Η απάντηση, εγώ πιστεύω, λίγο-πολύ έγκειται σε αυτό που έγραψα πιο πριν: είναι εύκολο να αποφύγεις τα chemical imbalances εάν ταίζεις με ποικιλία, και να σου δώσω και ένα παράδειγμα, που διάβαζα πρόσφατα:
Εκτός από την έλλειψη βιταμινών, πρόβλημα μπορεί να προξενήσει και η περίσσεια αυτών. Κάποιες βιταμίνες είναι υδατοδιαλυτές, π.χ. η C, οπότε εάν ταίσεις πολύ βιταμίνη C, η περίσσεια θα διαλυθεί και θα φύγει από τον οργανισμό. Αυτό δεν ισχύει για όλα τα στοιχεία, π.χ. η A είναι λιποδιαλυτή και δεν αποβάλλεται. Αν εγώ ταίζω ξηρά, οκ τότε, βάζω στη τροφή ό,τι βλακεία μου κατέβει, ψήνω το μίγμα στους πόσους βαθμούς κελσίου, καταστρέφεται ό,τι έχει και δεν έχει από βιταμίνες, και στο τέλος πάω και του κολλάω ένα συμπλήρωμα βιταμίνης Α, μάγκας. Αν ταίζω φρέσκα, οκ, ξέρω στο περίπου πως οι ανάγκες σε βιταμίνη Α καλύπτονται από το (5-10%) συκώτι που δίνω, αλλά επειδή δεν είμαι και διατροφολόγος, κι ούτε μπορώ να ζυγίζω το γραμμάριο, δίνω συκώτι με μέτρο ακολουθώντας το μπούσουλα, καμιά φορά δε δίνω και δίνω άλλα εντόσθια, κάνω και καμιά μέρα αφαγίας, και θα έχουμε τελικά balance over time, που λένε.
Το ίδιο ισχύει και για όλα σχεδόν τα υπόλοιπα στοιχεία που χρειάζεται ένας σκύλος για να έχει καλή υγεία, όπως και κατ' επέκταση, ο άνθρωπος. Ούτε εμείς ζυγίζουμε την ημερήσια πρόσληψη σε βιταμίνη Α ντε και καλά, ούτε τρώμε μπισκοτάκια περιεχυμένα με μίγμα βιταμινών...