Το αστεράκι μου εχθές μας έκανε για άλλη μια φορά περήφανους!!!!!!!!!!
Εδώ και 1,5 περίπου εβδομάδα κυκλοφορούσε στο σπίτι μας ένα ποντικάκι, τι το κυνηγούσαμε τι το στριμώχναμε με την σκούπα να το πιάσουμε, τίποτα, αυτό όλο ξέφευγε.
Ο μικρός μας, είχε αντιληφθεί ότι κάτι γίνεται, έψαχνε και αυτός μαζί μας. Δεν νομίζω ότι ήξερε τι ψάχναμε ακριβώς, γιατί όλα αυτά γίνονταν το βράδυ, ενώ αυτός είχε κοιμηθεί από νωρίς και ξαφνικά ξυπνούσε από τις φωνές και τον θόρυβο σαστισμένος και έχωνε την μουσούδα εκεί που ψάχναμε εμείς.
Επίσης το ποντίκι περνούσε από το καλάθι του ενώ αυτός κοιμόταν και δεν αντιδρούσε καθόλου. Δεν είχε ξαναδεί και ποντίκι ποτέ.
Γέμισα το σπίτι ποντικοφάρμακο, το ποντίκι έτρωγε και ξαναέτρωγε, έφαγε 2 συσκευασίες, κάποια στιγμή θα πέθαινε, τι στο καλό.
Εχθές το απόγευμα λοιπόν, το ποντίκι βγήκε απο την κρυψώνα του, το είδε ο rossi μου και άρχισε να το κυνηγάει. Βλέπω τι συμβαίνει, ο rossi το έπιανε με το στόμα ,το άφηνε, αυτό πήγαινε να χωθεί κάτω από το σύνθετο, το ξαναέπιανε, το τίναζε ώσπου το ποντίκι ξάπλωσε και δεν κουνιόταν πια, λέω πέθανε, πάω να πάρω χαρτί να το πίασω για να το πετάξω, με το που το ακουμπάω, αρχίζει να τρέχει πάλι, το πίανει ο δικός μου με το στόμα του και με κοιτούσε σαν αν μου λέει "το κρατάω δεν ξέφυγε" του είπα να το αφήσει, το άφησε κάτω και το κοιτούσε, το κούνησα λίγο με το χαρτί και είδα ότι δεν κουνήθηκε, το μάζεψα και το πέταξα στον κάδο (του δήμου).
Εντάξι, ξέρω ότι το ποντίκι ήταν στα τελευταία του, τόσο φάρμακο είχε φάει, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη με την βοήθεια του rossi μου στην εξολόθρευσή του.
Σαν να ξύπνησε το ένστικτο των terrier μέσα του.
Αφού ημεμήσαμε τον άρχισα στα μπράβο, στα χάδια και στις αγκαλιές. Μετά στην βόλτα είπα σε όλους τους φίλους μας για το κατόρθωμα του σαν χαζομαμά
