-Μπορεί κάποιος να έχει σκύλο;
Κάθε άνθρωπος δικαιούται ν' αποκτήσει στη ζωή του την πρωτόφαντη χαρά αυτής της γνωριμίας, να ζει μια σχέση που φαντάζει ατέρμονη μα το βράδυ όταν όλοι έχουν χαλαρώσει χίλιες σκέψεις κακές περνούν απ' το μυαλό και καθετί φαίνεται λίγο για να σε κάνει να νιώσεις πως τα πράγματα δε θα πάρουν κάποτε ένα δρόμο άσκημο που οδηγεί στο χαμό του αγαπημένου σου.
Κι αυτή είναι μια φυσιολογική σκέψη-συναίσθημα της ροής της σχέσης ανθρώπου με το σκύλο του. Μια ακόμη ερώτηση όμως είναι αν θα το νιώσουν όλοι οι άνθρωποι έτσι και με την ίδια ένταση. Όχι και τότε η εύκολη απάντηση θα ήταν πως εκείνοι είναι οι πρώτοι που δε δικαιούνται να έχουν σκύλο. Μα σκεφτείτε λίγο πόσοι άνθρωποι δεν κλαίνε στις κηδείες, πόσοι κρατούν τα συναισθήματα βαθιά μέσα τους ό,τι κι αν συμβαίνει κι όμως είναι οι ίδιοι που απέκτησαν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με ένα σκύλο, ίσως γιατί με κάποιο τρόπο οι άνθρωποι τους απογοήτευσαν.
Ποιοί μένουν άραγε; Οι άνθρωποι που βλέπουν το σκύλο για τη χρησιμότητα του; Ο ξάδερφος μου παίρνει κάθε πρωί το s3 του για να πάει στη δουλειά, κάθε βράδυ για να βγει με την κοπέλα του, μα κι όταν πέθανε η μητέρα του τον θυμάμαι να τον κοιτώ απ' το μπαλκόνι να έχει βάλει μπρος το αυτοκίνητο και να κάθεται απέξω στο καπό του και να μιλάει στο αυτοκίνητο. Ποιός θα ισχυριστεί ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα μπορούσε να έχει μια μοναδική σχέση με ένα σκύλο. Μήπως όμως φταίει το ότι δεν το σκέφτηκε ποτέ; Μήπως φταίνε αυτοί που ταλανίζουν το μυαλό μας για το τι είναι και το τι δεν είναι ένας σκύλος; Μακάρι να υπήρχε εκείνος ο ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να πάρει απ' το χέρι και να τον φέρει σε επαφή με τον πρώτο του σκύλο, όπως έκανε ο πατέρας μου και είναι απ' τα δώρα που ποτέ δε θα μπορέσω να ξεπληρώσω.
Οι άνθρωποι σ' απογοητεύουν κάθε στιγμή, τα ζώα δε σ' απογοητεύουν και για την ακρίβεια -ποιητική αδεία- είναι σαν να περιμένουν κάθε φορά να είσαι εσύ αυτός που θα τα σκατώσει κι όμως εκείνα είναι εκεί να δώσουν αγάπη.
Και ποιοί μένουν τελικά; Μήπως όσοι δεν εκτιμούν καμιά ζωή περισσότερο απ' τη δική τους; Δε θα 'πρεπε κανένας άνθρωπος να είναι έτσι. Ναι αλλά γιατί κάποιος οχυρώνεται μέσα σε μια τέτοια σφαίρα; Δε μπορεί παρά να είναι ασπίδα κάτι τέτοιο. Και τότε βρίσκεται ο λάθος άνθρωπος όλοι τον έχετε γνωρίσει που θα τον πάρει απ' το χέρι και θα του πει τι είναι ένας σκύλος, πόσα κενά του υλικού κόσμου και της ψευτοπερηφάνιας του έχειν μπορεί ν' αναπληρώσει. Και τότε όλα δένουν, ο λάθος σύμβουλος στο λάθος άνθρωπο που θα οδηγήσουν στη λάθος επιλογή ενός δυστυχισμένου κακοποιημένου και αρκετές φορές μελλοντικά παρατημένου σκύλου.
Μα μήπως τελικά ο λάθος άνθρωπος δε μένει μόνο εκεί, αλλά ως ιός (έχετε δει τον aids πως πλησιάζει τα κύτταρα, κολλάει πάνω τους και τη στιγμή που είναι έτοιμος εξαπολύει τα πυρά του; ) όπου σταθεί και βρεθεί εκτοξεύει δεισιδαιμονίες, ιδέες που ταιριάζουν σε ένα κόσμο ανθρωποκεντρικό, ανεδαφικό, ασύστολο και ανάλγητο, συμβουλεύει, προτρέπει, περιμένει από τη θέση του συμβουλάτορα.