Μολις μου εκαναν παραπονα....

[glykerak]

Αντιμετωπίζω κι εγώ πρόβλημα με το άγχος αποχαιρετισμού. Ο σκύλος μου, ημίαιμο λαμπραντόρ, περίπου 13 μηνών, είχε συνηθίσει πάντα κάποια παρέα στο σπίτι και ήταν λίγες οι φορές που έμενε μόνος του. Όμως, λόγω του ότι η αδερφή μου μετακόμισε, είμαστε μόνο εγώ κι αυτός. Όποτε, λοιπόν, λείπω απ' το σπίτι γαβγίζει μέχρι να γυρίσω. (συνήθως λείπω τα απογεύματα για 3-4 ώρες). Έχω διαβάσει τρόπους αντιμετώπισης και τα εφαρμόζω όλα πλέον (εδώ και 5 μέρες) αλλά και πάλι όταν λείπω για μεγάλο χρονικό διάστημα ξεσηκώνει τον τόπο. Αφήνω το ραδιόφωνο ανοιχτό, κάποια παιχνίδια για να απασχολείται, δεν του δίνω σημασία όταν έρχομαι και όταν φεύγω, κάνω σταδιακές αποχωρήσεις. Ο άτιμος το καταλαβαίνει όταν είναι να λείψω για πολλή ώρα και επίσης όταν γυρίσω κλαίει και κάνει σαν τρελός, ενώ όταν φύγω για 5-10 λεπτά με περιμένει πίσω απ' την πόρτα και απλά κάθεται και μόλις με βλέπει κουνάει την ουρά του. Επίσης, όταν γυρνάω στο σπίτι το μετά την πολύωρη απουσία μου, τότε αρχίζει και παίζει με τα παιχνίδια του και ηρεμεί.

Ίσως υπάρχει μία μικρή βελτίωση, αλλά επειδή έχω ήδη δεχτεί παρατήρηση θέλω να βρω έναν τρόπο αντιμετώπισης.

Πόσο καιρό μπορεί να του πάρει να το συνηθίσει; Είπα στους γείτονες να κάνουν λίγη υπομονή για καμιά 10αριά μέρες και ότι το προσπαθώ.

Τον αφήνω στο σαλόνι με ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα. Μήπως είναι καλύτερα να κλείσω την μπαλκονόπορτα ώστε να μην του δίνω δικαίωμα για εξάρσεις, όπως διάβασα παραπάνω;

Χρειάζομαι βοήθεια, γιατί έχω κατααγχωθεί.

Υ.Σ: Να σημειώσω ότι τις βόλτες τις κάνουμε και με το παραπάνω (1 ώρα το πρωί 1 το μεσημέρι πριν φύγω και 1-2 το βράδυ)

 

[mareco]

glykerak, έχεις διαβάσει όλο το παρόν θέμα;

 

[glykerak]

glykerak, έχεις διαβάσει όλο το παρόν θέμα;

Ναι το έχω διαβάσει, είναι πάνω κάτω αυτά που διαβάζω γενικώς στο ίντερνετ για το συγκεκριμένο πρόβλημα. Απλά θα ήθελα να ξέρω μήπως κάποιος γνωρίζει πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει αυτό, και μήπως είναι κάτι που δεν κάνω σωστά, ώστε να το αλλάξω πριν είναι πολύ αργά.

 

[mareco]

Καλό θα ήταν, αν το παρόν λοιπόν θέμα δεν σε κάλυψε, να κάνεις μια αναζήτηση πρώτα και να διαβάσεις και όσα άλλα υπάρχουν, σχετικά με το "άγχος αποχωρισμού", για να μην αναμασάμε συνεχώς τα ίδια θέματα. Αποκλείεται να μην βρεις απαντήσεις. Εκτός βέβαια, από το..."πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει αυτό", που απαιτεί μαντικές ικανότητες, που δεν έχουμε

 

[glykerak]

Οκ, ευχαριστώ. Όπως καταλαβαίνω, με αυτά που έχω διαβάσει, είμαι σε σωστό δρόμο αλλά θέλει υπομονή για να απαντηθεί και το "πόσο καιρό μπορεί να κρατήσει αυτό".

Θα συνεχίσω το ψάξιμο, λοιπόν, και την "εκπαίδευση" μέχρι να ρθει το αποτέλεσμα.

 

[dnassib]

Glykerak να προσθέσω ότι θα πάρει χρόνο, πιθανόν και μήνες, ειδικά αφού όπως λες έχει συνηθίσει σχεδόν σε όλη του τη ζωή να είναι με παρέα. Έτσι, αν και δεν έχω ούτε εγώ μαντικές ικανότητες και κανείς, πραγματικά, δε θα μπορέσει να σου πει σε πόσο καιρό θα δεις βελτίωση, το βλέπω χλωμό μέσα σε δέκα μέρες να λυθεί οριστικά, αν και όντως είσαι σε καλό δρόμο.

Πρακτικά τώρα (γιατί αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα), σαφώς και να κλείσεις την μπαλκονόπορτα! Ο σκύλος δεν έχει λόγο να μπαινοβγαίνει όσο λείπεις και σίγουρα οι διάφοροι θόρυβοι του δίνουν ερεθίσματα για να εξιτάρεται. Επίσης, κλείνοντας μπαλκονόπορτα και ενδιάμεσες πόρτες στο διαμέρισμα μειώνεται και ο θόρυβος από το γάβγισμα/κλάμα προς τους γείτονες. Αν τον έχεις 'χύμα' σε όλο το σπίτι, καλό θα είναι να τον περιορίσεις σε ένα δωμάτιο οικείο, όπως ήδη κάνεις με λίγη τηλεόραση, μασουλητήρια, παιχνίδια, κτλ. Υπομονή -- θα στρώσει, αλλά θέλει χρόνο και ρουτίνα/σταθερότητα.

 

[Natasaki]

Αντιμετωπίζω κι εγώ πρόβλημα με το άγχος αποχαιρετισμού. Ο σκύλος μου, ημίαιμο λαμπραντόρ, περίπου 13 μηνών, είχε συνηθίσει πάντα κάποια παρέα στο σπίτι και ήταν λίγες οι φορές που έμενε μόνος του. Όμως, λόγω του ότι η αδερφή μου μετακόμισε, είμαστε μόνο εγώ κι αυτός. Όποτε, λοιπόν, λείπω απ' το σπίτι γαβγίζει μέχρι να γυρίσω. (συνήθως λείπω τα απογεύματα για 3-4 ώρες). Έχω διαβάσει τρόπους αντιμετώπισης και τα εφαρμόζω όλα πλέον (εδώ και 5 μέρες) αλλά και πάλι όταν λείπω για μεγάλο χρονικό διάστημα ξεσηκώνει τον τόπο. Αφήνω το ραδιόφωνο ανοιχτό, κάποια παιχνίδια για να απασχολείται, δεν του δίνω σημασία όταν έρχομαι και όταν φεύγω, κάνω σταδιακές αποχωρήσεις. Ο άτιμος το καταλαβαίνει όταν είναι να λείψω για πολλή ώρα και επίσης όταν γυρίσω κλαίει και κάνει σαν τρελός, ενώ όταν φύγω για 5-10 λεπτά με περιμένει πίσω απ' την πόρτα και απλά κάθεται και μόλις με βλέπει κουνάει την ουρά του. Επίσης, όταν γυρνάω στο σπίτι το μετά την πολύωρη απουσία μου, τότε αρχίζει και παίζει με τα παιχνίδια του και ηρεμεί.

Ίσως υπάρχει μία μικρή βελτίωση, αλλά επειδή έχω ήδη δεχτεί παρατήρηση θέλω να βρω έναν τρόπο αντιμετώπισης.

Πόσο καιρό μπορεί να του πάρει να το συνηθίσει; Είπα στους γείτονες να κάνουν λίγη υπομονή για καμιά 10αριά μέρες και ότι το προσπαθώ.

Τον αφήνω στο σαλόνι με ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα. Μήπως είναι καλύτερα να κλείσω την μπαλκονόπορτα ώστε να μην του δίνω δικαίωμα για εξάρσεις, όπως διάβασα παραπάνω;

Χρειάζομαι βοήθεια, γιατί έχω κατααγχωθεί.

Υ.Σ: Να σημειώσω ότι τις βόλτες τις κάνουμε και με το παραπάνω (1 ώρα το πρωί 1 το μεσημέρι πριν φύγω και 1-2 το βράδυ)

Η λυση ειναι το κρειτ..θελει μεγαλη προσπαθεια απο εσενα να μαθει να μενει μονος του εκει μεσα οσο θα λειπεις χωρις να δημιουργει θεματα. Ειναι λαθος να τον αφηνεις μονο του να αλωνιζει μεσα στο σπιτι,στο λεω γιατι κ εγω εκανα αυτο το λαθος κ οταν παρα εγινε το κακο πηγα στην λυση του εκπαιδευτη.. Κρειτ το οποιο θα του το μαθεις οσο εισαι στο σπιτι,αρχικα για 5-10 λεπτα με λιχουδιες κ τα σχετικα τα οποια τα εχουμε αναλυσει παρα πολυ κ στο συγκεκριμενο θεμα αλλα κ σε πολλα αλλα. Κ πολυ υπομονη..θα μαθει,αυτο ειναι το μονο σιγουρο,το ποσο γρηγορα εξαρταται απο το ποσο θα ασχοληθεις εσυ μαζι του.

 

[glykerak]

Αν και ακόμα είναι αρχή, βλέπω σταδιακή βελτίωση. χθες έλειψα 2 ώρες και δεν έβγαλε κιχ (ρώτησα τους διπλανούς οι οποίοι με ενημερώνουν). Και το καλωσόρισμα γίνεται πιο ήπιο μέρα με τη μέρα. Συνεχίζω τις προσπάθειες και νομίζω πως θα έχω αποτέλεσμα όσο πάει. Ελπίζω να πάνε όλα καλά.
Ευχαριστώ

 

[Natasaki]

Σιγουρα θελει υπομονη κ επιμονη! Ολα καλα θα πανε στο τελος,καλη επιτυχια ;-)

 

[συλβοσκυλο]

Σιγουρα θελει υπομονη κ επιμονη! Ολα καλα θα πανε στο τελος,καλη επιτυχια ;-)

Natasaki πως τα πάτε εσεις?
βελτιωθηκε η κατασταση?

 

[Natasaki]

Natasaki πως τα πάτε εσεις?
βελτιωθηκε η κατασταση?

Εμεις ειμαστε ακομα στον εκπαιδευτη για βυ...φανταζομαι σε κανα 20αρια μερες θα τελειωσουμε κ μετα θα πρεπει να συνεχισω εγω στο σπιτι..θα σας κρατω ενημερους ;-)

 

[Natasaki]

ImageShack ειχαν σεμιναριο agility κ πηγα να δω τι παιζει κ με την ευκαιρια ειδα κ την σκατου μου,τα παει πολυ καλα,σε καμια εβδομαδα περιπου θα αρχισω κ εγω να εκπαιδευομαι μαζι της

 

[LaCat]

Ο δρόμος προς την "κόλαση" είναι στρωμένος με καλές προθέσεις...

Είχα γράψει (ποστ 143, σελ. 15) ότι η δικιά μου παρουσίασε άγχος αποχωρισμού. Παρότι είχε τα “συμπτώματα” δεν ήταν ακριβώς αυτή η περίπτωση μας.
Από την αρχή μου έκανε εντύπωση το ότι το παρουσίασε τώρα, όντας ενήλικη, αλλά το παρέβλεψα γιατί δεν αποκλείεται να συμβεί και σε μεγαλύτερες ηλικίες και σκέφτηκα ότι σχετίζεται με τη συνεχή παρουσία μου κατά τη διάρκεια των διακοπών- κάθομαι δύο μήνες το καλοκαίρι, διάστημα μάλλον ικανό να επηρεάσει τις συνήθειες μας.
Αυτό λοιπόν που τελικά είχαμε θα το έλεγα “άγχος περιορισμού”.
Κάποια πράγματα παρότι μπορεί να λειτουργούν σε γενικές γραμμές δεν ταιριάζουν σε όλες τις περιπτώσεις.
Είχα αποφασίσει φέτος να την αφήνω περιορισμένη σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο με τη λογική ότι ένα συγκεκριμένο χώρο τον ελέγχει καλύτερα άρα νιώθει πιο ασφαλής άρα είναι πιο άνετη. Η Λάρα εξέφρασε την ισχυρή της διαφωνία με την παραπάνω συλλογιστική!
Την άφηνα σε ένα δωμάτιο που δεν ήταν ξένο, περνάμε αρκετές ώρες εκεί, έφευγα από το σπίτι και γινόταν χαμός: γάβγιζε συνεχώς (όπως μου είπε πολύ ευγενικά ο διαχειριστής όταν το ρώτησα “αν λείπεται οχτώ ώρες, οχτώ ώρες γαβγίζει”), “αναστάτωνε” το χώρο, δάγκωνε πράγματα (κάτι που άλλοτε δεν έκανε).
Έπρεπε να είχα υποψιαστεί ότι ο υποτίθεται ασφαλής χώρος ήταν για αυτήν ανασφαλής από την πρώτη μέρα που την άφησα στη σαλονοτραπεζερία (δε θυμάμαι με σιγουριά αλλά λογικά με ανοιχτή την πόρτα προς τους υπόλοιπους χώρους) και ήταν ήσυχη -κάτι που μου αποδείκνυε το γεγονός ότι δεν έβρισκα απομεινάρια της απουσίας μου, σκισμένα πράγματα κλπ.
Επίσης, ήταν λάθος μου που εξαρχής δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να την ενοχλεί να μένει σε ένα δωμάτιο. Και τις νύχτες αν δε θέλω να μπει στο υπνοδωμάτιο και την κλείσω σε ένα δωμάτιο γκρινιάζει ενώ αν κλείσω την δική μου πόρτα και την αφήσω ελεύθερη στους άλλους χώρους το παίρνει καλύτερα και πάει να κοιμηθεί στη φωλιά της.

Είναι βέβαιο ότι ο λόγος είναι αυτός που περιγράφω γιατί και αργότερα ενώ την άφηνα ελεύθερη (σχεδόν) σε όλο το σπίτι όλα ήταν μια χαρά, ενώ όταν πειραματικά την έκλεινα σε ένα δωμάτιο δεν ήταν καθόλου καλά (ούτε αυτή, ούτε το δωμάτιο).

Σήμερα που έχω την άνεση του χρόνου είπα να γράψω το κατεβατό μήπως και φανεί χρήσιμο σε κάποιον άλλο στο μέλλον.
Αχρείαστο βέβαια να είναι!

 

[dnassib]

Xmmm... με λίγα λόγια δηλαδή εσύ διαπίστωσες οτι μάλλον της 'έφταιγε' ο 'εγκλεισμός', ε;
Αχ, τι δράματα περνάμε....

 

[LaCat]

Ναι, σε εμάς έφταιγε αυτό -διαπιστωμένο.
(Και ότι οι ασκήσεις σε εμάς, που το πείσμα δε μας είναι και άγνωστο, δεν προσέφεραν τίποτα ουσιώδες. Κρατώ βέβαια επιφύλαξη για το αν τις συνεχίζαμε για περισσότερο καιρό.)
Κατά τα λοιπά (και γνωστά) κάθε περίπτωση διαφέρει.
Η δικιά σου για παράδειγμα νομίζω ότι είναι έφηβη ή νεαρή ενήλικη και με σχετικά λίγο διάστημα στο σπίτι -άρα (μάλλον) είναι πιο "δεκτική" σε αλλαγές. Η δικιά μου έχει καθιερώσει συμπεριφορές στις οποίες μέχρι τότε δεν αντιτάχθηκα -γιατί δεν υπήρχε και λόγος να το κάνω (μετά μου ήρθε η ιδέα του "εγκλεισμού").
Γενικά μιλώντας τείνω όλο και πιο πολύ να πιστεύω ότι τελικά σε κανένα θέμα δεν υπάρχουν (απόλυτοι) "χρυσοί" κανόνες.

Μμμμ... Δράματα όντως!

Εσείς πώς πατε;

 

[dnassib]

Έτσι είναι - όπως το λες!
Η δικιά μου, σύμφωνα με εκτιμήσεις, είναι περίπου 2 ετών, μάλλον λίγο μικρότερη, οπότε - ΝΑΙ! - έχουμε να κάνουμε με εφηβεία
Από το καταφύγιο ήρθε μαθημένη σε crate, αρχικά τα πήγαινε σούπερ, μετά τη χαλαρότητα του καλοκαιριου, της ανάκτησης εμπιστοσύνης κτλ κτλ άρχισαν τα δράματα.

Κοίτα... τα πάμε έτσι και έτσι.
Ένας θετικός εκπαιδευτής, πολύ αξιόλογος και έμπειρος, πρότεινε ασκήσεις, βαλεριάνα και ADP ορμόνες και όλα τα γνωστά για το μέσα/έξω από το crate και έφτιαξε κάπως, αλλά όχι 'εντελώς'. Η δική του άποψη λοιπόν ήταν οτι της φταίει ο εγκλεισμός και ότι πρέπει να αρχίσω σιγά-σιγά να την αφήνω εκτός crate, δευτερόλεπτα αρχικά και μετά να αυξάνω. Δοκίμασα ελάχιστες φορές με αμφίβολο αποτέλεσμα - μια ήταν με γουρλωμένο μάτι και περίμενε, άλλες ΛΥΣΣΑΓΕ και τα έκανε *(*$()@, ναι, μέσα σε 2-3 λεπτά. Ο άλλος εκπαιδευτής, που συνεργάζεται με το καταφύγιο, ήταν κάθετος στο ρουτίνα-πρόγραμμα-crate, ξανά και ξανά, υπομονή και θα συνηθίσει, συν τα υπόλοιπα (λίγα χάδια, περισσότερη αυστηρότητα, κτλ). Η αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ την εμπιστεύομαι ελεύθερη στο σπίτι, ειδικά όταν την βλέπω σε τέτοιο πανικό, και δεδομένου ότι είναι πραγματικά φοβικό σκυλάκι το οποίο στρεσσάρεται ακόμα αν τραβήξω πιο απότομα πχ την κουρτίνα! Έχει κάνει ΜΕΓΑΛΕΣ προόδους, αλλά συνεχίζει να έχει τα θεματάκια της, οπότε επί του παρόντος ακολουθώ την άποψη του 'δεν θα κάνει καλό σε κανέναν να μένει εκτός crate'. Some days are better than others.... τι να πω; Κάποιες μου λένε ότι μπλαντάζει στο κλάμα, άλλες δεν ακούγεται. Στεναχωριέμαι ακόμη, αλλά καταλαβαίνω οτι θέλει χρόνο και υπομονή.
Όπως λες και εσύ, κάθε ένα είναι διαφορετικό και δεν υπάρχει χρυσός κανόνας! Το δικό μου μεγάλο ζήτημα είναι ότι δεν έχω το ψυχικό σθένος (!), την ώρα και την υπομονή να κάνω συνεχώς πειράματα, πράγμα που θα την μπερδεύει και την ίδια πιστεύω.

Drama drama!!!

 

[Natasaki]

Για ενηλικο σκυλακι δεν μπορω να εκφερω γνωμη..φανταζομαι ομως οτι πανω κατω ισχυει οτι κ σε κουταβι απλα παιρνει περισσοτερο χρονο που ειναι απολυτα φυσιολογικο κ λογικο. Κατ εμε (τελικα) ειναι μονοδρομος το κρειτ ωστε να μαθει να μενει μονο του χωρις αγχος,χωρις ζημιες κτλ..θελει χρονο κ εξασκηση κ φυσικα δεν θελει απο την πρωτη μερα κιολας να το κλεισεις στο κρειτ για πχ 8 ωρες..θελει σιγα σιγα ωσπου να δει το σκυλι οτι τελικα δεν ειναι κ τοσο ασχημα το να μενει εκει,ετσι περιοριζονται τα ατυχηματα πχ τουαλετας,φυσικα οι διαολιες μεσα στο σπιτι κ αλλα. Τελικα αυτο που εχω να πω ειναι πως αυτο ειναι μεγαααλη ιστορια η οποια φυσικα δεν μπορει να ειναι η ιδια με ολα τα σκυλια.

 

[dnassib]

Έτσι ΜΕΓΑ θέμα και πολύ διαφορετικό από περίπτωση σε περίπτωση.
Και με τη δικιά μου, είναι ακόμα πιο complique το θέμα, δεδομένου ότι από κουτάβι ήταν δεμένη (σε δέντρο -- και ούτε ξέρουμε πόσες κλωτσιές έτρωγε...), μετά ήταν στο κλουβί στο καταφύγιο και μετά ήρθε σε μένα. Το crate το βλέπει σαν απόλυτο καταφύγιο, σπιτάκι, cocoon κτλ, οπότε εκεί δεν έχουμε κανένα πρόβλημα -- το αγαπάει και εκεί μπαίνει και αράζει, από την πρώτη μέρα (άλλωστε σε crate ήταν και στο καταφύγιο), οπότε το πρόβλημα εντοπίζεται στη μοναξιά, και αυτό μετά το καλοκαίρι. Σε αντίθεση με τη δικιά σου π.χ., όταν είμαι σπίτι και είμαι στην κρεβατοκάμαρα με κλειστή πόρτα ή στο μπάνιο, δε δίνει δεκάρα, δεν παραπονιέται κτλ -- είναι στο 'σήμα' της, συνήθως στο crate. Όταν φεύγω είναι μια χαρά ήρεμη αλλά... μετά από λίγο... κάνει τον λύκο!! Oh well... θα στρώσει και αυτή, που θα πάει!!

 

[Natasaki]

Ασε κ η δικια μου οσο μποι της λειπει τοση φωνη ειχε Εχει στρωσει το καμαρι μου ομως τωρα με την εκπαιδευση,αναμενω να δω λοιπον τι θα γινει σε καμια εβδομαδα που θα την παρω σπιτι. Τις βασεις πλεον τις εχει..αι να δουμε

 

[Natasaki]

Ηρθε η μεγαλη μερα! Αυριο λοιπον παιρνω την μικρη (η οποια την κυριακη εγινε πλεον γυναικα ) Τα πηγαινει τελεια κ ειμαστε ετοιμες να γυρισουμε στο σπιτι. Απο εδω κ περα λοιπον ξεκιναω πολυ δουλεια εγω μαζι της για να κρατησουμε κ να βελτιωσουμε τα οσα μαθαμε!