Φιλε Παναγιωτη, ηρεμησε. Το απολυτο ΖΩΟΝ το εχω εγω φιλε. Ένα ζωον και μισο, δηλαδη εναμισι ζωον. Μια χαρα σας βλεπω εσας.
Ανατρεχοντας στο παρελθον, θυμαμαι εκεινη τη βολτα στο βουνο (την εχω ξαναδιηγηθει παλια), οπου βλεπω τον κακο μαυρο λυκο να ερχεται προς το μερος μου μετα από καλεσμα (γιατι ειχε εξαφανιστει στιγμιαια) και να ξερογλυφεται με ευχαριστηση.
Αμεσως φυσικα καταλαβα ότι κατι εφαγε. Της ανοιγω το στομα και βγαινει μια απιστευτη μποχα, μειγμα σκατιλας και πτωμαϊλας. Κοντεψα να πεσω κατω.
Καποτε γυρισαμε σπιτι και την επεσα για λιγο. Βγαινω αργοτερα στο σαλονι και κοντεψα παλι να πεσω κατω από την βρωμα. Η λυκαινα ειχε ξεχεστει με διαρροια σε ολοκληρο το σαλονι, επειδη προφανως τα «καλουδια» που εφαγε την πειραξαν.
Η συνεχεια: Με την βοηθεια αξιολογοτατου επαγγελματια εκπαιδευτη καναμε αρνηση τροφης/αποφυγη φολας με ηλεκτρικο κολαρο.
Το αποτελεσμα: από τοτε μεχρι σημερα μολις μυρισει κατι φαγωσιμο στη βολτα αποστρεφει το βλεμμα και αποφευγει την περιοχη κανοντας κυκλο.
Δεν το μετανοιωσα ποτέ το μαθημα αυτό.