Λοιπόν, να σας τα πω με τη σειρά για να ξέρετε αν ποτέ τα χρειαστείτε!!!
Ξεκινήσαμε από Πάτρα με το πλοίο για Ανκονα. Πολλές οι ώρες. Ευτυχώς είχαμε καμπίνα. Και ναι, μου επετράπει η είσοδος, και μπορούσα να περιδιαβαίνω και στους διαδρόμους προκειμένου να πάω στο δωμάτιό μου. Όλοι ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου. Το φίμωτρο δεν το απαίτησε κανείς, έτσι μου το βάλανε, γιατί μου κάνουνε καψόνια!
Στο κατάστρωμα κυκλοφορούσα όπου ήθελα. Το πιπι μου ήταν ένα θέμα. Αντιλαμβάνεστε ότι το δεντράκι που σας έδειξα δε με βόλεψε... Φιλοτιμήθηκα να το δοκιμάσω, ανέβηκα, αλλά δεν είχε χώρο, δεν μπορούσα να σταθώ!!! Παραπάτησα, έπεσα και δεν ξαναδοκίμασα! Τελικά κατουρησα κάπου στο κατάστρωμα. Παντού τσίσα μύριζα... λογικά όλα τα σκυλάκια κάπως έτσι κάνουν. Κακως κάκιστα, θα γράψω μια επιστολή στη εταιρεία να βελτιωθεί αυτό το θέμα!!!
Στην καμπίνα όπως σας είπα, όλα καλά. Μάλλον έχουν και πολύ καλή ηχομόνωση, γιατί δεν με ενόχλησε κανένας εξωτερικός ήχος, οπότε και δεν έβγαλα μιλιά!
Αποβιβαστήκαμε και πήραμε το δρόμο μας..... Ήσυχος ήμουνα στο ταξίδι.... Στην πρώτη μας στάση βρήκα και αυτό τον πολύ βολικό χώρο και μπόρεσα να ξεμουδιάσω με άνεση! Κάναμε αρκετές στάσεις και δεν είχα πρόβλημα.
Το βράδυ έκανα και μια ωραία βόλτα στο Κόμο, πριν τον ύπνο. Στο ξενοδοχειο μπηκα ανενόχλητος. Είχαμε βέβαια ειδοποιήσει για την άφιξη μου. Κανείς όμως δεν ασχολήθηκε μαζί μου. Τι κάνω, τι δεν κάνω, τι μέγεθος έχω. Είπαν έχουμε ένα σκύλο και εκεί τελείωσε η κουβέντα! Απλά πράγματα.
Την επόμενη συνεχίσαμε κανονικά το ταξίδι μας. Στα σύνορα της Ελβετίας και ενώ ήμουνα έτοιμος με τα διαπιστευτήρια μου ανά πόδας, κανείς δε μου τα ζήτησε..... Αυτούς τους ελέγχανε, χαχα. Εμένα με είδανε έτσι αριστοκρατικός που είμαι και με περάσανε αέρα!!!
Τελικά ήταν όλα πιο απλά από οσο περίμενα....
Για τη ζωή εδώ τι να σας πω.. Μέχρι τώρα τρέχω στα λιβάδια και πίσω μου η Χαΐντι και ο Πητερ ακολουθούν!!! Οι πιο όμορφες βόλτες μου! Μένουμε βέβαια σε προάστιο, όταν μετακομίσουμε στην πόλη δεν ξέρω πως θα είναι. Θα δούμε....