπτω ότι ο Τζίμη έχει χάσει τη φωνή του!!!
Η ώρα του φαγητού έχει την ιεροτελεστία της και ο Τζίμη τρώει μέσα σε κρέιτ. Μόλις αδειάσει το πιάτο του, του ανοίγω. Αν δεν είμαι κοντά να το δω, μου γαβγίζει για να με ειδοποιήσει ότι τελείωσε.
Εκείνο το πρωινό τους έβαλα να φάνε και πήγα σε άλλο δωμάτιο, έκανα και 1-2 άλλες δουλειές και αφού είχε περάσει αρκετή ώρα απόρησα γιατί δεν έχει ακουστεί ακόμα ο Τζίμη. Κοιτάω γύρω μου μήπως τον έβγαλα και δεν θυμόμουν καλά. Δεν τον βλέπω άρα πρέπει να είναι ακόμα στο κρέιτ. Πάω προς τα κεί και όπως πλησιάζω ακούω ένα σιγανό βραχνό γάβγισμα/ήχο και …
μου κόβονται τα πόδια… ο Τζίμη!!!
Είναι ακόμα στο κρέιτ, μου γαβγίζει να του ανοίξω, αλλά είναι τέτοιος ο ήχος που δεν ακούγεται!!!
Γενικά δεν είναι σαματατζής σκύλος και μπορεί να περάσουν πολλές ώρες χωρίς να μιλήσει.
Τι έπαθε? Πως συνέβη αυτό? Πότε?
Την προηγούμενη μέρα το μεσημέρι του είχα βάλει ελισαβετιανό κολάρο για 3 ώρες που έλειψα από το σπίτι επειδή 2 μέρες πριν, όσο έλειπα, είχε ξύσει με μανία το κεφάλι του και το είχε αδειάσει από τρίχες. Είχε ξαναφορέσει κολάρο παλιότερα, καθόλου δεν του άρεσε, έβρισκε σε πόρτες και έπιπλα άλλα και τότε ήταν για λίγες ώρες.
Τα μόνα που μπόρεσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν μήπως τραυματίστηκε ο λαιμός του, με κάποιο τρόπο, όσο φόραγε το κολάρο την προηγούμενη μέρα ή μήπως όσο έλλειπα γάβγιζε ασταμάτητα (απίθανο) και γι’αυτό βράχνιασε ή έχει καταπιεί κάτι και του έκατσε στο λαιμό ή τι?? Τι??
Μιλάω με τον γιατρό του, ο σκύλος τρώει-πίνει «παρακολούθησε τον και ξαναμιλάμε αν είναι» μου λέει. Ο σκύλος μέχρι το βράδυ είναι στην ίδια κατάσταση και νιώθουμε και οι δύο άβολα που τον παρακολουθώ με αγωνία (και τύψεις, πολλές τύψεις).
Την επόμενη μέρα παρατηρώ επιπλέον μια αστάθεια στο βάδισμα του. Το απόγευμα πάμε κτηνίατρο, τον εξετάζει και δε βρίσκει κάτι που θα οδηγούσε σε συγκεκριμένη διάγνωση. Υποθέτει κάποια πιθανή φλεγμονή, του κάνει ενέσιμο αντιφλεγμονώδες και μας δίνει πόσιμη αγωγή για τις επόμενες μέρες.
Την επόμενη μέρα ο σκύλος έχει εντονότερη αστάθεια, δε σηκώνει καθόλου την ουρά του και δυσκολεύεται να σηκωθεί. Τρώει καταναγκαστικά επειδή τον «διατάζω».
Περιττό να σας πω ότι γκουγκλάρισα τα συμπτώματα και παραλίγο να λιποθυμήσω!
Το απόγευμα ξανά κτηνίατρο, με κατσαδιάζει που το γκούγκλαρα και μου εξηγεί γιατί δεν είναι κάποιο από αυτά. Με τα νέα συμπτώματα πάει αλλού το μυαλό του και κρίνει ότι η αγωγή έτσι κι αλλιώς θα είναι κορτιζόνη, περιορισμός τον κινήσεων (σε κρέιτ) και βλέπουμε.
Την επόμενη, Παρασκευή πρωί πιά, ο Τζίμη έχει σχεδόν παραλύσει, φωνή δεν έχει και κάνει εμετό το φαγητό, μαζί με το χάπι κορτιζόνης που του είχα δώσει λίγο μετά.
Ντάξει έτσι, ιστορία τρόμου. Πανικοβάλλομαι ότι χάνω το σκύλο και έρχεται και Σαββατοκύριακο που όλα γίνονται πιο δύσκολα.
Τον βουτάω και τον πάω στην κλινική του Μιχάλη Φλαράκου στην Κηφισιά.
Εξετάσεις αίματος είχαμε κάνει 3-4 μήνες πριν. Του ξανακάνουν πλήρη αιματολογικό έλεγχο για να αποκλείσουν στα σίγουρα και κάποια λοιμώδη, τοξοπλάσμωση πχ. Κλινική εξέταση και αρκετές ψηφιακές ακτινογραφίες μήπως πρόκειται για τραυματισμό σπονδύλου πχ. (το τι ακτινοβολία έφαγα εκείνο το διάστημα μαζί με τις δικές μου αντίστοιχες εξετάσεις, δε λέγεται!).
Η αξονική και η μαγνητική χρειάζονταν αναισθησία και υποστήριξαν ότι δεν αξίζει το ρίσκο (και το κόστος) στην κατάσταση που βρίσκεται ο σκύλος και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα επίσης να μη μας δώσει ασφαλέστερο συμπέρασμα.
Η διάγνωση ήταν ότι η Αυτοάνοση Μυίτιδα (μυοσίτιδα-μυοπάθεια) είναι η πιο πιθανή και ότι μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε κάνοντας βιοψία σε ένα μικρό δείγμα μυ (χειρουργικά) από το μπούτι ή υπέρηχο (με συγκεκριμένη ρύθμιση/συχνότητα και κεφαλή, που όμως δεν έχει ο αγαπημένος μας εξειδικευμένος γιατρός, τον πήρα τηλέφωνο επιτόπου. Αν δεν έχει αυτός δε ξέρω ποιος μπορεί να έχει). Αποφάσισα να μη κάνουμε λήψη δείγματος.
Μας έδωσαν κορτιζόνη, άλλο σκεύασμα, ίδια δοσολογία. Ο εμετός μάλλον ήταν τυχαίος.
Γυρίσαμε σπίτι χωρίς να νιώθω εγώ καλύτερα. Με ξανακατσάδιασε κι ο κτηνίατρος μου που πήγα και ξεπαραδιάστηκα, χωρίς λόγο κατά τη γνώμη του (η τοξοπλάσμωση πχ. ήταν το θέμα της πτυχιακής του και την είχε αποκλείσει εξαρχής…)
Ακολουθήσαμε την αγωγή και ευτυχώς σε 1-2 μέρες ο σκύλος σηκώθηκε και στη βδομάδα ήταν καλά. Κόψαμε σταδιακά την κορτιζόνη και ο Τζιμάκος εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι μια χαρά.
Τα αυτοάνοσα, γενικά, φαίνεται πως κάνουν την εμφάνιση τους κάτω από έντονο στρές.
Κι από αυτό υποφέραμε και οι δύο εκείνο το διάστημα.
Αγύριστα να'ναι.
