Καλησπέρα!!!
Έχω κι εγώ ένα 4 μηνών λαμπραντοράκι και αντιμετώπισα το ίδιο πρόβλημα σε συγκεκριμένα πλαίσια, άρα, χωρίς να έχω την εμπειρία καθώς είναι η πρώτη μου σκυλίτσα θα σου πω τις δικιές μου πρατηρήσεις κι πώς το αντιμετώπισα εγώ, γιατί κάποια πράγματα που διάβαζα, (τα πιο sos)δεν μπορουσα να τα εφαρμόσω και θα καταλάβεις γιατί. ή εστω δεν ταίριαξαν στη δική μου.
Συμφωνώ με τους παραπάνω ότι είναι κουτάβι και ενθουσιάζεται με τα πάντα, αλλά όταν ετοιμάζεσαι να μεγαλώσεις ένα μεγαλόσωμο σκυλί, νομίζω πως πρέπει να μπουν κάποια όρια και βάζεις ακόμη και στην κουταβοπερίοδο. εγώ ήδη βλέπω διαφορά από τα 9 στα 13 κιλά που είναι τώρα.
Οι περιπτώσεις λοιπόν που έκανε αυτο το... μικρό τρέξιμο, που από ότι καταλαβαινω είναι αυτό που λες κι εσυ, περισσότερο σαν πήδημα για δευτερόλεπτα... ήταν οι εξής:
1. όταν πλησιάζαμε στο πάρκο
2. όταν είχε αέρα και πετούσαν πράγματα γύρω της
3. όταν πήγα στο πατρικό μου και την έβγαζα βόλτα σε τελείως άλλο περιβάλλον-πόλη.
το συμπερασμα? Τρέχει από ενθουσιασμό για εξερεύνηση, ή από ανυπομονησία.
αυτά που διάβασα έλεγαν όταν κάνει έτσι κοκκαλώνεις και περιμένεις να ηρεμήσει. κάποιες φορές της έλεγα να κάτσει για να την αποσπάσω με την εντολή από το ερέθισμα-στόχο. σε εμένα συνέβαιναν δύο πράγματα όταν το έκανα αυτό:1. ή σηκωνόταν κι έτρεχε ακόμη πιο ανυπόμονη 2. τραβουσε με την όπισθεν κοιτώντας με, με κίνδυνο να βγει ακόμη και από το σαμαράκι. σε αυτήν την περίπτωση, με βάση τα όσα διάβασα ή έπρεπε να συνεχίσω κοκκαλωμένη (=θα εβγαινε από το σαμαράκι) ή να αλλάξω κατεύθυνση (=θα γινόταν το δικό της).
άρα έκανα κάτι πιο γενικευμένο. Ακολουθούσα ΠΆΝΤΑ την ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ διαδρομή. Περνούσαμε το δρόμο από το ίδιο ακριβως σημείο, μπαίναμε στο πάρκο από το ίδιο και βγαίναμε από το ίδιο σημείο. μετά από 2-3 μέρες είχε συνειδητοποιήσει κι αυτή ότι θα πάμε στο πάρκο, άρα δεν χρειάζεται να τραβάει, επίσης απέκτησε αυτοπεποίθηση ότι είναι σε γνωστά μέρη και δεν ενθουσιαζόταν τόσο με το παραμικρό φύλλο. το σημαντικό στοιχείο σε αυτό:ΕΠΙΒΡΆΒΕΥΣΗ. όταν δηλαδή, έχοντς συνηθίσει τη διαδρομή περπατούσε κιουρία, της μιλούσα λες και είχε τετραγωνήσει τον κύκλο. ουαου τι περοχο κορίτσι είσαι! τι τέλεια που είσαι! και μόλις περνόυσε συνταρατικό ερέθισμα(βλ. πουλιά, γάτες, ιπτάμενες σακούλες0 και ήταν αδιάφορη, έπαιρνε και μία λιχουδιά (πολλοί είναι κατά της λιχουδιάς στη βόλτα. εμένα, όμως, παρόλο που είναι μια τρελή φαγάνα, με έχει βοηθήσει και στο να μην τρώει από κα΄τω. δεδομένου ότι τα αγαπημένα της "φαγητα"στο δρόμο είναι οι αποδείξεις και τα χαρτομάντηλα, κατάλαβε ότι η μαμά έχει κ΄τι πιο γευστικό να μου δώσει, άρα δεν εχει νόημα να τρώω αποδείξεις). Είναι πολύ απλό, αλλά στις συχνές βόλτες το ξεχνάμε ότι πρέπει συνέχεια να επιβραβεύεις, γιατί ακόμη κι αν περπατάει άψογα, αν δεν του το πεις, δεν θα καταλάβει ότι είναι αυτό που πρέπει να κάνει ή ότι πολύ απλά κερδίζει από αυτό(προσωπικά, διαφωνώ ότι μεγαλώνοντας θα μάθει μόνο του ποια είναι η σωστή συμπεριφορά. για μένα μεγαλώνοντας απλά θα παγιώσει τις κουταβοσυνήθειες αν δεν του δείξεις το σωστό) αν περάσουν μέρες και δεις ότι έχι καταλάβει πώς πρέπει να περπατάει μπορείς να αλλάζεις διαδομές, να δεις αν έχει γενικευτεί όσο γίνεται αυτό.
Σχετικά με τα ερεθίσματα, βλέπε κόσμο κλπ δοκίμασα τρία πράγματα, δεν ξέρω ποιο βοήθησε, πλέον κάνω το 2ο και το 3ο πάντως.
1. μόλις έβλεπε ερέθισμα κι έτρεχε α) έλεγα έντονα αλλά και ευχάριστα (σκέψου σαν να τη φωνάζω για να της δείξω κάτι) Ντενίζ! (το όνομά της). μόλις κέρδιζα την προσοχή της (δεν είναι δεδομένο ότι θα την κερδίσεις, αν δεν σε προσέξει απλά μένεις αδιάφορος και ακίνητος) έδινα λιχουδιά. το σημαντικό εδώ είναι να δώσεις επιβράβευση μόνο αν αφήσει το ερέθισμα και κοιτάξει εσένα κι όχι αν το ερέθισμα έχει φύγει και μετά κοιτάξει εσένα(στο δευτερο ειναι σαν να επιβραβεύεις το ότι κυνήγησε το ερέθισμα).
2. την άφηνα όντς να παίξει με ανθρώπους που την φώναζαν (ΠΡΟΣΟΧΗ να είναι ξεκάθαρο ότι ο περαστικός θέλει να παίξει). έτσι της έφευγε ο ενθουσιασμός για τον κάθε άσχετο και κατάλαβε ότι παίζω μόνο με όποιον σταματήσει και με χαιδέψει
3. μόλις καταλάβαινα ότι πλησιάζουμε σε έντονο ερέθισμα, της μιλούσα από πρινγια το πόσο τέλεια είναι και πόσο υπέροχα περπατάει, έτσι είχα την προσοχή της και μόλις απομακρυνόμασταν από το ερέθισμα και δεν έδινε σημασία επιβράβευα πολύ έντονα. ώστε να καταλάβει ότι αυτό είναι το σωστό.
Χίλια συγνώμη για το σεντόνι, απλά ηταν ένα θέμα που κι εγώ πάλευα με χίλους τρόπους να λύσω και μετά από πολλές προσπάθειες κατέληξα σε αυτό, άρα ίσως κάτι από τα χίλια πράγματα που είπα μπορεί κάπως να βοηθήσει. Και μην ξεχνάμε, είναι κουτάβια, πάλι θα ενθουσιαστούν, πάλι θα τραβήξουν, αλλά το θέμα είναι να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, να γίνει δηλαδή κάτι που θα σε κάνει να γελάς και όχι να μην παλεύεις να τον βγάζεις βόλτα.
ΥΓ. όσο για το ότι κοιτάνε οι γύρω γύρω, σκέψου πόσο κοιτάνε εμένα όταν της μιλάω λες και είναι ο Αϊνστάιν των Λαμπραντόρ απλά επειδή περπατάει με χαλαρό λουρί χαχα
