Εχω τουλάχιστον δύο χρόνια να μπω σε τέτοιο κατάστημα.
Αναγκάστηκα την περασμένη εβδομάδα, γιατί επειγόμουν για κάτι φαρμακευτικό αργά το απόγευμα, ημέρας που είναι ανοιχτά μόνο καταστήματα συγκεκριμένης αλυσίδας. Με πολύ βαριά καρδιά και ξυνισμένα μούτρα, να τελειώνω όσο το δυνατόν συντομότερα. Μπαίνει ζευγάρι και χαζεύει τις βιτρίνες...συζητάει με την υπάλληλο αλλά αυτό που μπορώ να καταλάβω, είναι ότι ζητάνε κάτι να τους φέρει; να τους πει; τιμές; μεγέθη; δεν μπορούσα να ακούσω...μόνο την κοπέλλα που φώναζε..."φέρε μου και σε labrador"...
Πως λέμε...φέρτε μου και σε κόκκινο και αν έχει και σε πράσινο, για να διαλέξω...
Αφρισα...
Αφού πλήρωσα, περνάω από μπροστά τους και τους πετάω την ατάκα: "είναι έγκλημα αυτό που κάνετε...ποτέ δεν παίρνουμε σκύλο από pet shop". Τους αφήνω εμβρόντητους και πάω προς την έξοδο. Απελπιστικά αργά όμως. Και στην διαδρομή προς το αυτοκίνητο, θυμήθηκα να κάνω και μερικά τηλέφωνα που ήθελα, πριν φύγω. Αργά-αργά... Μέχρι να με προλάβει ο νεαρός πανικόβλητος, ρωτώντας να μάθει, γιατί τους πέταξα τέτοια βόμβα. Και φυσικά του είπα. Οοοοολο το ποίημα... Και χάρηκα όταν βγήκε και η κοπέλλα τρέχοντας, να ρωτήσει γιατί έφυγε έτσι ο καλός της κι αυτός την μάζεψε με συνοπτικές διαδικασίες και έφυγαν τρέχοντας. Δεν ξέρω που κατέληξαν τελικά, αλλά τουλάχιστον τώρα η απόφασή τους θα είναι συνειδητή και εν γνώση τους.
Και ένοιωσα καλά.
Μήπως τελικά να μην αποφεύγουμε αυτά τα μαγαζιά, αλλά να κοντοστεκόμαστε όταν βλέπουμε κανέναν να χαζεύει τις "βιτρίνες" και να πετάμε τις ατάκες μας;
