Ζω ανάμεσα τους καθημερινά απο το 1999 λόγω επαγγέλματος (εκπαιδευτικός). Είναι τουλάχιστον ουτοπικό να πιστεύεις ότι υπάρχει περίπτωση για τα επομενα 10-12 χρόνια να μπορεί να ασχοληθεί σωστα με κατοικίδιο.. Δεν ξέρω αν έχεις μεγαλύτερο παιδί ή αν ο άντρακλας σου είναι το μεγαλύτερο. Αν όντως είναι υπεύθυνος όπως λες θα δώσει σιγά σιγά και σωστες προτεραιότητες. Δηλαδή σχολείο, διάβασμα, σπουδές. Τι έχεις σκεφτεί να κάνεις με τον σκύλο σε 3 χρονια από τώρα; Ο γιος σου έχει:
Εξετάσεις, σπουδές, στρατο.. Αν περάσει επαρχία; Αν αποφασίσει πως γουστάρει ένστολες σχολές; Εράσμους; Κάποιο μεταπτυχιακό ίσως και στο εξωτερικό; Δεν έχει ιδέα ούτε ο γιος σου ούτε εσείς (απόλυτα φυσιολογικό) που θα βρεθεί! Αν μου έλεγαν στα 15 μου και σε μένα και στους γονείς μου, ότι θα σπουδάσω αυτό που σπούδασα (πληροφορική), ότι θα βρεθώ 3,5 χρόνια Αγγλία, κλπ κλπ, απλά θα γέλαγα. Κι εγώ και οι δικοί μου. Αν απλά ο γιος είναι η δικαιολογία για να αποκτήσεις τον σκύλο που θες άλλο θέμα. Εκεί όλα κομπλέ. Όπως είδες δεν ασχολήθηκα καθόλου με την ράτσα. Αν δεν ληφθούν σοβαρά υπόψιν όλα τα παραπάνω δεν έχει σημασία η ράτσα. Έχω μεγαλώσει από μωρό με σκυλιά. Το πρώτο ΔΙΚΟ μου το απόκτησα σχεδόν στα 30 μου..