Καλησπέρα!!!
Είμαι νέο μέλος εδώ, γνωρίζω πως υπάρχουν παρόμοια θέματα στο φόρουμ, έχω διαβάσει όσα μπόρεσα να βρω, απλά μάλλον είμαι πολύ αγχωμένη και θα ήθελα μία πιο...εξειδικευμένη επί των θεμάτων μου συμβουλή.
Η μικρή μου Deniz, λοιπόν, είναι 2 μηνών (παρά 6 ημέρες), λαμπραντορίνα και την πήρα το Σάββατο (πριν 4 ημέρες δηλαδή). Η αλήθεια είναι πως είχα σκεφτεί τα πάντα και είχα διαβάσει πάρα πολύ πριν την πάρω. Ο κύριος λόγος (ή μάλλον οι λόγοι) που την πήρα ήταν σίγουρα το ότι από πάντα ήθελα κάποια στιγμή να πάρω σκύλο. ήταν σαν να ήταν μέρος της ταυτότητάς μου και του πλάνου ζωής μου. Στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, (είμαι 24 ετών). έχω αρκετό χρόνο να διαθέσω καθώς δεν εργάζομαι, αλλά 3-4 φορές τη βδομάδα χρειάζεται να λείπω 1-2 ώρες, ενώ το καλοκαίρι θα είμαι τελείως φρι. Και πέρα από το χρόνο, λόγω του ότι μένω μόνη μου έχω απεριόριστη αγάπη να διαθέσω και να κάνω τα πάντα για να κάνω την κούκλα μου ευτυχισμένη, υπεύθυνα και με δέσμευση.
Ωστόσο, τη στιγμή που φτάσαμε σπίτι, έπαθα κάτι σαν επιλόχεια (μεταφορικά φυσικά). Ένα αίσθημα, όπως λένε πριν το γάμο "την αγαπάω, την λατρεύω, αλλά θα τα καταφέρω να ε΄μαι η σωστή σύντροφος για μια ζωή;'. Φυσικά συνοδεύεται από πολύ άγχος και υπερπροστατευτικότητα κι ένα αίσθημα μήπως έκανα λάθος; ενώ παράλληλα ακόμη κι αν είμαστε ακόμη στην 4 μέρα, αν μου έλεγε κάπιος στην παίρνουμε πίσω θα έλεγα μόνο πάνω από το πτώμα μου. Εν ολίγοις νομίζω δηλαδή πως απλά το άγχος μου για να με συμπαθησει και να είμαι καλή σκυλομαμά με εμποδίζει από το να την απολαύσω.
Και πιο συγκεκριμένα τωρα:
1)Φυσικά, όπως ήταν επόμενο, δαγκώνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Εμένα, τους τοίχους, ότι βρεθεί μπροστά της. Προσπαθώ να της λεω σταθερά και αυστηρά "μη", όταν δαγκώνει εμένα της κάνω "άουτς" της δίνω άλλα παιχνίδια και την επιβραβεύω όταν τα παίρνει, αλλά μου φαίνεται πως δεν καταλαβαίνει πού πάει η επιβράβευση, νομίζει πως όλα είναι στο πλαίσιο του παιχνιδιού. Επίσης και με τις λιχουδιές ή δεν την νοιάζει καν ή μόλις πάω να τη δώσω αρχίζει και χοροπηδάει κι επομένως χάνεται η πράξη για την οποία θέλω να την επιβραβεύσω. Πώς μπορώ να θέσω, λοιπόν, όρια; Επίσης δεδομένου ότι από τα 10 που κάνει τα 9 δεν πρέπει, πώς γίνεται; θα περνάμε όλη τη μέρα με 'μάλωμα;" Επίσης, πόση ώρα είναι σωστό να αφιερώνεις για να μην νιώθει παραμελημένη; Προσπαθώ όποτε είναι ξύπνια να ασχολούμαι μαζί της και όταν δεν το κάνω αισθάνομαι ότι μου θυμώνει, απομακρύνεται και μαζεύεται.
2)Σχετικό με το παραπάνω και την υπερπροστατευτικότητά μου. Οι πάνα της είναι στο μπαλκόνι το οποίο έχω κάνει φρούριο με πλέγματα κλπ αλλά δεδομένου ότι δαγκώνει τα πάντα ουσιαστικά ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είναι ασφαλές μέρος. Όταν δηλαδή σε ένα περιφραγμένο και προστατευμένο μπαλκόνι δαγκώνει και βγάζει σοβάδες από τους τοίχους τι κάνω; Φοβάμαι μην καταπιει τίποτα, και είμαι όλη την ώρα από πίσω της΄.
3) το β΄ραδυ κοιμόμαστε στο σαλόνι. Έχουμε κάνει κάποια βασικά βήματα με το κρέιτ (την ταίζω μέσα, μπαίνει καμιά φορά και μόνη της, αλλά δεν την έχω κλείσει και να φύγω ακόμη.) Επομένως, ποια είναι η κατάλληλη τακτική για το βράδυ; Να αφήνω την πόρτα του μπαλκονιού ανοιχτή (με φόβο μην πάθει τίποτα στο μπαλκόνι) ή να έχω κλειστά για να κλάψει αν θελήσει; Χθες βράδυ που το έκανα, δεν με ξύπνησε, απλά κατά τις 4 ξύπνησε, είδα πως είχε λερώσει μέσα, που δεν το κάνει, και είχε αστείρευτη ενέργεια επί 45 λεπτά. Επομένως κλειστή ή ανοιχτή πόρτα; κι όταν ξυπνάει, σηκώνομαι κι εγώ; παίζω να την εξαντλήσω ή κάνω την πάπια; Όταν έκανα την πάπια αρχισε να ανεβαινει στον καναπέ και να δαγκώνει την κουβέρτα.... Τέλος, ξυπνάμε περίπου 3 φορές το βράδυ. Θα σταματήσει κάποια στιγμή να ξυπνάει τόσο συχνά;
4) Τελευταία απορία και γενική. Μήπως είναι νωρίς ακόμη; μήπως θέλει το χρόνο της; Ταυτόχρονα βέβαια φοβάμαι μην κάνω λάθη τώρα στην αρχή και δεν με συμπαθήσει...
Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Απλά προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για τη μικρή μου, και ως...single mother θα ήθελα την οποιαδήποτ βοήθεια και συμβουλή. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την οποιαδήποτε απάντηση!!!
Είμαι νέο μέλος εδώ, γνωρίζω πως υπάρχουν παρόμοια θέματα στο φόρουμ, έχω διαβάσει όσα μπόρεσα να βρω, απλά μάλλον είμαι πολύ αγχωμένη και θα ήθελα μία πιο...εξειδικευμένη επί των θεμάτων μου συμβουλή.
Η μικρή μου Deniz, λοιπόν, είναι 2 μηνών (παρά 6 ημέρες), λαμπραντορίνα και την πήρα το Σάββατο (πριν 4 ημέρες δηλαδή). Η αλήθεια είναι πως είχα σκεφτεί τα πάντα και είχα διαβάσει πάρα πολύ πριν την πάρω. Ο κύριος λόγος (ή μάλλον οι λόγοι) που την πήρα ήταν σίγουρα το ότι από πάντα ήθελα κάποια στιγμή να πάρω σκύλο. ήταν σαν να ήταν μέρος της ταυτότητάς μου και του πλάνου ζωής μου. Στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, (είμαι 24 ετών). έχω αρκετό χρόνο να διαθέσω καθώς δεν εργάζομαι, αλλά 3-4 φορές τη βδομάδα χρειάζεται να λείπω 1-2 ώρες, ενώ το καλοκαίρι θα είμαι τελείως φρι. Και πέρα από το χρόνο, λόγω του ότι μένω μόνη μου έχω απεριόριστη αγάπη να διαθέσω και να κάνω τα πάντα για να κάνω την κούκλα μου ευτυχισμένη, υπεύθυνα και με δέσμευση.
Ωστόσο, τη στιγμή που φτάσαμε σπίτι, έπαθα κάτι σαν επιλόχεια (μεταφορικά φυσικά). Ένα αίσθημα, όπως λένε πριν το γάμο "την αγαπάω, την λατρεύω, αλλά θα τα καταφέρω να ε΄μαι η σωστή σύντροφος για μια ζωή;'. Φυσικά συνοδεύεται από πολύ άγχος και υπερπροστατευτικότητα κι ένα αίσθημα μήπως έκανα λάθος; ενώ παράλληλα ακόμη κι αν είμαστε ακόμη στην 4 μέρα, αν μου έλεγε κάπιος στην παίρνουμε πίσω θα έλεγα μόνο πάνω από το πτώμα μου. Εν ολίγοις νομίζω δηλαδή πως απλά το άγχος μου για να με συμπαθησει και να είμαι καλή σκυλομαμά με εμποδίζει από το να την απολαύσω.
Και πιο συγκεκριμένα τωρα:
1)Φυσικά, όπως ήταν επόμενο, δαγκώνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Εμένα, τους τοίχους, ότι βρεθεί μπροστά της. Προσπαθώ να της λεω σταθερά και αυστηρά "μη", όταν δαγκώνει εμένα της κάνω "άουτς" της δίνω άλλα παιχνίδια και την επιβραβεύω όταν τα παίρνει, αλλά μου φαίνεται πως δεν καταλαβαίνει πού πάει η επιβράβευση, νομίζει πως όλα είναι στο πλαίσιο του παιχνιδιού. Επίσης και με τις λιχουδιές ή δεν την νοιάζει καν ή μόλις πάω να τη δώσω αρχίζει και χοροπηδάει κι επομένως χάνεται η πράξη για την οποία θέλω να την επιβραβεύσω. Πώς μπορώ να θέσω, λοιπόν, όρια; Επίσης δεδομένου ότι από τα 10 που κάνει τα 9 δεν πρέπει, πώς γίνεται; θα περνάμε όλη τη μέρα με 'μάλωμα;" Επίσης, πόση ώρα είναι σωστό να αφιερώνεις για να μην νιώθει παραμελημένη; Προσπαθώ όποτε είναι ξύπνια να ασχολούμαι μαζί της και όταν δεν το κάνω αισθάνομαι ότι μου θυμώνει, απομακρύνεται και μαζεύεται.
2)Σχετικό με το παραπάνω και την υπερπροστατευτικότητά μου. Οι πάνα της είναι στο μπαλκόνι το οποίο έχω κάνει φρούριο με πλέγματα κλπ αλλά δεδομένου ότι δαγκώνει τα πάντα ουσιαστικά ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είναι ασφαλές μέρος. Όταν δηλαδή σε ένα περιφραγμένο και προστατευμένο μπαλκόνι δαγκώνει και βγάζει σοβάδες από τους τοίχους τι κάνω; Φοβάμαι μην καταπιει τίποτα, και είμαι όλη την ώρα από πίσω της΄.
3) το β΄ραδυ κοιμόμαστε στο σαλόνι. Έχουμε κάνει κάποια βασικά βήματα με το κρέιτ (την ταίζω μέσα, μπαίνει καμιά φορά και μόνη της, αλλά δεν την έχω κλείσει και να φύγω ακόμη.) Επομένως, ποια είναι η κατάλληλη τακτική για το βράδυ; Να αφήνω την πόρτα του μπαλκονιού ανοιχτή (με φόβο μην πάθει τίποτα στο μπαλκόνι) ή να έχω κλειστά για να κλάψει αν θελήσει; Χθες βράδυ που το έκανα, δεν με ξύπνησε, απλά κατά τις 4 ξύπνησε, είδα πως είχε λερώσει μέσα, που δεν το κάνει, και είχε αστείρευτη ενέργεια επί 45 λεπτά. Επομένως κλειστή ή ανοιχτή πόρτα; κι όταν ξυπνάει, σηκώνομαι κι εγώ; παίζω να την εξαντλήσω ή κάνω την πάπια; Όταν έκανα την πάπια αρχισε να ανεβαινει στον καναπέ και να δαγκώνει την κουβέρτα.... Τέλος, ξυπνάμε περίπου 3 φορές το βράδυ. Θα σταματήσει κάποια στιγμή να ξυπνάει τόσο συχνά;
4) Τελευταία απορία και γενική. Μήπως είναι νωρίς ακόμη; μήπως θέλει το χρόνο της; Ταυτόχρονα βέβαια φοβάμαι μην κάνω λάθη τώρα στην αρχή και δεν με συμπαθήσει...
Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Απλά προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για τη μικρή μου, και ως...single mother θα ήθελα την οποιαδήποτ βοήθεια και συμβουλή. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την οποιαδήποτε απάντηση!!!
