Από τότε που είχα δει την ταινία "η προφητεία", το χίλα ενιακοσια εβδομήντα φεύγα, είχα ερωτευτεί τα ντόπερμαν!!!
Κάθε τόσο έλεγα πως η αγαπημένη μου φυλή είναι τα ντόπερμαν, έως ότου κάποιος δύσμοιρος με κάλεσε σπίτι του να δω τα ντόπερμαν του... Αυτά είναι χάλια, του είπα, πολύ ψιλόλιγνα, εμένα μου αρέσουν τα γεροδεμένα ντόπερμαν!!!
Ο τύπος είχε γίνει έξαλος μαζί μου, καθώς και κάμποσοι άλλοι, που έλεγα πως το σκυλί τους είναι μπασμένο!!!
Εως ότου, το 1995 περίπου, είδα το ντόπερμαν που μου άρεσε:
τον κυνήγησα τον τύπο, και φυσικά έμαθα πως η ράτσα που μου αρέσει τόσα χρόνια, για λόγους ύφους και στύλ, είναι τα ροτβάηλερς...
Έτσι άρχισα να διαβάζω για την φυλή, και μετά από 1 χρόνο περίπου απέκτησα το δικό μου.
Θύμα του χόλυγουντ κι εγώ.
Κι εμένα με εκνευρίζει που συνέχεια βλέπω ντόπερμαν και ροτβάηλερς σαν κακά σκυλιά στις ταινίες, αλλά... από μια τέτοια ταινία αγάπησα την φυλή αυτή. Πρόσφατα, είδα ξανά την προφητεία, και θυμήθηκα τι μου άρεσε αρχικά στην φυλή αυτή: Το ύφος, η στιβαρότητα, η μαγκιά που βγάζουν, το βλέμμα τους, το σώμα τους, όλα!!! Είναι η φεράρι των σκύλων, ξέρω... κάποιοι δεν θα συμμερίζονται την άποψη μου, αλλά για εμένα έτσι είναι.
όπως βλέπεις πρώτη φορά μια φεράρι και δεν την ξεχνάς ποτέ, έτσι κι εγώ όταν είδα πρώτη φορά ροτβάηλερ, το θυμόμουνα για χρόνια, κι ας μην ήξερα ούτε καν πως λέγεται η φυλή.