Τέλμα ίσως να είναι αυτό που νιώθεις εσύ μέσα σου και όχι απαραίτητα κάτι υπαρκτό στη σχέση σου με το σκύλο.
Κι εγώ έχω φοβία με το έξω, ειδικά που το πατσαβούρι είναι μια μπουκιά και δεν έχουμε πολλά περιθώρια έτσι κι αλλιώς σε πιθανές στραβές. Εχω γίνει ραντάρ, τσεκάρω σκύλους από 2 οικοδομικά τετράγωνα πριν. Ομως τυχαίνει κι ο μικρός από μόνος του να είναι φοβικός και το εκδήλωσε από την πρώτη μέρα που πάτησε σπίτι, επομένως, πολύ πριν "μυριστεί" τις πιθανές δικές μου ψυχώσεις
Στη βόλτα, ακόμα και με δεσποζόμενο σε λουρί του ίδιου μεγέθους, ρωτάω τους ιδιοκτήτες για επιθετική συμπεριφορά. Και να μου εγγυηθούν ότι είναι φιλικότατα, πάντα κρατάω κάποια θέση ετοιμότητας στο λουρί ώστε να αποτραβηχτούμε έγκαιρα. Από την άλλη, όσο ο απέναντι σκύλος είναι ήρεμος, πάμε και χοροπηδάμε, αν είναι χοροπηδηχτός αυτός όμως, κρυβόμαστε πίσω από τα πόδια της μαμάς μας. Ε ωραία, δεν έγινε και τίποτα. Τόσο θέλει, ως εκεί μπορεί, ως εκεί το έχουΜΕ καταφέρει.
Το σκυλί είναι ευθύνη, αλλά αυτή η ευθύνη δεν είναι ούτε τεστ αυθεντίας, ούτε τελειότητας, ούτε κανένα ογκώδες τέρας που ήρθε για να μας γεμίζει ενοχές απέναντι σε ό,τι βαφτίζουμε ως προσωπική μας ανεπάρκεια. Για μένα είναι υπόθεση συναισθηματικού δεσίματος και επιλογής ρόλων. Δε χρειάζεται απαραίτητα να το σπουδάσει κανείς, μπορεί απλά να συμπορευτεί προσπαθώντας να δημιουργήσει μια όσο πιο αρμονική σχέση μπορεί. Γιατί δε σκέφτεσαι ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, ό,τι καλύτερο σου επιτρέπει η δεδομένη χρονική στιγμή κι ότι με λίγα καλά τρικάκια (τα οποία ωραιότατα μπορείς να ανακαλύψεις εδώ) μπορείς να βελτιώσεις την κατάσταση; Και δουλεύοντας με τον εαυτό σου σε ό,τι σε απασχολεί ή ταλαιπωρεί, θα κάνεις κι ένα νέο βήμα κάθε φορά και με το σκύλο σου; Ισως να είναι και ο πιο δόκιμος καθρέφτης σε αυτήν την υπόθεση
Πριν έρθει ο μικρός σπίτι, ακριβώς μια μέρα πριν, ήμουν καλωδιωμένη με χόλτερ καρδιάς κι επισκεπτόμουν το ψυχιατρείο Αθηνών (γιαυτό μη μου την πολυμπαίνετε εδώ μέσα, ντάξει; )

. Κρίσεις άγχους κι ένα πακετάκι ζάναξ. Δύο χρόνια από τότε, το πακετάκι είναι σχεδόν γεμάτο κι ενώ θεωρητικά έβαλα μπελά στο κεφάλι μου με το μαλτέζ, πρακτικά λειτούργησε εξαιρετικά θεραπευτικά για μένα. Υπάρχει και αυτή η οπτική λοιπόν. Δίπλα σου, δεν έχεις μια προσωπικότητα σκύλου που απαιτεί από εσένα να φέρεις "συμπαντικές" ισορροπίες, να είσαι η αρχηγάρα, η θεά της ευθύνης...πιο πιθανό όμως είναι να έχεις ένα πλάσμα που μπορεί (αν το αφήσεις) να λειτουργήσει ακόμα κι επουλωτικά για σένα την ίδια.
Προσωπικά λοιπόν προτείνω, πάρε σφυράκι και καλεμάκι και άρχισε να αποδομείς οτιδήποτε παίρνει πολύ τερατώδεις διαστάσεις,δημιουργεί τερατώδεις ενοχές και φαύλες δυστυχίες. Τίποτα δεν έχει χαθεί ανεπιστρεπτί με το σκύλο σου, τίποτα δεν είναι άλυτο, ίσα-ίσα που προυποθέτει πολύ πιο πρακτικές μεθόδους από αυτές που φαντάζεσαι. Και δεν πειράζει αν χρειάζεσαι ακόμα συνοδεία προκειμένου να βγαίνετε βόλτα, θα ξεπεραστεί κι αυτό κάποια στιγμή. Ελπίζω να μην ξεπέρασε όρια η παρέμβασή μου.