Αγαπητέ φίλε george_g,Καλημέρα σε όλους! Έχουμε δυο κορούλες 5 και 3 ετών και αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε την οικογένεια κι άλλο! Το πρόβλημα είναι ότι ούτε η γυναίκα μου ούτε εγώ έχουμε εμπειρία από σκύλους, οπότε έχουμε να απαντήσουμε αρκετά ερωτήματα, με πρώτο την επιλογή ράτσας.
Το βασικό μας κριτήριο είναι .......
Από φίλους που έχουμε μέχρι στιγμής ρωτήσει μας έχουν προτείνει labrador retriever και golden retriever. Κάθε σχόλιο/εμπειρία πάνω σε αυτά ή κάθε άλλη πρόταση θα μας βοηθούσε ιδιαίτερα!
Ευχαριστώ εκ των προτέρων,
Γιώργος
Είμαστε μια οικογένεια με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με την δική σου, δηλαδή δυο παιδιά 5 και 2 ετών, ενώ έχουμε αποφασίσει να αποκτήσουμε σκύλο (αρσενικό Labrador).
Η απόφασή μας δεν ήταν εύκολη δεδομένων των ίδιων θεμάτων και σκέψεων που αντιμετωπίζεις κι εσύ, και συζητάνε πολύ γόνιμα και τα υπόλοιπα παιδιά στο thread που έχεις ανοίξει.
Η άποψή μου συμφωνεί με αυτή των περισσοτέρων, ότι δηλαδή είναι ασφαλέστερο για τα παιδιά να είναι μεγαλύτερα, κ.λ.π., κ.λ.π. Επειδή όμως έχω μεγαλώσει από 3 ετών με boxer θα σου πω την άποψή μου. Δεν υπάρχουν τελικά ασφαλή ηλικιακά όρια, ούτε για τα παιδιά ούτε για τον σκύλο.
Το χειρότερο συναίσθημα φόβου το έχω ζήσει με μικρόσωμο αλλά ιδιαίτερα νευρικό ζώο. Εξάλλου, το μεγαλόσωμο ζώο δύσκολα θα το προσεγγίσεις αν δεν νοιώθεις ασφαλής. Την πατάς συνήθως με τα μικρόσωμα που υποτιμάς το νεύρο τους και σε δαγκώνουν με συνοπτικές διαδικασίες όταν έχουν τα νεύρα τους.
Έχουμε καταλήξει στο λάμπραντορ επειδή έχει στατιστικά ιστορικό ήπιας και μαλακής συμπεριφοράς με τα παιδιά και επ’ουδενί δεν θα άφηνα μόνα τους τα παιδιά, όχι με σκύλο, αλλά και μόνα τους να παίζουν έξω στον κήπο!
Το αν θα μένει ο σκύλος μέσα στο σπίτι είναι ένα θέμα που έχουμε σχεδιάσει να λειτουργήσει ως εξής: την ημέρα μέσα/έξω, το βράδυ έξω στο σπίτι του. Ενδεχομένως, να κοιμάται και το βράδυ μέσα, εφόσον όλα λειτουργήσουν καλά για όλους!
Η οικογενειακή κουβέντα για το αν και πότε θα πάρουμε σκύλο, είχε διάρκεια 1-1,5 χρόνο δεδομένου ότι όλα τα μέλη της οικογένειας δεν είχαν (και δεν έχουν) την ίδια εξοικείωση με τα ζώα ενώ ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουμε τον σκύλο σαν μέλος της οικογένειας θέλαμε να είμαστε σίγουροι για την επάρκεια της οικογένειας σε resources. Βέβαια, κι επειδή και σύμφωνα με την οικονομική επιστήμη τα resources είναι πάντα limited, η απόφαση για την ένταξη ενός ζώου, και ιδιαίτερα ενός σκύλου, στην ζωή της οικογένειας είναι όπως η απόκτηση ενός παιδιού. Το σκέφτεσαι με τον εαυτό σου και τον σύντροφό σου, με συναίσθημα και με λογική, αλλά στο τέλος αποφασίζεις με την καρδιά. Και αφού γίνει, δεν μπορείς να το πάρεις πίσω! Ούτε να το επιστρέψεις!
Οπότε, μετά από σκέψη χρειάζεται πράξη! Αν δεν υπάρχει πράξη, ίσως σημαίνει ότι χρειάζεται περισσότερο δούλεμα στο συλλογικό μυαλό της οικογένειας και του καθένα ξεχωριστά.
Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο!
Last edited by a moderator: