Καλησπέρα, ξέρω οτι πάνε μέρες από το ταξίδι μου, αλλά έστω και αργά είπα να σας ενημερώσω.
Όλα πήγαν καλά.
Φτάσαμε στο Ελ. Βενιζέλ περίπου δυο ώρες πριν από την πτήση. Τον ειχε το χαμούλη του... Φόρτωσαν το δωματιό μου σε ενα καρότσι, ζαλώθηκαν τα μπαγκαζιά τους, πήραν και εμένα απο το λουρί και κάναμε εμφάνιση στις αναχωρήσεις! Είχε κόσμο πολύ και ταξίδευαν και αρκετά σκυλάκια. Πήγαμε κατευθείαν στο τσεκ-ιν! Εγω δεν μπορω να κάνω ηλεκτρονικά.... Η Aegean έχει ειδικό γκισέ και δίνει προτεραιότητα σε οικογένειες και επιβάτες με κατοικίδια. Επιτέλους, μια φορά που μας αντιμετώπισαν σαν οικογένεια! Εκεί δεν μου έδωσαν πολύ σημασία, μόνο πόσα κιλά είμαι ρώτησαν, κάπως αδιάκριτο το βρήκα, αλλά τη να κάνω που έπεσα στην ανάγκη τους. Και από εκεί με έστειλαν σε άλλο γκισέ για να επιβιβαστώ.
Η τρελή πήρε το καρότσι και την πραμματια μας και πήγε και στήθηκε και εμένα με πήρε το καλό αφεντικό, που μου κάνει όλα τα χατίρια και με κακομαθαινει και με πήγε για κατούρι. 'Οταν επέστρεψα, με έβαλα στο δωμάτιό μου και με πήγαν σε έναν ειδικό χώρο. Εκεί πάλι με έβγαλαν και ζήτησαν από τα αφεντικά να βάλουν στο δωμάτιο οτι χρειάζομαι. Μετά πηραν το δωματιο και φύγανε, το πήγανε για έλεγχο. Όταν το έφεραν πίσω, επιβιβάστηκα.
Κανένας δε με μέτρησε. Ρώτησαν αν θέλουμε να το κλείσουμε με δεματικά και η τρελή είπε όχι, γιατί σε περίπτωση ανάγκης πρέπει κάποιος να μπορεί να ελευθερώσει το σκύλο, εμένα δηλαδή. Νερό είπαν οτι για πτήση τρεις ώρες, ας μη μου βάλουν, χάλια θα γίνω και δεν υπάρχει λόγος. Είχα ήδη πιει, οπότε δε μου έβαλαν. Μετά με πήρε ένα κλαρκ και εκεί κάπου τους έχασα...
Την επόμενη αναφορά την έχουμε από ρεπόρτερ εδώ του φορουμ, αλλά σεβόμενοι τα προσωπικά δεδομένα δεν θα αναφέρουμε το όνομά της, Μπορεί να αποκαλυφθεί αυτοβούλως αν θέλει.
Η δαιμόνια ρεπόρτερ, θα τη λέμε Πικά-Απίκα, ταξίδευε την ίδια μέρα από Λουξεμβούργο για Αθήνα και μάλιστα με το ίδιο αεροπλάνο που ταξίδεψε και η αφεντιά μου. Όντας στην αίθουσα αναμονής και προσπαθώντας να σκοτώσει το χρόνο της η Πίκα-Απίκα, χάζευε το γκρι ουρανό... Και εκεί, ανάμεσα στους επιβάτες και τα μπαγκάζια, είδε λέει το κλουβάκι μου. Με είχαν ξεφορτώσει πρώτο πρώτο και με είχαν τοποθετήσει ξέχωρα απο τις αποσκευές. Καθώς, μάλιστα, γύρισε το φορτηγάκι, πρόλαβε να με δει να κάθομαι και να παρατηρώ ήσυχα τον περίγυρο.
Και μάλλον έτσι πρέπει να ήταν τα πράγματα, γιατί λίγη ώρα αργότερα που με παρέλαβαν, όντως ήμουνα ήρεμος. Κάποιος είχε κλείσει την πόρτα μου με ένα δεματικό, καθόλου δεν άρεσε αυτό στην τρελή. Και κάποιος είχε φροντίσει να μου βάλει νεράκι, αυτό πάλι πολύ θοτφουλ το βρήκε. Ο κύριος που με παρέδωσε, χειρίστηκε το κλουβάκι μου με πολύ προσοχή.
Έτσι έφτασα στο σπίτι μου...
Στο δωμάτιό μου ξαναμπήκα με μεγάλη ευκολία και αυτό καθησύχασε κάπως την τρελή ότι προφανώς δεν το συνδύασα με άσχημη εμπειρία.
Τι λέτε, τώρα που πήρα το κολάι, πόσο συχνά μπορώ να ταξιδεύω άραγε? Μπορώ να κάνω λέτε δυο ταξίδια το χρόνο? ε?
