Τα πιο απλά πράγματα κάνουμε, φαγητό, νερό, παιχνίδια, αγάπη, εκπαίδευση. Όλα τα άλλα τα κάνει μόνη της. Όταν αποφάσισα να την πάρω υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι θα κάνω όσα περισσότερα μπορώ για να γίνει η ζωή της καλύτερη. Δεν θα χάσει ποτέ βόλτα, δεν θα στερηθεί τίποτα.
Ήταν στο μαύρο της το χάλι όταν την βρήκαμε, τόσο εμφανισιακά όσο και ψυχολογικά. Ένα σκυλί που οχι μόνο δεν είχε τραφεί-ανατραφεί σωστά, αλλά είχε γεννήσει στον πρώτο της οίστρο (απ όσο μπορώ να καταλάβω). Άρα όποια ανάπτυξη και να είχε, σταμάτησε. Με καλή τροφή και γυμναστικούλα φτάσαμε στο σήμερα.
Για πρώτη φορά (και νομίζω τελευταία), νοιώθω ότι θέλω να κάνω σύγκριση της Θάλειας με την φυλή cane corso και θα το κάνω συνειδητά στο dogforum. Στο φόρουμ απο το οποίο έχω μάθει τόσα πολλά και συνεχίζω να μαθαίνω, γνωρίζοντας οτι όποιοι διαβάσουν αυτό το post αντιλαμβάνονται οτι καταθέτω την άποψή που διαμόρφωσα μετά απο 2 χρόνια συμβίωσης και οτι δεν θα παρεξηγηθούν οι σκέψεις μου (οτι θέλω να βγάλω τον κόπρο καθαρόαιμο). Στον δρόμο όποιος και αν με ρωτάει απαντώ οτι το βρήκα στο δρόμο δεν ξέρω απο μάρκες-ράτσες κλπ. Ακόμα και άνθρωποι που γνωρίζουν τη φυλή κλπ δυσκολεύονται να πιστέψουν οτι αυτό το σκυλί υιοθετήθηκε απο φιλοζωική.
Δεν ξέρω απο ποια γέννα προέκυψε αυτό το σκυλί, αν είναι απο ιδιώτη, αν είναι puppymilάδικο, ή απο που κρατάει η σκούφια της αλλά πραγματικά τολμώ να πω οτι είναι ένα καταπληκτικό cane corso. Απο μορφολογικής πλευράς δεν έχει να δείξει καταπληκτικά πράγματα αλλά σαν γενική εικόνα είναι ένα αποδεκτό corso. Στον εσωτερικό της κόσμο όμως έχει να δείξει τόσα πολλά. Το ταμπεραμέντο της, ο ισορροπημένος της χαρακτήρας, η φύλαξη που κάνει, η μαχητικότητά της, η αγάπη της προς τα ζαβολιάρικα παιδιά που γνωρίζει και η λατρεία προς την οικογένειά της, όλα δείχνουν οχι απλά ένα corso, αλλά ένα πολύ καλό corso το οποίο αντέχει την πίεση, είναι συνεργάσιμο και προσπαθεί να καταλάβει τι θες για να το κάνει και να είστε όλοι μαζί χαρούμενοι. Ένα σκυλί που σε κάθε ευκαιρία διψάει για δράση και θέλει να ζει έντονα την ζωή της.
Τι να πρωτοθυμηθώ σε αυτό το ταξίδι των 2 ετών...
το σφηνωμένο κόκαλο που μας άφησε να βγάλουμε απο το στόμα ενώ μας γνώριζε 5 λεπτά?
οτι αυτή η σκυλα για κάμποσες ημέρες κάθε πρωί που μας έβλεπε έπεφτε κάτω και κατουριόταν πάνω της?!
οτι πέρασε περίπου μια εβδομάδα μέχρι να μας πλησιάσει και μετά κατουριόμασταν εμείς απο την χαρά μας?
τα μεγάλα σημάδια απο ξύλο που χε φάει και ανακαλύπταμε σταδιακά στο κορμί της?
Που ενώ ήμασταν μαζί μόνο μερικούς μήνες, στην πρώτη πραγματική απειλή που αισθάνθηκε το σκυλί έκανε ενα κλικ το μυαλό του, ξέχασε όλα τα άγχη και τις τραυματικές εμπειρίες που είχε και βγήκε μπροστά να μας προστατέψει?
Που πήδηξε απο ένα μικρό παραθυράκι στον πρώτο όροφο για να έρθει να μας βρει.
Και πόσα λάθη έχουμε κάνει και μας λέγατε μην κάνετε αυτό κάντε το άλλο, και μπερδεύαμε το σκυλί και μετά άντε να το ξεμπερδέψουμε.
Να σας εκμυστηρευτώ οτι την μια και μοναδική φορά που το παράκανα με το μάλωμα, μου άρπαξε το χέρι μες τη μέση του δρόμου και το έσφιξε ελάχιστα. Με κοιτούσε με κατεβασμένα τ' αυτιά, σαν να μου λέει, κατάλαβα οτι έκανα μαλακία αλλά μην το παρατραβάς, μην μου συμπεριφέρεσαι και συ έτσι. Και απο τότε είναι η αλήθεια την σέβομαι 100 φορές περισσότερο, οχι απο φόβο, είναι αγνός σεβασμός.
Τι φοβερή εμπειρία που είναι να ζεις μ΄ έναν σκύλο..?!
Στις 20 Ιουλίου του 2017, που έγραψα το πρώτο post, οτι θέλω ένα corso αλλά θέλω να δώσω σπίτι και σ ένα αδέσποτο... μάλλον ήταν ευθυγραμμισμένοι οι πλανήτες μου και με άκουσε το σύμπαν. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, το Θαλούρι μας είναι απείρως καλύτερο απ όσο ποτέ θα μπορούσα να φανταστώ.
