Στο σπίτι κυκλοφορούσε ένας κούνελος νανάκι του γιου μου που πλησιάζει το δέκατο έτος της ηλικίας του ελεύθερος που δεν έχει πειράξει ποτέ καλώδιο, έπιπλα, δεν έχει λερώσει και πάει πάντα στο μόνιμα ανοιχτό κλουβί του και μια κουνέλα κινητή καταστροφή που βολτάρει υπό αυστηρά επιτήρηση στο μπαλκόνι.
Κατά καιρούς έρχονται mail σχετικά με pet shop και αφού η σύζυγος δεν είχε ούτε χαϊδέψει ποτέ σκύλο, ούτε που ήθελε να ακούσει, πόσο μάλλον να δει στο σπίτι.
Μπήκα στο link στα τέλη Απριλίου και είχε αγγελία που είχε μπει 4 λεπτά πριν:
Χαρίζονται...Επτά κουτάβια από ημίαιμο λυκόσκυλο με τις σχετικές φώτο. Σημάδεψα ένα που με κοίταζε από τη φωτογραφία και νόμιζα ότι διάβαζε τη σκέψη μου. Ήρθε η κόρη και αφού έριξε μια ματιά μου έδειξε αυτό που είχα "τσεκάρει" και εγώ και μου είπε. Τι ωραία να μας άφηνε η μαμά να πάρουμε αυτό!!! Το χάζεψε λίγο και το ξέχασε αφού ήξερε ότι δεν πρόκειται να πάρω σκύλο, αφού η "μαμά" δεν ήταν απλά αρνητική.
Πήρα τηλέφωνο διερευνητικά και έπεσε η ημερομηνία γέννησης. 5 Απριλίου. Ίδια ημερομηνία με τα γενέθλια της κόρης. Χωρίς περιστροφές είπα θέλω αυτό με το άσπρο μουσάκι. Ο τσαμπουκάς με τη σύζυγος ήταν το τελευταίο που σκεφτόμουνα εκείνη τη στιγμή. Με το που έκλεισα το τηλέφωνο άρχισα να σκέφτομαι τις συνέπειες. Τη μαμά τη ρώτησες ήταν το πρώτο που μου είπε η κόρη. Στο τηλέφωνο ο γιος μου είπε ότι θα με φιλοξενήσει μαζί με το σκύλο μέχρι να ηρεμήσει η μαμά και πως θα της το πει αυτός.
Μέσα Μαΐου πήγα να τη δω στην Τρίπολη. Από τα μικρά αυτή ήταν που ήρθε πρώτη και σκαρφάλωσε στο πόδι μου. Όταν ένα παιχνιδάκι το πήρε ένα από τα αδερφάκια της, έβγαλε κάτι κραυγούλες το άρπαξε από το στόμα του (δικό μου ρεεεεεε) και έτρεχε γύρω γύρω με άλλα τέσσερα πίσω της. Τρίπλες καλύτερες από τον Μέσι.
Με τη σύζυγο ξηγηθήκαμε. Θα το πάρω στο εξοχικό και θα μείνω μαζί του μέχρι να βρω να το δώσω και να επιστρέψω σπίτι, αλλιώς να μου στείλει και τα υπόλοιπα από τα ρούχα.
Πήγα να το πάρω, μαζί με τη κόρη. Κυρία κανονική. Και στο ταξίδι και στο σπίτι. Στο σπίτι στου Ζωγράφου. Όταν την είδε η γυναίκα μου, ξέχασε τα δεν ακούω για σκύλο. Την κάρφωσε με τα μάτια και την έλιωσε. Παρασκευή βράδυ έφυγε να της πάρει πάρκο με σκοπό να τη βάλουμε στο μπαλκόνι. Μόλις επέστρεψε και ένεκα του καιρού αποφάσισε να χαριστικά στο σαλόνι. "Μόνο για σήμερα". _ Μια εβδομάδα πλέον και η Sersey είναι η πρώτη της σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
Αυτό που ξέρω είναι ότι το νέο μέλος της οικογένειας, έκανε το γιο που θυμόταν να περνά από το σπίτι μόνο για οικονομική βενζίνη να έρχεται καθημερινά και τη σύζυγο που δεν ήθελε να ακούσει για σκύλο, να βάζει πάγο σε ένοικο της πολυκατοικίας ότι της είπε ότι ο κανονισμός απαγορεύει σκύλους και γάτες.
-"Αν θες να μπορείς να πληρώσεις δικηγόρο για να μάθεις ότι ο νόμος είναι πάνω από τον κανονισμό.
- Μα εσύ δεν ήθελες να ακούσεις για σκύλους.
- Δεν είχα την τύχη να έχω νωρίτερα, δυο μάτια να με κοιτούν με τέτοιο τρόπο. Κουβέντα τέλος. Αν τραβάς ζόρι μας πας δικαστικά.
Υ.Γ. Όταν ο πατέρας μου έμαθε ότι πήρα σκύλο από την Τρίπολη, βούρκωσε και μου είπε ότι ο πρώτος σκύλος του ήταν ένα κυνηγόσκυλο που έφερε ο παππούς μου από ένα χωριό έξω από τη Μεγαλόπολη.
Κατά καιρούς έρχονται mail σχετικά με pet shop και αφού η σύζυγος δεν είχε ούτε χαϊδέψει ποτέ σκύλο, ούτε που ήθελε να ακούσει, πόσο μάλλον να δει στο σπίτι.
Μπήκα στο link στα τέλη Απριλίου και είχε αγγελία που είχε μπει 4 λεπτά πριν:
Χαρίζονται...Επτά κουτάβια από ημίαιμο λυκόσκυλο με τις σχετικές φώτο. Σημάδεψα ένα που με κοίταζε από τη φωτογραφία και νόμιζα ότι διάβαζε τη σκέψη μου. Ήρθε η κόρη και αφού έριξε μια ματιά μου έδειξε αυτό που είχα "τσεκάρει" και εγώ και μου είπε. Τι ωραία να μας άφηνε η μαμά να πάρουμε αυτό!!! Το χάζεψε λίγο και το ξέχασε αφού ήξερε ότι δεν πρόκειται να πάρω σκύλο, αφού η "μαμά" δεν ήταν απλά αρνητική.
Πήρα τηλέφωνο διερευνητικά και έπεσε η ημερομηνία γέννησης. 5 Απριλίου. Ίδια ημερομηνία με τα γενέθλια της κόρης. Χωρίς περιστροφές είπα θέλω αυτό με το άσπρο μουσάκι. Ο τσαμπουκάς με τη σύζυγος ήταν το τελευταίο που σκεφτόμουνα εκείνη τη στιγμή. Με το που έκλεισα το τηλέφωνο άρχισα να σκέφτομαι τις συνέπειες. Τη μαμά τη ρώτησες ήταν το πρώτο που μου είπε η κόρη. Στο τηλέφωνο ο γιος μου είπε ότι θα με φιλοξενήσει μαζί με το σκύλο μέχρι να ηρεμήσει η μαμά και πως θα της το πει αυτός.
Μέσα Μαΐου πήγα να τη δω στην Τρίπολη. Από τα μικρά αυτή ήταν που ήρθε πρώτη και σκαρφάλωσε στο πόδι μου. Όταν ένα παιχνιδάκι το πήρε ένα από τα αδερφάκια της, έβγαλε κάτι κραυγούλες το άρπαξε από το στόμα του (δικό μου ρεεεεεε) και έτρεχε γύρω γύρω με άλλα τέσσερα πίσω της. Τρίπλες καλύτερες από τον Μέσι.
Με τη σύζυγο ξηγηθήκαμε. Θα το πάρω στο εξοχικό και θα μείνω μαζί του μέχρι να βρω να το δώσω και να επιστρέψω σπίτι, αλλιώς να μου στείλει και τα υπόλοιπα από τα ρούχα.
Πήγα να το πάρω, μαζί με τη κόρη. Κυρία κανονική. Και στο ταξίδι και στο σπίτι. Στο σπίτι στου Ζωγράφου. Όταν την είδε η γυναίκα μου, ξέχασε τα δεν ακούω για σκύλο. Την κάρφωσε με τα μάτια και την έλιωσε. Παρασκευή βράδυ έφυγε να της πάρει πάρκο με σκοπό να τη βάλουμε στο μπαλκόνι. Μόλις επέστρεψε και ένεκα του καιρού αποφάσισε να χαριστικά στο σαλόνι. "Μόνο για σήμερα". _ Μια εβδομάδα πλέον και η Sersey είναι η πρώτη της σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
Αυτό που ξέρω είναι ότι το νέο μέλος της οικογένειας, έκανε το γιο που θυμόταν να περνά από το σπίτι μόνο για οικονομική βενζίνη να έρχεται καθημερινά και τη σύζυγο που δεν ήθελε να ακούσει για σκύλο, να βάζει πάγο σε ένοικο της πολυκατοικίας ότι της είπε ότι ο κανονισμός απαγορεύει σκύλους και γάτες.
-"Αν θες να μπορείς να πληρώσεις δικηγόρο για να μάθεις ότι ο νόμος είναι πάνω από τον κανονισμό.
- Μα εσύ δεν ήθελες να ακούσεις για σκύλους.
- Δεν είχα την τύχη να έχω νωρίτερα, δυο μάτια να με κοιτούν με τέτοιο τρόπο. Κουβέντα τέλος. Αν τραβάς ζόρι μας πας δικαστικά.
Υ.Γ. Όταν ο πατέρας μου έμαθε ότι πήρα σκύλο από την Τρίπολη, βούρκωσε και μου είπε ότι ο πρώτος σκύλος του ήταν ένα κυνηγόσκυλο που έφερε ο παππούς μου από ένα χωριό έξω από τη Μεγαλόπολη.
