Για να συνεχίσω το θέμα του φόβου μετά την τοποθέτηση του MaThosalas (εξαιρετικό κατ’εμέ το τελείωμα του κειμένου του).
Το συγκεκριμένο τμήμα μου επανέφερε στην μνήμη ένα άρθρο πουείχα διαβάσει στην ηλεκτρονική έκδοσητου περιοδικού VITA από την κα ΛουΐζαΒογιατζή, και έτσι έψαξα και το βρήκα.
Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω δύο αποσπάσματα.
«Φοβάμαι» σημαίνει«μπορώ»!
O φόβος μάς είναι απαραίτητος. Τον χρειαζόμαστε για νακλείνουμε καλά την πόρτα όταν βγαίνουμε από το σπίτι, να φροντίζουμε τον εαυτόμας και τους δικούς μας ώστε να μην αρρωστήσουν, να είμαστε προσεκτικοί ότανβρισκόμαστε σε άγνωστες ή επισφαλείς καταστάσεις. Και, βέβαια, τον χρειαζόμαστεως κινητήρια δύναμη, ως «πρόκληση» για να ξεπερνάμε τα όριά μας, ναπροσπαθούμε, να παλεύουμε και να βελτιωνόμαστε. O Δανός φιλόσοφος Kίρκεγκωρέγραφε ότι ο φόβος περιέχει ένααπεριόριστο «μπορώ» που αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης ανάπτυξης.Αυτό ακούγεται παράδοξο, γιατί συνήθως συνδέουμε την αίσθηση του φόβου με το«δεν μπορώ». Αν το σκεφτούμε όμως λίγο πιο πολύ, διαπιστώνουμε ότι τα πράγματαπου πραγματικά δεν μπορούμε, δεν τα φοβόμαστε ποτέ, δεν μας απασχολούν.Φοβόμαστε πράγματα που ξέρουμε ότι θα μπορούσαμε ή θα θέλαμε να μπορούμε.
Φοβόμαστε ίσωςακριβώς αυτό: ‘Ότι μπορούμε, γιατί αυτό οδηγεί παρακάτω, στο να κάνουμε.
---------
O φόβος μάς δίνει τηνευκαιρία να παρατείνουμε το χρόνο, μας παροτρύνει ουσιαστικά (ακινητοποιώνταςμας) να «κάτσουμε να το σκεφτούμε». Επειδήτις περισσότερες φορές δεν έχουμε τον «εχθρό» απέναντί μας, ώστε να τραπούμεάμεσα σε φυγή, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι, σαν παλιοί καλοί στρατηγοί, ναεξετάσουμε καλά με τι έχουμε να κάνουμε, ποιοι είναι οι στόχοι μας και ποια ηκατάστασή μας, τι μπορούμε να αντέξουμε και τι όχι, και όπου χρειάζεται νακάνουμε «οικονομία δυνάμεων».