Παιδιά καλησπέρα! Με λένε Χριστίνα κι έχω έναν σκυλάκο 5 ετών. Πήρα την απόφαση να πάρω σκύλο όταν ήμουν φοιτήτρια και ζούσα μόνη μου. Δυστυχώς τότε δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να έχεις σκύλο ούτε τις ευθύνες που φέρει η απόφαση αυτή, μάλλον πίστευα περισσότερο ότι θα αποκτήσω ένα ζωντανό λούτρινο που θα το πηγαίνω βόλτες. Νόμιζα ότι θα μου έδινε το πόδι του όταν του το ζητούσα σαν κάτι έμφυτο και τη μέρα που προσπάθησα να του βάλω πρώτη φορά το λουρί δε μπορούσα να καταλάβω γιατί κρύφτηκε κάτω από τον καναπέ αντί να τρελαθεί από την χαρά του. Τέλος πάντων τον πρώτο χρόνο έκανα πολλά λάθη, αλλά διάβασα και προσπάθησα πραγματικά να έχουμε μια καλή σχέση, να του φέρομαι φυσιολογικά (γιατί τον υπεραγαπάω και κάποιες φορές τον τρελαίνω με χάδια κι ένταση) να είμαι σταθερή για να μην έχει άγχος, εκτόνωση, κοινωνικοποίηση κτλ . Ωστόσο έχει περάσει αρκετά. Όταν γύρισα στο πατρικό μου κι επειδή οι γονείς μου δε μπορούσαν να δεχτούν να μένει σπίτι έμεινε 1 χρόνο στο μπαλκόνι. Βόλτες εννοείται κάθε μέρα. Ευτυχώς αφού χώρισαν οι γονείς μου και η μητέρα μου , οι οποία φοβάται πάρα πολύ τα σκυλιά και είναι και μικροβιοφοβική μετακόμισε , κι επειδή ο μικρός είναι κροτοφοβικός κι έκλαιγε κι αγχωνόταν τρομερά με τις καταιγίδες (με τσάκιζε να τον ακούω πραγματικά) έπεισα τον πατέρα μου να τον έχω στο δωμάτιό μου. Κι έτσι είναι η κατάσταση μέχρι σήμερα. Θέλω να σας πω με όλα αυτά ότι μπορεί να μην ήμουν ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να αναλάβει την ευθύνη ενός σκύλου , κι ενώ έκανα πολλά λάθη και δε μπορούσα να του εξασφαλίσω βασικά πράγματα όπως ένα σταθερό περιβάλλον, μια καλύτερη τροφή (γτ την πληρώνει ο πατέρας μου κι αγοράζει την πλέον οικονομική) κτλπ τον αγαπάω και τον θέλω στη ζωή μου και προσπαθώ.Όμως κάποιες φορές νιώθω ότι έχει φτάσει στο απροχώρητο η κατάσταση και για τους δύο. Εδώ και αρκετούς μήνες φοβάμαι να τον βγάλω βόλτα. Από 'κει που έβγαινε μιαμισι ώρα περίπου, τώρα βγαίνει 20 λεπτά το πρωί και 10 λεπτά το βράδυ που φοβάμαι περισσότερο και δεν απομακρύνομαι πολύ από το σπίτι. Φοβάμαι τα άλλα σκυλιά. Νιώθω σαν κινούμενος στόχος γι' αυτά.Κρατάω πάντα ξύλο (όχι για να το χρησιμοποιήσω δε μπορώ απλά νιώθω ασφάλεια).Μόνο στη βόλτα με τον Ήρωα τα φοβάμαι τα σκυλιά, και τώρα, παλαιότερα όχι. Βλέπω σκύλο και παραλύω. Φοβάμαι πως αν συμβεί κάτι δε θα μπορέσω να το αντιμετωπίσω, φοβάμαι μην πάθει κάτι. Έρχεται η ώρα για τη βόλτα και με πιάνει άγχος, βγαίνουμε και δε μπορώ να το ευχαριστηθώ. Εκτός του ότι κάνουμε την ίδια διαδρομή κάθε μέρα εδώ και 1 χρόνο περίπου για να νιώθω περισσότερη ασφάλεια έχω το νου μου συνέχεια μη δω σκύλο. Ακόμα κι αν τύχει και τον βγάλει ο πατέρας μου βόλτα ή ο φίλος μου που τον πηγαίνουν μεγάλη ανησυχώ μέχρι να γυρίσουν. Σε διακοπές πέρυσι που τον πήρα για πρώτη φορά δε μπορούσα να το ευχαριστηθώ. Είχα μια συνεχή αγωνία μήπως έχει σκυλιά στην παραλία μήπως μας κάνουν παρατήρηση , μήπως ζεσταθεί, μήπως γαυγίζει κι ενοχλεί. Ρε παιδιά θέλω να πω ότι τον αγαπάω αλλά δεν μπορώ να το απολαύσω πια και το πιο σημαντικό είναι ότι ούτε αυτός το απολαμβάνει. Ότι έχει να κάνει με το σκύλο με γεμίζει άγχος κι ενοχή.Είμαι τρομερά αγχωτικό άτομο κι αυτό καταλαβαίνω πως είναι το πρόβλημα τώρα που τα γράφω. Είμαι τρελή με το σκύλο και άρρωστα προστατευτική. Μήπως τελικά αυτό που με αγχώνει είναι η ευθύνη του; Μήπως δε μπόρεσα ποτέ να την αναλάβω;Τι λέτε;
