...Προσωπικά, δυσκολεύομαι να χαρώ με την χαρά σου...
...Λυπάμαι πολύ...και εύχομαι στα παιδιά σου, να διδάξεις άλλα πράγματα.
Ναι... λυπάμαι, επίσης... και, ακόμα περισσότερο, γιατί προσπάθησα... έστω, διακριτικά, έστω με κάποιους ατυχείς παραλληλισμούς...
Ναι, φίλ
ε mareco, η μάχη είναι άνιση...
Άνιση, ως προς το "σκύλο" (και τη "σκύλα", πάντα, για να μην ξεχνιόμαστε - όπως η μανούλα του κουταβιού, που θα "μπει" για ακόμα μιά γέννα... και ακόμα μία... ων ουκ έστιν αριθμός)...
Άνιση, ως προς τα στοιχειώδη και ευτελή επαγγελματικά συμφέροντα...
Άνιση, ακόμα και ως προς την πρόσθετη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε, για να δώσουμε παράδειγμα στα παιδιά μας...
Αλλά, κάτι μπορεί να μείνει:
Μπορεί να μείνει η εμπειρία... που μετασχηματίζεται σε γνώση, όσο κι αν πονάει καμμιά φορά...
Μπορεί να μείνει ότι το "φθηνό" κουτάβι θα γίνει ο "πανάκριβος" φίλος και σύντροφος, το "ανεκτίμητο" μέλος της οικογένειας, για το οποίο (ότι και να συμβεί) καμμία θυσία δεν είναι υπερβολική...
Μπορεί να μείνει ότι το "φθηνό" κουτάβι, ίσως διδάξει στα παιδιά της οικογένειας τα σπουδαιότερα μαθήματα ομαδικότητας, αυταπάρνησης, ανυπόκριτης (ώ, ναι, εδώ όντως διαφέρει από τον άνθρωπο!) αγάπης, αφοσίωσης...
Και, με αυτή την έννοια, καλώς τη δεχτήκατε την κουταβίτσα, Παναγιώτη!
Είναι μέλος της οικογένειας πιά...
Ετσι δεν είναι, Παναγιώτη?