Αν πηγαίνεις χρόνια στον ίδιο γιατρό, σημαίνει ότι αυτά όλα τα χρόνια, πρέπει λογικά, να έχεις αποκτήσει μια κάποια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης. Γνωρίζεις ότι έχει κινητό ανάγκης, για να επικοινωνήσεις, αν όντως χρειάζεται και γνωρίζεις, πως τις ώρες που το ιατρείο είναι ανοιχτό, αν θεωρείς ότι υπάρχει μια επείγουσα κατάσταση, παίρνεις το σκυλάκι σου και τρέχεις να του χτυπήσεις το κουδούνι. Δεν καθυστερείς στα τηλέφωνα. Εγώ τουλάχιστον, αυτά όλα τα παραπάνω κάνω, χρόνια τώρα, με τον κο.Κέστη. Και κάθε φορά που πάω, για όποιον σκύλο μου κι αν πάω [ή ακόμη και για ξένο σκύλο], το ραντεβού ξεκινάει ΠΑΝΤΑ με συζήτηση, για την υγεία, του ηλικιωμένου σκύλου μου. Επί παντός επιστητού. Στον οποίο, έκανε στείρωση στην ηλικία των 12 χρονών, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και κανένα παρατράγουδο. Τον έβαλε πρώτο-πρώτο, εκείνη την ημέρα στο χειρουργείο και μου επέτρεψε να πάω να τον πάρω, πολύ αργά το βράδυ, για να τον έχει υπό έλεγχο και να είναι απόλυτα σίγουρος, ότι πήγαν όλα τέλεια. Ακριβώς, λόγω της ηλικίας. Και όποτε πάω και με τα 3 σκυλιά μου, η εξέταση ξεκινάει πάντα, με τον παππούλη, στον οποίο κρατάει ΠΑΝΤΑ και περισσότερη ώρα από τους άλλους, με εξονυχιστικό έλεγχο και ιδιαίτερη φροντίδα και στοργή. Δεν έχω ακούσει ποτέ, το σχόλιο..."ε...αφού είναι και ηλικιωμένος....". Αντιθέτως, αυτή του ακριβώς η ιδιότητα, της περασμένης ηλικίας, του δίνει το πρώτο βήμα. ΠΑΝΤΑ.
Ετσι...για να αναφέρω κι εγώ, την εμπειρία μου!