Δεχομαι το εξης απλο: να πηρε σκυλο καποιος και να μετανιωσε. Λαθη γινονται, καλο ειναι να τα αποφευγουμε -να τα προλαβαινουμε πριν γινουν- αλλα γινονται. Ομως τουλαχιστον οταν γινονται, ας αναλαμβανουμε την ευθυνη των πραξεων μας. Δηλαδη: κυριε, πηρα σκυλο και δεν ειναι για μενα, το μετανιωσα. Και οχι: κυριε, πηρα σκυλο και τον χαριζω επειδη μετακομιζω.
Αρα:
λόγω οτι ο ιδιοκτήτης της φέυγει στην επαρχία
Αυτο ονομαζεται
παραλογισμος, καθως προκυπτει ως λογικο συμπερασμα το παρακατω: "οποιος ιδιοκτητης σκυλου φευγει στην επαρχια, δεν μπορει να παρει μαζι τον σκυλο του"
Αυτο φυσικα ειναι ψευδες. Η επιχειρηματολογια λοιπον του ιδιοκτητη ειναι παραπλανητικη. Νομιζω πως θα πρεπει να συνειδητοποιησει τι συμβαινει και να ειναι ειλικρινης. Γιατι αν δωσει το σκυλι (που θα το δωσει, μιας και ειναι ΓΠ) με αυτο το παραπλανητικο ψεμα ως δεδομενο (γιατι αυτο θα μεινει στο τελος), δεν θα καταλαβει ποτε το λαθος που εκανε οταν πηρε σκυλο, μιας και ηθικα θα εχει πεισει τον εαυτο του οτι εδωσε το σκυλι επειδη μετακομισε στην επαρχια.
