Το πένθος του σκύλου

[canis]

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο αμέσως δεν θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν ποιο στενάχωρο γεγονός αποτέλεσε το έναυσμα για να γραφτεί...

Οι σκύλοι, μέσα στις πολλές ατυχίες που επιφύλασσε η κοινή πορεία τους με τον άνθρωπο, έχουν να αντιμετωπίσουν και την πιθανή απώλεια του ανθρώπου τους, του ιδιοκτήτη τους. Αυτή την απώλεια δεν μπορούν να την κατανοήσουν ακριβώς όπως ο άνθρωπος και αυτό διότι δεν έχουν την γνώση του θανάτου, δεν γνωρίζουν το μη αναστρέψιμο του θανάτου και τι ακριβώς σημαίνει. Ένα ακόμα σημείο στο οποίο μοιάζουν με τα μικρά παιδιά, κάτω των 5-6 ετών, τα οποία δεν κατανοούν τον θάνατο και αναρωτιούνται πότε θα ξαναδούν την γιαγιά ή το πρόσωπο που πέθανε.

Σε αυτό το σημείο ένιωσα πως υπάρχει πλέον και άλλο ένα "είδος" που έχει αυτές τις ομοιότητες και "τύχες" με τον σκύλο... ο άνθρωπος του διαδικτύου, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα.

Μέσα στις πολλές ατυχίες, κακοτοπιές και ζημιές που μας έχει προξενήσει το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα, η μεγαλύτερη ίσως είναι πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με το συναίσθημα της απώλειας για πολλούς περισσότερους ανθρώπους από όσους οι γονείς μας ή οι άνθρωποι των περασμένων ετών.

Το διαδίκτυο μας έδωσε την δυνατότητα να "γνωρίσουμε", να συνομιλήσουμε, να διαπληκτιστούμε, να βρούμε κοινά ενδιαφέροντα, κοινούς αγώνες... με ανθρώπους που δεν θα συναντούσαμε ποτέ (πιθανόν) και που στην ουσία, ποτέ δεν συναντήσαμε, μα τους γνωρίσαμε και γίνανε μέρος της καθημερινότητας μας... της ζωής μας. Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή που μαθαίνουμε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν ποια...

Εδώ, σαν μικρά παιδιά κι εμείς και σαν σκύλοι, δεν μπορούμε ακριβώς να κατανοήσουμε την έννοια της απώλειας διότι δεν είχαμε καν την έννοια της φυσικής επαφής, του "έχω" έτσι όπως το γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που έχει συμβεί, δεν ξέρουμε πως να το αντιμετωπίσουμε, δεν ξέρουμε καν αν είναι απώλεια ή το πιο "βαρύ" σαν έννοια "πένθος".

Ο σκύλος θα "διαβάσει" και θα αντιδράσει περισσότερο στις συμπεριφορές αυτών που έμειναν πίσω και πενθούν και όχι ακριβώς στην ίδια την απώλεια. Θα αντιδράσει στην στεναχώρια που κατέβαλε τον περίγυρο, θα αντιδράσει στις απότομες και πρωτόγνωρες αλλαγές της καθημερινότητας του. Άλλο ένα σημείο στο οποίο μοιάζει με τον "άνθρωπο του διαδικτύου", τον "φίλο στο Facebook", τον "συνφορουμίτη"...

Βλέπουμε κι εμείς τις αντιδράσεις ο ένας του άλλου, βλέπουμε αυτή την πέρα από την μέχρι σήμερα γνωστή "λογική έννοια" της απώλειας και της στεναχώριας, μα κυρίως καταλαβαίνουμε τις αλλαγές στην καθημερινότητα μας, καταλαβαίνουμε πως "κάποιος λείπει" ακόμα και αν ποτέ δεν ήταν πραγματικά ή "φυσικά" εκεί.

Έχει όμως και κάποια θετικά αυτή η ομοιότητα με τον σκύλο... Για τον σκύλο πάντα υπάρχει η πιθανότητα να ανοίξει η πόρτα και να είναι ο άνθρωπος του ή η μακρινή αυτή σιλουέτα που πλησιάζει να είναι ο ιδιοκτήτης του και στην ουσία ποτέ δεν θεωρεί πως "όλα τελείωσαν". Συνεχίζει να ζει, να χαίρεται και να απολαμβάνει την ζωή που σε κάποιο βαθμό αυτός που έφυγε του έδωσε και του "κληροδότησε" και αφήνει την φύση να κάνει το θαύμα της.

Η διαδικτυακή αυτή "ζωή" έχει, λοιπόν, το καλό πως κρατά "ζωντανά" τα πρόσωπα μέσα από τα γραπτά, τις φωτογραφίες, τα videos και όλα αυτά τα "ίχνη" που αποτελούν ένα είδος κληρονομιάς μα και "αθανασίας". Οι άνθρωποι συνεχίζουν να είναι χρήσιμοι μέσα από τα γραπτά τους, μέσα από τις ιστορίες που μοιράστηκαν, μέσα από την ζωή που μοιράστηκαν... και αυτή την "αφέλεια" του "τίποτα δεν τελείωσε" θα την δώσει το νέο μέλος που θα μπει και θα "μιλήσει" σε αυτόν που δεν μπορεί να απαντήσει εκ νέου μα και ο άνθρωπος που θα βοηθηθεί από αυτά που έγραψε ο άνθρωπος που δεν υπάρχει ποια... Ψέματα... Που πάντα θα υπάρχει!

"Φορτώνουμε" στον σκύλο το "πένθος" μας, μας "ευλόγησε" το διαδίκτυο με το "πένθος" του σκύλου... Αφήστε την φύση να κάνει το θαύμα της.

 

[d-friend]

Συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω, αλλά κάποια πράγματα για τα σκυλιά παραμένουν ανεξήγητα όσο κι αν προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε.
Για παράδειγμα η ακόλουθη είδηση:


Αδέσποτα σκυλιά εμφανίστηκαν στην κηδεία της γυναίκας που τα τάιζε




Η κηδεία μια γυναίκας στο Γιουκατάν του Μεξικό πήρε μια απροσδόκητη τροπή, όταν την εμφάνισή τους έκαναν τα αδέσποτα σκυλιά που φρόντιζε όσο ήταν εν ζωή.

Η Μαργκαρίτα Σουάρεζ από τη Μέριδα άφησε την τελευταία της πνοή πριν μερικές εβδομάδες. Ήταν γνωστή για την αγάπη της για τα ζώα, καθώς κάθε πρωί τάιζε τα αδέσποτα σκυλιά που τριγυρνούσαν στη γειτονιά της.

Οι συγγενείς και οι φίλοι της έμειναν άναυδοι όταν αυτά τα αδέσποτα έκαναν την εμφάνισή τους κατά τη διάρκεια της κηδείας της, στην αίθουσα του γραφείου τελετών, όπου είχε τοποθετηθεί το φέρετρο, προκειμένου να αποδοθούν οι τελευταίες τιμές, πριν τη διαδικασία της αποτέφρωσης.

Όπως δήλωσαν οι υπάλληλοι του γραφείου τελετών, δεν είχαν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους τα συγκεκριμένα σκυλιά, με αποτέλεσμα όλοι να απορούν πώς βρήκαν το μέρος και τρύπωσαν στο δωμάτιο που φυλασσόταν το άψυχο σώμα της γυναίκας.

Οι τετράποδοι φίλοι της εκλιπούσας, ξάπλωσαν ήσυχα γύρω από το φέρετρό της, αποχαιρετώντας την έτσι για τελευταία φορά και αποδεικνύοντας πως ο σκύλος μπορεί να γίνει ο πιο πιστός φίλος ενός ανθρώπου.

Πηγή: Daily Mail

 

[d-friend]

 

[HolywoodBrn]

Αυτό με τα σκυλιά σε κηδείες και νεκροταφεία το έχουμε δει να συμβαίνει επανειλημμένα. Συμφωνώ με το ότι ο σκύλος δεν κατανοεί την έννοια της απώλειας, αλλά ίσως αισθάνεται ότι κάτι λείπει. Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ ένα χρόνο τώρα. Τι ισχύει..δε νομίζω όμως ότι μπορώ να το μάθω. Καμιά φορά βλέπω τη μικρή μελαγχολική και αναρωτιέμαι αν της λείπει η παρέα της, ο "αρχηγός" της, ο σκύλος που τη μεγάλωσε ουσιαστικά. Αν ξεχνούν ή αν αναπολούν όπως εμείς..

 

[nfeel]

Μπορεί να έχουμε αποδώσει στον όρο "φιλοσοφία",ο καθένας από εμάς πολλές κ ίσως εντελώς διαφορετικές έννοιες.Ο Πλάτωνας όμως έλεγε πως "Φιλοσοφία είναι η μελέτη θανάτου".

Το σημαντικότερο ίσως θέμα για τον άνθρωπο,από απαρχής της ίδιας της ύπαρξης.
Οι σύγχρονοι αστροφυσικοί,έχουν καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα τα οποία πλέον θεωρούνται κοινώς αποδεκτά κ δεν είναι απλές θεωρίες.Ένα από αυτά τα συμπεράσματα είναι πως οι αισθήσεις του ανθρώπου ψεύδονται.Αυτό που αντιλαμβανόμαστε αν θέλετε με τις αισθήσεις μας,αυτό που βλέπουμε,δεν είναι στην πραγματικότητα έτσι όπως το βλέπουμε.

Ο κόσμος γύρω μας δεν έχει τα σχήματα,τα χρώματα και τη διαχωριστικότητα την οποία εμεέις αντιλαμβανόμαστε.Άν τα μάτια μας λχ είχαν τις ιδιότητες ενός μικροσκόπιου το οποίο μπορούσε να δει σε μοριακό επίπεδο,αυτό που θα βλέπαμε είναι ένα σύνολο από μυγάκια (όπως τα μυγάκια στια παλιές τηλεοράσεις),τα οποία όλα συνδέονται μεταξύ τους κ αυτό που αλλάζει είναι μόνο η πυκνότητα.Μεταξύ εμού κ του τραπεζιού δεν υπάρχει κενό.Υπάρχουν τα μόρια του αέρα.Όλα είναι ύλη,με διαφορετική πυκνότητα και αυτό επεκτείνεται και έξω από τα όρια της Γης,σε όλο το διάστημα.Σαν ένας χυλός ενέργειας,που πάλλεται.

Υπό αυτό το πρίσμα,η οπτική που έχει ο άνθρωπος για το θάνατο,δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτό ακριβώς.Είναι δηλαδή μια οπτική που πηγάζει από την ίδια τη φυσιολογία του ανθρώπου.Αντιλαμβανόμαστε το θάνατο με τον καλύτερο ίσως τρόπο για τη φύση μας.Ο σκύλος,όπως και τα άλλα είδη,αντιλαμβάνονται τον θάνατο,σύμφωνα με τη δική τους φυσιολογία.Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να το αντιλαμβάνονται όπως εμείς.Δεν υπάρχει σωστή θεώρηση του θανάτου,για να μπορέσουμε σαν ανθρώπινο είδος να ισχυριστούμε ότι η δική μας θεώρηση είναι η σωστή.Οι ελέφαντες πενθούν κανονικά στο χαμό άλλης μονάδος του συνόλου τους.Μάλιστα θυμίζει κ μοιρολόι ο τρόπος αποχαιρετισμού του ελέφαντα που έφυγε από τη ζωή.

 

[Christina L.]

Εχτές εχασα το σκυλο μου μετα απο 13 χρονια κ εγω.. Πρωτη φορα αντιμετωπιζω αυτη την κατασταση και δεν μπορω να το διαχειριστω. Νιώθω χαλια κ δεν μπορω να το αποδεχτω οτι δν ειναι μαζι μου και τωρα πια ειναι μονος του. Εσεις που το εχετε περασει στο παρελθον θα μπορουσατε να μ δωσετε καποιες συμβουλες η πως εσεις και εαν το ξεπερασατε;

 

[archodea]

@Christina L. λυπάμαι για τν απώλεια σου. Όταν έχασα τν Πρωτεάκο μου, πράγμα που με βρήκε απροετοίμαστη και πολύ ξαφνικά χωρίς ένδειξη, έκλαψα πολύ πάρα πολύ. Με βοήθησε στο ότι είχα ήδη τν Ωριωνάκο μου κ ποτέ μα ποτέ ούτε τν έβαλα ως προς σύγκριση, απλά πήρε μια θέση στις όμορφες ψυχές του παρελθόντος που μοιράστηκα όμορφα πράγματα.

 

[Christina L.]

Γεια σου, καταλαβα :/ .. εχει καιρο που τον εχασες; εγω δυσκολευομαι παρα πολυ να διανοηθω οτι ειναι θαμμενος και μονος του ...αληθεια νιωθω πιο χαλια δν γινεται οταν το σκεφτομαι ...

 

[archodea]

Γεια σου, καταλαβα :/ .. εχει καιρο που τον εχασες; εγω δυσκολευομαι παρα πολυ να διανοηθω οτι ειναι θαμμενος και μονος του ...αληθεια νιωθω πιο χαλια δν γινεται οταν το σκεφτομαι ...

Πάνε τώρα 2 χρόνια, έφυγε από πνευμονικό οίδημα κ έμεινα κοντά του στο τραπέζι μέχρι ν κλείσει τ μάτια του για ν μ μυρίζει κοντά του. Ο γλυκόσ μου ήταν δυνατός κ πάλευε. Δυστυχώς από τ σοκ μου ούτε πάλευα ν τν θάψω η ίδια κ πλήρωσα ν τ κάνουν.

 

[l.Kyveli]

Γεια σου, καταλαβα :/ .. εχει καιρο που τον εχασες; εγω δυσκολευομαι παρα πολυ να διανοηθω οτι ειναι θαμμενος και μονος του ...αληθεια νιωθω πιο χαλια δν γινεται οταν το σκεφτομαι ...

ΘΑ είμαι ειλικρηνής μαζί σου. Αυτό το θαμμένος και μόνος του που σε στοιχειώνει δεν ισχύει. Δεν είναι μόνος του πλέον, έχει πεθάνει. Θαμμένο είναι το σώμα του , το οποίο δεν νοιώθει κάτι.
Αν υπάρχει ψυχή ή κάτι άλλο, οτιδήποτε υπάρχει τέλως πάντων που δεν είμαστε σε θέση να το αποδείξουμε δεν είναι θαμμένο σε έναν τάφο σίγουρα. Οπότε μην νοιώθεις έτσι. Βγάλε κατ αρχάς αυτή την αρρωστημένη σκέψη από το μυαλό σου και θα νοιώσεις καλύτερα. Και απασχόλησε το μυαλό σου με διάφορες ασχολίες για να ξεφύγεις. Αν μπορείς, είσαι σε θέση και νοιώθεις δυνατή τότε σε καμιά δυό βδομάδες κάνε μια επίσκεψη σε μια φιλοζωική και σώσε ένα σκυλάκι που βρίσκεται σε κλουβί. ΤΟ πόσο θα γεμίσει το μυαλό σου και τις μέρες σου αυτό δεν λέγεται. Δεν θα ξεχάσεις τον σκύλο σου αλλά θα θυμάσαι πλέον μόνο τα καλά.

 

[Christina L.]

Ευχαριστώ για τα λογια σας. Καταλαβαινω οτι ειναι παραλλογισμός αυτος που ειπα, αλλα μου ειναι δυσκολο ιδιαιτερα γιατι ειναι πολυ κοντα μου και δεν μπορω ουτε να περναω απο εκει 2 μερες που πανε τωρα. Σιγουρα βοηθαει να εχεις κ αλλο σκυλο αλλα δεν ειμαι καθολου ετοιμη,ουτε θα ειμαι για καιρο να αποκτησω αλλον δυστυχως...

 

[l.Kyveli]

Ευχαριστώ για τα λογια σας. Καταλαβαινω οτι ειναι παραλλογισμός αυτος που ειπα, αλλα μου ειναι δυσκολο ιδιαιτερα γιατι ειναι πολυ κοντα μου και δεν μπορω ουτε να περναω απο εκει 2 μερες που πανε τωρα. Σιγουρα βοηθαει να εχεις κ αλλο σκυλο αλλα δεν ειμαι καθολου ετοιμη,ουτε θα ειμαι για καιρο να αποκτησω αλλον δυστυχως...

Σε καταλαβαίνω. Αν και το πόσο έτοιμη είσαι μπορεί να σε εκπλήξει, φυσικά δεν επιμένω. Καλό κουράγιο εύχομαι.

 

[GRDANE]

χριστινα λυπαμαι..,.
ποτε δεν θα εισαι ετοιμη...
αλλα οταν παρεις στα χερια σου το επομενο κουταβι θα αναρωτιεσαι γιατι δεν το εκανες νωριτερα....