Καλησπέρα και πάλι παιδιά.
Η chocie λοιπόν είναι πλέον στο σπίτι, μια 2.5μηνών ιδιαίτερα περίεργη κυρία.
Ένα θέμα που αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με το κλάμα (και λοιπά) όταν μένει μόνη της.
Θεωρήσαμε καλή ιδέα να κλείνουμε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας μας το βράδυ αφήνοντας της μόνη της στο χώρο της (καθιστικό-κουζίνα-μπαλκόνι), σαν άσκηση του να μένει μόνη της.
Η ερώτηση λοιπόν είναι, είναι συνετό να την έχουμε απομονωμένη όλο το βράδυ; Μήπως θα ήταν ευκολότερο να μάθει να είναι μόνη σταδιακά με σύντομες απουσίες εκτός σπιτιού;
Ο γιατρός μου πρότεινε να την αγνοήσουμε για μερικά βράδια και θα συνηθίσει. Από αυτά τα λίγα που έχω διαβάσει όμως η συμπεριφορά της μοιάζει να ακολουθεί τα αναμενόμενα μοτίβα (άγχος-κλάμα-περισότερο άγχος-περισότερο κλάμα κτλ), υπάρχει περίπτωση αυτό να οδηγήσει στο να το ξεπεράσει; Υπάρχει βέβαια και το θέμα με τις νυχτερινής φασαρίας με τη γειτονιά κτλ, αλλά ας το θεωρήσουμε δευτερεύων για την ώρα.
Όσον αναφορά τη γενικότερη εκπαίδευση "του να μένει μόνη", αν καταλαβαίνω σωστά η θετική προσέγγιση είναι να ξεκινήσεις με απουσία μερικών δευτερολέπτων και να επιστρέψεις όσο δεν έχει αρχίσει ακόμη το κλάμα. Σωστά;
Τι γίνεται όμως αν το κλάμα αρχίζει σχεδόν ακαριαία; Επιστρέφεις και την αγνοείς για 5-10-15 λεπτά (όσο χρειαστεί να ηρεμίσει μόνη της); Με τη βήμα μεγαλώνεις το χρόνο σε αυτή την περίπτωση και πως ελέγχεις ότι η άσκηση προχωράει καλά;
Μέχρι στιγμής πάντως φροντίζουμε να την αγνοούμε όταν εμφανιζόμαστε στον χώρο της. Ελπίζω να μην είναι λάθος.
Να συμπληρώσω, για να έχετε μία καλύτερη εικόνα, ότι δεν λερώνει παρά μόνο στο μπαλκόνι στο οποίο έχει ελεύθερη πρόσβαση. Δυστυχώς (ή ευτυχώς, δεν ξέρω) στο ίδιο μπαλκόνι βλέπει και η κρεβατοκάμαρα μας, οπότε όταν μένει μόνη το βράδυ μπορεί να μας βλέπει απο τις μπαλκονόπορτες (και αντίστοιχα να κλαίει/σκάβει απ'έξω).
Σχεδόν πάντοτε προτιμά να μην μένει μόνη της σε ένα δωμάτιο και να μας ακολουθήσει αν πάμε σε κάποιο άλλο σημείο του σπιτιού.
Φχαρστώωωωω
Χαρίσης.
Η chocie λοιπόν είναι πλέον στο σπίτι, μια 2.5μηνών ιδιαίτερα περίεργη κυρία.
Ένα θέμα που αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με το κλάμα (και λοιπά) όταν μένει μόνη της.
Θεωρήσαμε καλή ιδέα να κλείνουμε την πόρτα της κρεβατοκάμαρας μας το βράδυ αφήνοντας της μόνη της στο χώρο της (καθιστικό-κουζίνα-μπαλκόνι), σαν άσκηση του να μένει μόνη της.
Η ερώτηση λοιπόν είναι, είναι συνετό να την έχουμε απομονωμένη όλο το βράδυ; Μήπως θα ήταν ευκολότερο να μάθει να είναι μόνη σταδιακά με σύντομες απουσίες εκτός σπιτιού;
Ο γιατρός μου πρότεινε να την αγνοήσουμε για μερικά βράδια και θα συνηθίσει. Από αυτά τα λίγα που έχω διαβάσει όμως η συμπεριφορά της μοιάζει να ακολουθεί τα αναμενόμενα μοτίβα (άγχος-κλάμα-περισότερο άγχος-περισότερο κλάμα κτλ), υπάρχει περίπτωση αυτό να οδηγήσει στο να το ξεπεράσει; Υπάρχει βέβαια και το θέμα με τις νυχτερινής φασαρίας με τη γειτονιά κτλ, αλλά ας το θεωρήσουμε δευτερεύων για την ώρα.
Όσον αναφορά τη γενικότερη εκπαίδευση "του να μένει μόνη", αν καταλαβαίνω σωστά η θετική προσέγγιση είναι να ξεκινήσεις με απουσία μερικών δευτερολέπτων και να επιστρέψεις όσο δεν έχει αρχίσει ακόμη το κλάμα. Σωστά;
Τι γίνεται όμως αν το κλάμα αρχίζει σχεδόν ακαριαία; Επιστρέφεις και την αγνοείς για 5-10-15 λεπτά (όσο χρειαστεί να ηρεμίσει μόνη της); Με τη βήμα μεγαλώνεις το χρόνο σε αυτή την περίπτωση και πως ελέγχεις ότι η άσκηση προχωράει καλά;
Μέχρι στιγμής πάντως φροντίζουμε να την αγνοούμε όταν εμφανιζόμαστε στον χώρο της. Ελπίζω να μην είναι λάθος.
Να συμπληρώσω, για να έχετε μία καλύτερη εικόνα, ότι δεν λερώνει παρά μόνο στο μπαλκόνι στο οποίο έχει ελεύθερη πρόσβαση. Δυστυχώς (ή ευτυχώς, δεν ξέρω) στο ίδιο μπαλκόνι βλέπει και η κρεβατοκάμαρα μας, οπότε όταν μένει μόνη το βράδυ μπορεί να μας βλέπει απο τις μπαλκονόπορτες (και αντίστοιχα να κλαίει/σκάβει απ'έξω).
Σχεδόν πάντοτε προτιμά να μην μένει μόνη της σε ένα δωμάτιο και να μας ακολουθήσει αν πάμε σε κάποιο άλλο σημείο του σπιτιού.
Φχαρστώωωωω
Χαρίσης.