από αυτό δεν ξέρω προσωπικά την περίπτωση απλά θεωρώ αδιανόητο για ένα ισορροπημένο σκύλο να κάνει τόση ζημιά σε παιδί
Είδες, λοιπόν, πως (ενδέχεται να) δημιουργούνται οι παρεξηγήσεις?
Μην το θεωρείς αδιανότητο... επειδή
πρέπει να μάθεις, για να ξέρεις... θα αναφέρω κάτι, που το έχω γράψει τουλάχιστον 4-5 φορές μέσα στο φόρουμ...
Μία παλιά Αγγλίδα εκτροφέας και εκπαιδεύτρια Rottweiler αφηγείται:
Η οικογένεια ζούσε σε όμορφο σπίτι, με τον 5χρονο γιό τους και το 4χρονο, αρσενικό Rottweiler...
Ολοι, δεμένοι σα γροθιά... το Rottweiler είχε τεράστια αδυναμία στο παιδάκι και θα μπορούσε να πεθάνει γι' αυτό... πολύ ισορροπημένος σκύλος, καθόλου επιθετικός και με ενδιάμεσο ταμπεραμέντο... δεν τον είχαν πάρει από δική μου εκτροφή, αλλά τον είχα εκπαιδεύσει και είχα "ευχαριστηθεί" αυτή την εκπαίδευση...
Εκείνο το μεσημέρι, οι γονείς πετάχτηκαν και έτρεξαν έντρομοι, όταν άκουσαν το σκύλο να γαυγίζει και, σχεδόν ταυτόχρονα, το παιδί τους να ουρλιάζει από τον πόνο...
Οντως, ο σκύλος είχε δαγκώσει το παιδί στο μάγουλο... ήταν πεσμένο κάτω και ο σκύλος, λίγο πιο δίπλα, να περπατάει νευρικά... να κάθεται, να σηκώνεται, να περπατάει, να ξανακάθεται...
Χρειάστηκε να τρέξουν στο νοσοκομείο και να γίνει χειρουργική επέμβαση για να ράψουν τη πληγή... αρκετά ράμματα...
Και το ερώτημα του "τιμήματος" της πράξης ήρθε... "άμεση ευθανασία?"...
Οι γονείς στεναχωρημένοι, θορυβημένοι, αλλά (ευτυχώς - κάτι ήξεραν άραγε?) λιγάκι διστακτικοί...
Συγκλήθηκε, την ίδια μέρα, ένα συμβούλιο από 3 ανθρώπους: Ο κτηνίατρος της δημοτικής αρχής, ο εκτροφέας του σκύλου και εγώ, που είχα εκπαιδεύσει το σκύλο...
Ο εκτροφέας και εγώ, ήμασταν "άφωνοι"... πως μπόρεσε αυτός ο σκύλος να δαγκώσει το παιδί του...
Και ήμασταν άφωνοι από ένα σοβαρότερο ερώτημα που μας έτρωγε: Αφού κάτι έγινε και ο σκύλος δάγκωσε το παιδί, πως έγινε και αυτός ο σκύλος δεν σκότωσε το παιδί, δεν το συνέτριψε...
Και, έτσι, με τη βοήθειά μας, ο κτηνίατρος προχώρησε σε μιά λεπτομερή εξέταση του σκύλου...
Και βρήκε κάτι: Ενα ξυλάκι από παγωτό καρφωμένο βαθιά στον πρωκτό του...
Η ετυμηγορία ήταν ομόφωνη: Ο σκύλος θα ζήσει... και θα γίνει προσπάθεια να βρει νέα οικογένεια...
Για την ιστορία, ο σκύλος έζησε τα επόμενα 10 χρόνια σε μιά άλλη οικογένεια (που είχε δύο μικρά παιδάκια) και "θριάμβευσε" στο νέο του περιβάλλον...
Αγαπητή
Judy Garland,
Απλά, ο σκύλος είχε πονέσει πολύ (ποιός ξέρει πόσο?) και, "απλά", διόρθωσε το "παιδί του", αποφεύγοντας να το σκοτώσει, αποφεύγοντας να του κάνει
πραγματικά μεγάλη ζημιά... έτσι κι αλλιώς, το πρόσωπο του παιδιού, ήταν περίπου στο ίδιο ύψος με το στόμα του Rottweiler... έκανε αυτό που εμείς αποκαλούμε: "του έριξε μιά ψιλή"...
Ας μας πουν όσοι ιδιοκτήτες έχουν Rottweiler, τι ζημιά μπορεί να κάνει ένα 4χρονο αρσενικό Rottweiler, αν γίνει "έξω φρενών"...
Και σου υπενθυμίζω ότι ο σκύλος της παραπάνω ιστορίας
δεν ήταν ένας "δεμένος σκύλος", με την έννοια που το ρώτησα κι εγώ προηγουμένως...
Η μαμά του μικρού μίλησε στο σταρ και είπε ότι τα παιδιά έπαιζαν μπάλα και ο σκυλος ήταν δεμενος.
Μπορεί να τον είχαν δέσει εκείνην την ώρα για να παίξουν τα παιδιά...
Μπορεί να μην τον είχαν λύσει και πότε...
Και, για να πω την αλήθεια, καλά είχαν κάνει και είχαν δέσει το σκύλο, την ώρα που έπαιζαν τα παιδιά...
Κι εγώ θα τον έδενα (σε τέτοια περίπτωση) το σκύλο μου... κι ας μην είναι "δεμένος" σκύλος... και ας κοιμάται στην κρεβατοκάμαρά μου κάθε βράδυ...
Και επαναλαμβάνω, αυτό που είπα σε προηγούμενο μήνυμα: Ο "δεμένος σκύλος" είναι (τελείως) διαφορετικός από τον δεμένο σκύλο...
καλά, ούτε εγώ δεν βγάζω νόημα μ' αυτό που έγραψα τώρα...
