Γειά σας,
Γράφω αυτό το θέμα για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω με την σκυλίτσα μου κι επειδή ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν είχα σκυλιά δεν έχω ιδέα τι να κάνω..αν και έχω δοκιμάσει αρκετά.
Το πρόβλημα: Παλαιότερα που ήταν εντονότερο πάρα μα πάρα πολύ συχνά το σκυλί μου έκανε επιθέσεις. Τώρα αντιλαμβάνομαι τι είδους επιθέσεις ήταν. Τότε δεν μπορούσα...Τώρα πια έχω δει ότι κόπηκαν όταν άρχισα να παίζω λίγο παραπάνω με το σκυλί μετά τη βόλτα του. Να την έχω λίγο ελεύθερη στο σπίτι, πράγμα που δεν γινόταν μέχρι τώρα. Το σκυλί ήταν δεμένο μέσα στο σπίτι σε χώρο που να μπορεί πάντα να με βλέπει και με εμβέλεια ώστε να μπορεί να παίξει να κινηθεί κ.λπ. Η μικρή μου μεγάλωσε κι έτσι άρχισα να την αφήνω σταδιακά όλο και πιο ελεύθερη στο σπίτι. Να σημειώσω ότι την βρήκαμε μόλις 12-15 ημερών πεταμένη και τώρα είναι πλέον 7.5 μηνών.
Οι επιθέσεις ήταν στο στυλ να ξεκινάει πρώτα γρύλισμα στα καλά καθούμενα κυριολεκτικά να πηδάει ψηλά και να με απειλεί με τα δόντια της, ενώ αμέσως ξεκινούσε τα δαγκώματα όπου με πετύχαινε. Συχνά αυτό γινόταν και στη βόλτα, όταν άρχισε να δαγκώνει το λουρί, εγώ της έλεγα μη και στεκόμουν ακίνητη μέχρι να σταματήσει κι αυτή ακούγοντας το "μη" τρελαινόταν κι ορμούσε.
Είχα φτάσει σ' ένα σημείο αυτό να είναι καθημερινή συνήθεια, αν δεν γινόταν στην βόλτα, θα γινόταν στο σπίτι.
Η καλύτερη λύση που είχα βρει είναι να την δένω για αρκετή ώρα πάρα πολύ περιορισμένα κι αυτό την ηρεμούσε και καταλάβαινε πως ήταν τιμωρία, ενώ πριν την είχα μαλώσει γι' αυτό.
Κάποια στιγμή ανησύχησα γιατί είχα γεμίσει μελανιές και συμβουλεύτηκα τον κτηνίατρο ο οποίος μου πρότεινε κάτι ακραίο, αν δεν κατάφερνα κάτι ρωτώντας κάποιον ειδικό εκπαιδευτή. Λεφτά για εκπαιδευτή ούτε για αστείο...οπότε προτίμησα το πολύ διάβασμα...και άρχισα να ακούω το ένστικτό μου και να παρατηρώ το σκυλί μου και τις ανάγκες του.
Τελικά: Η μικρή μου που πλέον είναι 33 κιλά και είναι εξαιρετικά δύσκολο να την κάνω καλά γενικώς...το έκοψε εντελώς. Με άκουγε περισσότερο, είχαμε μια πολύ αρμονική σχέση. Ξαφνικά προχτές μου το ξανάκανε στη βόλτα και δεν άκουγε με τίποτα τις εντολές μου να κάτσει κάτω. Να σημειώσω ότι παράλληλα είχαμε και πνίχτη. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω το λόγο που το κάνει και κυρίως γιατί δεν με ακούει εκείνη την ώρα ενώ σε όλα μα όλα τα άλλα είναι πραγματικά "Κυρία". Έχουμε καταφέρει μια πολύ καλή επικοινωνία.
Δεν σας κρύβω ότι ανησυχώ λίγο...γιατί δεν ξέρω και τι ιστορικό κουβαλάει το κουτάβι. Είναι ελληνικός ποιμενικός στο μεγαλύτερο ποσοστό της, είναι 33 κιλά και 7.5 μηνών στην ηλικία....κι ο αγκώνας μου ομολογώ ότι με πονάει πολύ!...
Αυτά κι ευχαριστώ πολύ τουλάχιστον όσους το διαβάσουν...τώρα για ιδέες....μακάρι...περιμένω απ' την δική σας εμπειρία...Το όνομά μου είναι Χριστίνα.
Γράφω αυτό το θέμα για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω με την σκυλίτσα μου κι επειδή ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν είχα σκυλιά δεν έχω ιδέα τι να κάνω..αν και έχω δοκιμάσει αρκετά.
Το πρόβλημα: Παλαιότερα που ήταν εντονότερο πάρα μα πάρα πολύ συχνά το σκυλί μου έκανε επιθέσεις. Τώρα αντιλαμβάνομαι τι είδους επιθέσεις ήταν. Τότε δεν μπορούσα...Τώρα πια έχω δει ότι κόπηκαν όταν άρχισα να παίζω λίγο παραπάνω με το σκυλί μετά τη βόλτα του. Να την έχω λίγο ελεύθερη στο σπίτι, πράγμα που δεν γινόταν μέχρι τώρα. Το σκυλί ήταν δεμένο μέσα στο σπίτι σε χώρο που να μπορεί πάντα να με βλέπει και με εμβέλεια ώστε να μπορεί να παίξει να κινηθεί κ.λπ. Η μικρή μου μεγάλωσε κι έτσι άρχισα να την αφήνω σταδιακά όλο και πιο ελεύθερη στο σπίτι. Να σημειώσω ότι την βρήκαμε μόλις 12-15 ημερών πεταμένη και τώρα είναι πλέον 7.5 μηνών.
Οι επιθέσεις ήταν στο στυλ να ξεκινάει πρώτα γρύλισμα στα καλά καθούμενα κυριολεκτικά να πηδάει ψηλά και να με απειλεί με τα δόντια της, ενώ αμέσως ξεκινούσε τα δαγκώματα όπου με πετύχαινε. Συχνά αυτό γινόταν και στη βόλτα, όταν άρχισε να δαγκώνει το λουρί, εγώ της έλεγα μη και στεκόμουν ακίνητη μέχρι να σταματήσει κι αυτή ακούγοντας το "μη" τρελαινόταν κι ορμούσε.
Είχα φτάσει σ' ένα σημείο αυτό να είναι καθημερινή συνήθεια, αν δεν γινόταν στην βόλτα, θα γινόταν στο σπίτι.
Η καλύτερη λύση που είχα βρει είναι να την δένω για αρκετή ώρα πάρα πολύ περιορισμένα κι αυτό την ηρεμούσε και καταλάβαινε πως ήταν τιμωρία, ενώ πριν την είχα μαλώσει γι' αυτό.
Κάποια στιγμή ανησύχησα γιατί είχα γεμίσει μελανιές και συμβουλεύτηκα τον κτηνίατρο ο οποίος μου πρότεινε κάτι ακραίο, αν δεν κατάφερνα κάτι ρωτώντας κάποιον ειδικό εκπαιδευτή. Λεφτά για εκπαιδευτή ούτε για αστείο...οπότε προτίμησα το πολύ διάβασμα...και άρχισα να ακούω το ένστικτό μου και να παρατηρώ το σκυλί μου και τις ανάγκες του.
Τελικά: Η μικρή μου που πλέον είναι 33 κιλά και είναι εξαιρετικά δύσκολο να την κάνω καλά γενικώς...το έκοψε εντελώς. Με άκουγε περισσότερο, είχαμε μια πολύ αρμονική σχέση. Ξαφνικά προχτές μου το ξανάκανε στη βόλτα και δεν άκουγε με τίποτα τις εντολές μου να κάτσει κάτω. Να σημειώσω ότι παράλληλα είχαμε και πνίχτη. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω το λόγο που το κάνει και κυρίως γιατί δεν με ακούει εκείνη την ώρα ενώ σε όλα μα όλα τα άλλα είναι πραγματικά "Κυρία". Έχουμε καταφέρει μια πολύ καλή επικοινωνία.
Δεν σας κρύβω ότι ανησυχώ λίγο...γιατί δεν ξέρω και τι ιστορικό κουβαλάει το κουτάβι. Είναι ελληνικός ποιμενικός στο μεγαλύτερο ποσοστό της, είναι 33 κιλά και 7.5 μηνών στην ηλικία....κι ο αγκώνας μου ομολογώ ότι με πονάει πολύ!...
Αυτά κι ευχαριστώ πολύ τουλάχιστον όσους το διαβάσουν...τώρα για ιδέες....μακάρι...περιμένω απ' την δική σας εμπειρία...Το όνομά μου είναι Χριστίνα.