Ο Ρίπλευ είναι πλέον 7 μηνών. Σε γενικές γραμμές είναι ένας ήρεμος τύπος, τρυφερός, παιχνιδιάρης, σχετικά υπάκουος και ενίοτε λίιιγο κακομαθημένος. Είναι φιλικός με τ' άλλα σκυλιά και με όσους ανθρώπους γνωρίζει. Δεν γαυγίζει σχεδόν ποτέ παρά μόνο πάνω στον ενθουσιασμό του παιχνιδιού ή καμιά φορά το βράδυ, σπανίως, αν ακούσει κανένα, κατ’ εκείνον, περίεργο θόρυβο, εμείς δεν ακούμε τίποτε. Αυτό το τελευταίο, last year.
This year, ξεκίνησε η εξής συμπεριφορά που προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω. Ένα βράδυ ενώ κοιμόταν ήσυχος ήσυχος, για πρώτη φορά, λόγω χειμώνα, έβηξα. Ο Ρίπλευ, πετάχτηκε πάνω αλλόφρων και άρχισε να τρέχει σαν τρελός πάνω κάτω στο σπίτι μυρίζοντας το πάτωμα και την επόμενη στιγμή σήκωνε το κεφάλι του προς το ταβάνι και γαύγιζε διαρκώς. Μετά πήγαινε στεκόταν στην πόρτα και συνέχιζε να γαυγίζει και να κλαψουρίζει ανυπόμονα. Την πρώτη φορά όπως ήταν φυσικό, δεν συνδύασα τον βήχα με αυτή την συμπεριφορά. Άνοιξα την πόρτα και πετάχτηκε στην αυλή και συνέχισε για κανένα δεκάλεπτο την ίδια ακριβώς συμπεριφορά. Να τρέχει γύρω γύρω στην αυλή, με το κεφάλι κάτω και να μυρίζει και να σηκώνει το κεφάλι του στον ουρανό και να γαυγίζει και ξανά μανά μέχρι να ηρεμήσει. Unstoppable. Όταν ξανασυνέβηκε το ίδιο λίγες μέρες αργότερα άρχισα να συνδυάζω τον ήχο από τον βήχα μου με αυτή την συμπεριφορά. Το περίεργο είναι ότι ο σκύλος δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι ο ήχος προέρχεται από εμένα. Απλά, ό,τι και να κάνει, αν βήξω, πετάγεται όρθιος γαυγίζοντας και ξεκινάει ακάθεκτος. Δεν ακούει τίποτε, δεν τον σταματάει τίποτε. Αρχικά τού άνοιγα να βγαίνει στην αυλή, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό δεν βοηθάει απλά εντείνει το τσίτωμα του, αφού δεν υπακούει σε τίποτε λες και έχει πέσει σε trance και δεν μπορώ να τον ελέγξω στο παραμικρό. Τώρα τον κρατάω μέσα στο σπίτι και προσπαθώ να τον ελέγξω είτε αποσπώντας τον με παιχνίδια από αυτή την συμπεριφορά, είτε περιορίζοντάς τον ώσπου να ηρεμήσει και άλλοτε τον κρατάω πάνω μου και βήχω για να συνδυάσει τον ήχο με εμένα.
Δεν μπορώ να καταλάβω, αυτή η συμπεριφορά τί δείχνει. Τί δηλαδή πυροδοτεί ο ήχος του βήχα μου. Αν είναι φόβος, αν είναι ενθουσιασμός, αν νιώθει ότι απειλείται από κάτι έξω και τί πρέπει να κάνω γιατί έτσι πού πάει δεν τολμώ να αρρωστήσω.
Αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει....
This year, ξεκίνησε η εξής συμπεριφορά που προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω. Ένα βράδυ ενώ κοιμόταν ήσυχος ήσυχος, για πρώτη φορά, λόγω χειμώνα, έβηξα. Ο Ρίπλευ, πετάχτηκε πάνω αλλόφρων και άρχισε να τρέχει σαν τρελός πάνω κάτω στο σπίτι μυρίζοντας το πάτωμα και την επόμενη στιγμή σήκωνε το κεφάλι του προς το ταβάνι και γαύγιζε διαρκώς. Μετά πήγαινε στεκόταν στην πόρτα και συνέχιζε να γαυγίζει και να κλαψουρίζει ανυπόμονα. Την πρώτη φορά όπως ήταν φυσικό, δεν συνδύασα τον βήχα με αυτή την συμπεριφορά. Άνοιξα την πόρτα και πετάχτηκε στην αυλή και συνέχισε για κανένα δεκάλεπτο την ίδια ακριβώς συμπεριφορά. Να τρέχει γύρω γύρω στην αυλή, με το κεφάλι κάτω και να μυρίζει και να σηκώνει το κεφάλι του στον ουρανό και να γαυγίζει και ξανά μανά μέχρι να ηρεμήσει. Unstoppable. Όταν ξανασυνέβηκε το ίδιο λίγες μέρες αργότερα άρχισα να συνδυάζω τον ήχο από τον βήχα μου με αυτή την συμπεριφορά. Το περίεργο είναι ότι ο σκύλος δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι ο ήχος προέρχεται από εμένα. Απλά, ό,τι και να κάνει, αν βήξω, πετάγεται όρθιος γαυγίζοντας και ξεκινάει ακάθεκτος. Δεν ακούει τίποτε, δεν τον σταματάει τίποτε. Αρχικά τού άνοιγα να βγαίνει στην αυλή, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι αυτό δεν βοηθάει απλά εντείνει το τσίτωμα του, αφού δεν υπακούει σε τίποτε λες και έχει πέσει σε trance και δεν μπορώ να τον ελέγξω στο παραμικρό. Τώρα τον κρατάω μέσα στο σπίτι και προσπαθώ να τον ελέγξω είτε αποσπώντας τον με παιχνίδια από αυτή την συμπεριφορά, είτε περιορίζοντάς τον ώσπου να ηρεμήσει και άλλοτε τον κρατάω πάνω μου και βήχω για να συνδυάσει τον ήχο με εμένα.
Δεν μπορώ να καταλάβω, αυτή η συμπεριφορά τί δείχνει. Τί δηλαδή πυροδοτεί ο ήχος του βήχα μου. Αν είναι φόβος, αν είναι ενθουσιασμός, αν νιώθει ότι απειλείται από κάτι έξω και τί πρέπει να κάνω γιατί έτσι πού πάει δεν τολμώ να αρρωστήσω.
Αν κάποιος μπορεί να με διαφωτίσει....