Γεια σαααας!
Τι κάνετε?
Λογικά δεν θα με θυμάστε... Λοιπόν, είμαι η μαμά του Ρούμπυ, ενός πρώην αδέσποτου μικροσκοπικού σκύλου που είχα σκοπό να φύγω μόνιμα Αγγλία μαζί του...
Αφού λοιπόν είδα κι απόειδα, δεν βρήκα κανένα σπίτι που να τον δέχεται, έμεινα ένα χρόνο επιπλέον στην Ελλάδα γιατί είχα βρει παράλληλα και μία δουλίτσα...
Πλέον είμαι άνεργη και με 1000 ευρώ στην άκρη. Αποφάσισα λοιπόν να φύγω στο Λονδίνο μιας και βρήκα εκεί δουλειά. Δυστυχώς το παιδί θα μείνει εδώ μέχρι να βρω δικό μου σπίτι με συγκάτοικους που δεν θα έχουν πρόβλημα να μένουν με ένα σκύλο...
Αυτό όμως μπορεί να σημαίνει 1 χρόνος... μπορεί 2... μπορεί και 4!
Στο θέμα μας: Όταν δούλευα χρειάστηκε να πάω εκτός Ελλάδας 2 φορές για 1-2 βδομάδες κάθε φορά.
Όταν γύρισα, βρήκα έναν σκύλο μισό... με χάλια διάθεση και χωρίς να μιλάει. Όταν με είδε να βγαίνω από το αυτοκίνητο που με γύρναγε σπίτι, άκουσα ένα ουρλιαχτό του τύπου "Μη με κρατάτε αφήστε με να πάω στη μαμά μου, πού την είχατε??!?!?" κτλ.. και για πρώτη φορά έφαγε εκείνη τη μέρα...
Μου είπε η μαμά μου ότι δεν είχε γαβγίσει και παίξει καμία μέρα. Ότι όλη μέρα κοιμόταν!
Και τώρα το ερώτημα... Εφόσον -λογικά- θα το ξανακάνει όταν φύγω, τι μπορώ να κάνω για να περάσει αυτή την κατάθλιψη όσο γίνεται πιο ήπια? (Ή και καθόλου)
Προσπαθώ να κάνω ότι έκανα και με το άγχος αποχωρισμού.. να λείπω σταδιακά όσο γίνεται περισσότερο. Αλλά δεν πιάνει ρε παιδιά. :/
πάω κοιμάμαι από δω κι από κει κάποιες μέρες για να μου πει η μαμά μου αν αντιδράει άσχημα.
Κατουράει και κάνει κακά μέσα...
και μου κατουράει τη βαλίτσα -.-'
Να σας υπενθυμίσω ότι με τον μικρό κοιμόμαστε μαζί. Είναι νευρικό σκυλί αρκετά -από ότι μου είπε ο κτηνίατρός του, όσο ήταν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες, μάλλον τον κακοποιούσαν.
Αυτάαααααααα......
Τι κάνετε?
Λογικά δεν θα με θυμάστε... Λοιπόν, είμαι η μαμά του Ρούμπυ, ενός πρώην αδέσποτου μικροσκοπικού σκύλου που είχα σκοπό να φύγω μόνιμα Αγγλία μαζί του...
Αφού λοιπόν είδα κι απόειδα, δεν βρήκα κανένα σπίτι που να τον δέχεται, έμεινα ένα χρόνο επιπλέον στην Ελλάδα γιατί είχα βρει παράλληλα και μία δουλίτσα...
Πλέον είμαι άνεργη και με 1000 ευρώ στην άκρη. Αποφάσισα λοιπόν να φύγω στο Λονδίνο μιας και βρήκα εκεί δουλειά. Δυστυχώς το παιδί θα μείνει εδώ μέχρι να βρω δικό μου σπίτι με συγκάτοικους που δεν θα έχουν πρόβλημα να μένουν με ένα σκύλο...
Αυτό όμως μπορεί να σημαίνει 1 χρόνος... μπορεί 2... μπορεί και 4!
Στο θέμα μας: Όταν δούλευα χρειάστηκε να πάω εκτός Ελλάδας 2 φορές για 1-2 βδομάδες κάθε φορά.
Όταν γύρισα, βρήκα έναν σκύλο μισό... με χάλια διάθεση και χωρίς να μιλάει. Όταν με είδε να βγαίνω από το αυτοκίνητο που με γύρναγε σπίτι, άκουσα ένα ουρλιαχτό του τύπου "Μη με κρατάτε αφήστε με να πάω στη μαμά μου, πού την είχατε??!?!?" κτλ.. και για πρώτη φορά έφαγε εκείνη τη μέρα...
Μου είπε η μαμά μου ότι δεν είχε γαβγίσει και παίξει καμία μέρα. Ότι όλη μέρα κοιμόταν!
Και τώρα το ερώτημα... Εφόσον -λογικά- θα το ξανακάνει όταν φύγω, τι μπορώ να κάνω για να περάσει αυτή την κατάθλιψη όσο γίνεται πιο ήπια? (Ή και καθόλου)
Προσπαθώ να κάνω ότι έκανα και με το άγχος αποχωρισμού.. να λείπω σταδιακά όσο γίνεται περισσότερο. Αλλά δεν πιάνει ρε παιδιά. :/
πάω κοιμάμαι από δω κι από κει κάποιες μέρες για να μου πει η μαμά μου αν αντιδράει άσχημα.
Κατουράει και κάνει κακά μέσα...
και μου κατουράει τη βαλίτσα -.-'
Να σας υπενθυμίσω ότι με τον μικρό κοιμόμαστε μαζί. Είναι νευρικό σκυλί αρκετά -από ότι μου είπε ο κτηνίατρός του, όσο ήταν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες, μάλλον τον κακοποιούσαν.
Αυτάαααααααα......