Ξεκινάω από αυτό το σημείο που νομίζω είναι το σημείο στο οποίο όλοι συγκλίνετε αλλά ο καθένας το εκφράζει διαφορετικά, ίσως γιατί η ίδια η σκέψη αποτυπωμένη σε γραπτά είναι δύσκολο να εκφραστεί σωστά. Όπως κάποιος χθες βράδυ με ρωτούσε για τις χαρακτηρολογικές διαφορές που παρατήρησα έχοντας ζήσει ταυτόχρονα με Χάσκι και Μάλαμιουτ κι ενώ τις έχω στο νου μου τόσο συγκεκριμένες,
οργανωμένες και απτές εντούτοις είναι τόσο δύσκολο να τις γράψω.
Εδώ είναι η ουσία:
το εθνικο ζητημα, δεν πρεπει να το βλεπουμε ¨εθνικιστικα¨ αλλα "οργανωμενα''
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση. Αν δεν παραδεχτούμε εμείς οι ίδιοι ότι είμαστε κατ' εξοχήν κτηνοτροφικός λαός (που αυτό βέβαια θα σήμαινε και να πάψουμε να ασχολούμαστε με πωλήσεις προγραμμάτων κινητής και να ξαναγίνουμε αυτόχθονες εξαγωγείς και αυτάρκεις) δηλαδή να αποδεχτούμε τις ρίζες μας στην ολότητα τους κι όχι την σκιά της καρικατούρας του Κολοκοτρώνη και των υπολοίπων ηρώων που χάρην της ωραιοποιημένης ιστορίας απενοχοποιούνται και τα δικά τους μελανά σημεία.
Ναι είμαστε σαφώς απόγονοι εκείνων που δημιούργησαν τη δημοκρατία. Ναι αλλά ήταν οι ίδιοι που πρώτοι ενέκριναν και εφάρμοσαν τα όργια.
Ομοίως είμαστε απόγονοι του Πυθαγόρα αλλά όλοι αυτοί κάτι τρώγανε. Αυτό το κάτι ήταν η προσπάθεια άλλων αφανών Ελλήνων. Ένας κτηνοτροφικός λαός λοιπόν έχει τα ζώα του (τετράποδα και δίποδα). Μέσα σε αυτά τα ζώα είναι και ο κτηνοτροφικός σκύλος, ο σύμμαχος του ποιμένα, ο προστάτης των κτηνοτροφικών ζώων, της περιουσίας και της οικογένειας γενεών ολόκληρων. Πώς βρεθήκαμε όλοι εμείς στην Αθήνα, στην Πάτρα, στη Λάρισα; Ουρανοκατέβατοι; Προφανώς όχι.
Πρέπει να υπάρξει παραδοχή του ποιοί είμαστε και οργάνωση του τι έχουμε και πως μπορούμε να το εξελίξουμε. Με ενοχλεί η σκέψη πως εγώ αν ήθελα να αγοράσω ένα Κουβάτς θα το πλήρωνα ένα χιλιάρικο περίπου και η δική μου φυλή ενώ έχει αρετές όπως το Κουβάτς ή ο Καυκάσιος έχουν τις δικές τους, εντούτοις κανένας ξένος δεν προτίθεται να αγοράσει ένα Ελληνικό Ποιμενικό.
Μα γιατί;
Διότι δεν υπάρχει κάτι ν' αγοράσει. Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα φυλές οριοθετημένες, κατοχυρωμένες. Δεν είμαστε ενωμένοι, δεν είμαστε οργανωμένοι.
Και μιλάω με το δικαίωμα που μου δίνει η εμπειρία του να έχω εργαστεί εργαστηριακά πάντα, δεν είμαι κτηνοτρόφος με όλες τις εγχώριες φυλές ίππων, αιγών και χοίρων. Έχει κανένας εδώ μέσα ιδέα, πώς προστατεύονται απ' τους ντόπιους και προωθούνται οι εγχώριες φυλές. Εκεί καταφέρανε εντέλει να οργανωθούν.
Το ίδιο πρέπει κι εμείς. Και δεν έχει καμία σημασία το αν εγώ προσωπικά θα πάρω ποτέ τον οποιοδήποτε Ορεινό Ποιμενικό και ειδικά τον Ελληνικό. Αλλά πώς μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε στο να γίνουν κάποιες κατηγοριοποιήσεις των εγχώριων φυλών και να μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κάθε φυλής, για διατήρηση ή ακόμη και για βελτίωση. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι. Εγώ θα είχα τη λογική να πάρω ένα Καυκάσιο για να πηγαίνω τσάρκες με το τεράστιο χνουδωτό σκυλί μου. Οι περισσότεροι στο εξωτερικό δεν είναι σαν κι εμένα. Αναγνωρίζουν κάποιες φυλές για τη χρησιμότητα τους και επιλέγουν για να καλύψουν κάποιες ανάγκες. Αν μπορούμε να εξασφαλίσουμε τα ξεχωριστά γνωρίσματα κάθε εγχώριας φυλής και να μιλήσουμε γι' αυτά, δε χρειάζεται κάτι άλλο για να αναδειχτούμε.
