'Εβλεπα ένα ντοκυμαντέρ μια φορά για πιγκουινάκια στην αρκτική.
Ενώ λοιπόν όλα τα πιγκουινάκια κατηφόριζαν και πήγαιναν ΠΑΝΤΑ προς τη θάλλασα,ένα μόνο πιγκουινάκι κατευθυνόταν αντίθετα και πήγαινε προς τα βουνά.Οι επιστήμονες το είχαν σταματήσει πολλές φορές,το επανατοποθετούσαν μαζί με τα αδερφάκια του αλλά αυτό έμοιαζε να έχει την πορεία προδιαγεγραμμένη στο κεφάλι του.Συνέχιζε να πηγαίνει προς την αχανή έρημο κ τα βουνά.
Το σχόλιο του ανθρώπου που περιέγραφε ήταν πως "το πιγκουινάκι αυτό για άγνωστο λόγο,επιλέγει να πάει αντίθετα από όλα τα υπόλοιπα,σαν να έσβησε ένα διακοπτάκι μέσα του και βαδίζει με πλήρη άγνοια προς τον βέβαιο θάνατό του".
Αυτό το παράδειγμα σαν παρένθεση πως ορισμένες φορές,λίγες η περισσότερες,τα ζώα μπορούν να έχουν μια συμπεριφορά που όπως και στους ανθρώπους,δεν είναι εύκολα εξηγήσιμη κ ίσως κ καθόλου.
Επίσης εγώ προσωπικά,σε μια αντιπαράθεση σκύλου-ανθρώπου όπως η συγκεκριμένη,τάσσομαι δογματικά υπέρ του ανθρώπου.Το άδικο όλου του κόσμου να είχε ο συγκεκριμένος άνθρωπος,οφείλω,βάση αγνών συναισθημάτων προς τον συνάνθρωπό μου πρωτίστως να συμπονέσω αυτόν πρώτα κ μετά τον σκύλο.
Όπως δεν οφείλουν όλοι οι άνθρωποι να πάνε πανεπιστήμια κ να σπουδάσουν κάτι(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνεται η αξία τους ως άνθρωποι),έτσι δεν είναι κ υποχρεωμένοι όλοι να είναι κ ενημερωμένοι στα κυνοφιλικά,στην ψυχολογία του ζώου,στις αντιδράσεις του κ.α.
Έν κατακλείδι λοιπόν για εμένα προέχει ο ανθρώπινος παράγοντας σε τέτοιες περιπτώσεις επίθεσης/δαγκώματος κ όλα τα υπόλοιπα σχόλια τύπου "γιατί δεν έκανες αυτό,γιατί δεν έκανες εκείνο",τα θεωρώ αστεία κ δεν θέλω να με παρεξηγήσετε όσοι τα είπατε,σας αγαπάω όλους
