Πριν λίγες μέρες έγραψα για να μοιραστώ μία πολύ γλυκιά ιστορία για ένα απ' τα σκυλάκια μας που μας λαχτάρησε, αλλά ξαναγύρισε κοντά μας! Δυστυχώς, τώρα η ιστορία μου δεν έχει αίσιο τέλος!
Πριν λίγες ώρες έμαθα πως ένα από τα σκυλιά που έχουμε στο εξοχικό μας, η Ήρα, πέθανε! Αυτό που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι ο τρόπος που έφυγε.
Εδώ και λίγο καιρό, περίπου 2 μήνες, είχαμε πάρει ένα σκυλί (μισό Ροντβάιλερ μισό Πιτμπουλ αν δεν κάνω λάθος) από έναν γνωστό, ο οποίος δεν μπορούσε πλέον να το κρατήσει. Το σκυλί αυτό, η Φαίδρα, είναι μικρή σε ηλικία - δεν έχει κλείσει καν χρόνο- και απ' όσο μας είχε πει, επειδή είναι μεγάλο δεν μπορούσε άλλο να το έχει στο διαμέρισμα. Η μητέρα μου λοιπόν, επειδή δεν ήθελε ο σκύλος να καταλήξει στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι είχαμε ήδη άλλα 4, αποφάσισε να το πάρει και να το αναλάβει μέχρι να βρούμε κάποιον να το δώσουμε. Όσο περνούσε ο καιρός όμως την αγαπήσανε οικογενειακώς (εγώ δεν το καλογνώρισα το σκυλί, γιατί το πήραν τώρα που είμαι Αγγλία, οπότε την είδα μόνο μία φορά που κατέβηκα για Πάσχα) και αποφασίσε η μητέρα μου να την κρατήσει, παρά το γεγονός πως ήταν ένα πλήρως απείθαρχο σκυλί που δεν άκουγε ούτε το όνομά του, παρά τις διαβεβαιώσεις του πρώην ιδιοκτήτη της πως είναι ΠΛΗΡΩΣ εκπαιδευμένη!! Έτσι, είχε παρέα και η Ήρα και παρόλες τις αντιπαραθέσεις τους στην αρχή, τα πήγαιναν μια χαρά. Να τονίσω πως η Ήρα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ επιθετική ΠΟΤΕ, ακόμα και να την πείραζες, εκείνη δεν έδινε σημασία!
Γι αυτό και δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που έγινε. Σήμερα το μεσημέρι που βγήκε η μητέρα μου στο κτήμα του εξοχικού μας, είδε την Ήρα σε μία μεριά γεμάτη αίματα να κείτεται στο χώμα. Αρχικά νόμζε πως είχε ανοίξει κάποιο κουβά με μπογιά, αλλά όταν πλησίασε κατάλαβε πως το σκυλάκι μας δεν ζούσε πια. Είδε σημάδια από δαγκώματα στο σώμα της και λίγο μετά που την πλησίασε και η Φαίδρα, κατάλαβε από το αίμα στα δόντια και γύρω απ' το στόμα της, τι είχε γίνει!
Τον πόνο της μητέρας μου, αλλά και τον δικό μου δεν μπορώ να σας τον περιγράψω. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς...γιατί;;;; Σίγουρα δεν φταίει το σκυλί! Ούτε το κατηγορώ και ούτε πρόκειται και να το δώσουμε! Εγώ πιστεύω πως γενικά υπήρχε κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς που ο πρώην ιδιοκτήτης δεν μας είπε επίτηδες για να την ξεφορτωθεί! Ήταν ενίοτε επιθετική, αλλά με αγάπη και εκπαίδευση σιγά σιγά είχε παρουσιάσει μικρά δείγματα βελτίωσης. Και με την Ήρα μετά τη γνωριμία τους, έπαιζαν συνέχεια και αποζητούσαν η μία την παρέα της άλλης!
Ξέρω πως το να θυμώνω με τον πρώην ανεύθυνο ιδιοκτήτη δεν φέρνει την Ήρα μου πίσω! Απλά με πιάνει το θυμικό μου και δεδομένης της κατάστασης με κυριεύει η οργή. Και σκέφτομαι πως στη θέση του σκύλου ίσως να μπορούσε να βρεθεί και κάποιος από την οικογένεια!! Δεν ξέρω...αυτό που ξέρω είναι πως μου λείπει απίστευτα το Ηράκι μου, αλλά παράλληλα νιώθω πολύ άσχημα και για τη Φαίδρα, η οποία επί της ουσίας δεν θεωρώ ότι φταίει για τον τρόπο που αντέδρασε...
Πριν λίγες ώρες έμαθα πως ένα από τα σκυλιά που έχουμε στο εξοχικό μας, η Ήρα, πέθανε! Αυτό που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι ο τρόπος που έφυγε.
Εδώ και λίγο καιρό, περίπου 2 μήνες, είχαμε πάρει ένα σκυλί (μισό Ροντβάιλερ μισό Πιτμπουλ αν δεν κάνω λάθος) από έναν γνωστό, ο οποίος δεν μπορούσε πλέον να το κρατήσει. Το σκυλί αυτό, η Φαίδρα, είναι μικρή σε ηλικία - δεν έχει κλείσει καν χρόνο- και απ' όσο μας είχε πει, επειδή είναι μεγάλο δεν μπορούσε άλλο να το έχει στο διαμέρισμα. Η μητέρα μου λοιπόν, επειδή δεν ήθελε ο σκύλος να καταλήξει στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι είχαμε ήδη άλλα 4, αποφάσισε να το πάρει και να το αναλάβει μέχρι να βρούμε κάποιον να το δώσουμε. Όσο περνούσε ο καιρός όμως την αγαπήσανε οικογενειακώς (εγώ δεν το καλογνώρισα το σκυλί, γιατί το πήραν τώρα που είμαι Αγγλία, οπότε την είδα μόνο μία φορά που κατέβηκα για Πάσχα) και αποφασίσε η μητέρα μου να την κρατήσει, παρά το γεγονός πως ήταν ένα πλήρως απείθαρχο σκυλί που δεν άκουγε ούτε το όνομά του, παρά τις διαβεβαιώσεις του πρώην ιδιοκτήτη της πως είναι ΠΛΗΡΩΣ εκπαιδευμένη!! Έτσι, είχε παρέα και η Ήρα και παρόλες τις αντιπαραθέσεις τους στην αρχή, τα πήγαιναν μια χαρά. Να τονίσω πως η Ήρα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ επιθετική ΠΟΤΕ, ακόμα και να την πείραζες, εκείνη δεν έδινε σημασία!
Γι αυτό και δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό που έγινε. Σήμερα το μεσημέρι που βγήκε η μητέρα μου στο κτήμα του εξοχικού μας, είδε την Ήρα σε μία μεριά γεμάτη αίματα να κείτεται στο χώμα. Αρχικά νόμζε πως είχε ανοίξει κάποιο κουβά με μπογιά, αλλά όταν πλησίασε κατάλαβε πως το σκυλάκι μας δεν ζούσε πια. Είδε σημάδια από δαγκώματα στο σώμα της και λίγο μετά που την πλησίασε και η Φαίδρα, κατάλαβε από το αίμα στα δόντια και γύρω απ' το στόμα της, τι είχε γίνει!
Τον πόνο της μητέρας μου, αλλά και τον δικό μου δεν μπορώ να σας τον περιγράψω. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς...γιατί;;;; Σίγουρα δεν φταίει το σκυλί! Ούτε το κατηγορώ και ούτε πρόκειται και να το δώσουμε! Εγώ πιστεύω πως γενικά υπήρχε κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς που ο πρώην ιδιοκτήτης δεν μας είπε επίτηδες για να την ξεφορτωθεί! Ήταν ενίοτε επιθετική, αλλά με αγάπη και εκπαίδευση σιγά σιγά είχε παρουσιάσει μικρά δείγματα βελτίωσης. Και με την Ήρα μετά τη γνωριμία τους, έπαιζαν συνέχεια και αποζητούσαν η μία την παρέα της άλλης!
Ξέρω πως το να θυμώνω με τον πρώην ανεύθυνο ιδιοκτήτη δεν φέρνει την Ήρα μου πίσω! Απλά με πιάνει το θυμικό μου και δεδομένης της κατάστασης με κυριεύει η οργή. Και σκέφτομαι πως στη θέση του σκύλου ίσως να μπορούσε να βρεθεί και κάποιος από την οικογένεια!! Δεν ξέρω...αυτό που ξέρω είναι πως μου λείπει απίστευτα το Ηράκι μου, αλλά παράλληλα νιώθω πολύ άσχημα και για τη Φαίδρα, η οποία επί της ουσίας δεν θεωρώ ότι φταίει για τον τρόπο που αντέδρασε...
