Καλημέρα και καλή βδομάδα!
Ζω στην επαρχία, σε σπίτι με μεγάλο κήπο και έχω ένα όμορφο και παιχνιδιάρικο ποιμενικό Καυκάσου 2 ετών. Γνώριζα από πριν τις ιδιαιτερότητες αυτής της ράτσας, ήταν συνειδητή επιλογή και πράγματι λατρεύω τον χαρακτήρα του. Ανεξάρτητος, σεβάσμιος, επιβλητικός και αξιολάτρευτος με τα μέλη της οικογενείας. Από μικρό προσπαθούσαμε να τον κοινωνικοποιήσουμε με τον σωστό τρόπο, με μικρά παιδιά (ξαδερφάκια) με φίλους και συγγενείς και το καταφέραμε. Δεν φεύγει φυσικά η έμφυτη καχυποψία προς τους αγνώστους, αλλά με όσους βλέπει ότι είναι φίλοι, είναι φιλικότατος και πολύ παιχνιδιάρης! Από την άλλη, γνώριζα ότι χρειάζεται δυναμικό ιδιοκτήτη και φρόντισα από νωρίς να καταλάβει ποίος είναι το αφεντικό (χωρίς βια εννοείται) και ποιος τον επιβραβεύει. ΟΚ, για Καυκάσου μιλάμε, δεν κάνει κωλοτούμπες, ούτε θα κατέβουμε σε διαγωνισμό, αλλά βασική υπακοή την έχει.
Έχουμε περιφράξει ένα κομμάτι κήπου για να τον περιορίζουμε εκεί όταν έχουμε καλεσμένους στον κήπο, αλλά να μην χρειάζεται να τον δένουμε. Μην ξεχνάτε ότι πολύ άνθρωποι φοβούνται τα σκυλιά ότι και να τους λες, και ο Ιγκορ μας δεν βοηθάει με το παρουσιαστικό του.
Είχε έρθει λοιπόν ένας οικογενειακός φίλος και μιας και θα καθόταν λίγο, για να μην περιορίσω τον σκύλο στον χώρο του, τον έδεσα με την αλυσίδα του σε ένα δέντρο. Όπως μιλάγαμε σε ένα πηγαδάκι στην αυλή λοιπόν, ο φίλος μας κάνει μία κίνηση με ένα περιοδικό που κράταγε στα χέρια του και "χτυπάει" χάριν αστεϊσμού την μητέρα μου στο κεφάλι.
Ο Ιγκόρ το είδε, σπάει την αλυσίδα (με σύνδεσμο-ποτέ πλέον αλυσίδα με σύνδεσμο) και ορμάει στον φίλο μας με τον κλασσικό αθόρυβο τρόπο της συγκεκριμένης ράτσας. Δεν το είδαμε εγκαίρως και πρόλαβε τον "γρατσουνίσει" μόνο ευτυχώς, μέχρι να τον συγκρατήσω. Εννοείται πως τον άνθρωπο τον περιποιήθηκα, τον πήγα νοσοκομείο και ευτυχώς που έχει και αυτός σκύλο και κατάλαβε τι έγινε.
Το πρόβλημα ποιο είναι? Από τον τρόμο και την αδρεναλίνη και χωρίς να το σκεφτώ, όταν τον συγκράτησα του μίλησα έντονα και του έριξα 2 καρπαζίτσες, όχι δυνατές, στο πίσω μέρους του κεφαλιού. Όμως πρακτικά, ο σκύλος δεν έκανε κάτι λάθος. Είδε μια απειλή και αντέδρασε. Εγώ φταίω που έπρεπε να είχα είτε καλύτερη αλυσίδα, είτε να τον είχα βάλει στον χώρο του. Φοβάμαι λοιπόν, μήπως τον μπέρδεψα και τον κάνω να χάσει την εμπιστοσύνη που μου έχει.... Από τότε τον νοιώθω να με κοιτάζει μπερδεμένα..
Ζω στην επαρχία, σε σπίτι με μεγάλο κήπο και έχω ένα όμορφο και παιχνιδιάρικο ποιμενικό Καυκάσου 2 ετών. Γνώριζα από πριν τις ιδιαιτερότητες αυτής της ράτσας, ήταν συνειδητή επιλογή και πράγματι λατρεύω τον χαρακτήρα του. Ανεξάρτητος, σεβάσμιος, επιβλητικός και αξιολάτρευτος με τα μέλη της οικογενείας. Από μικρό προσπαθούσαμε να τον κοινωνικοποιήσουμε με τον σωστό τρόπο, με μικρά παιδιά (ξαδερφάκια) με φίλους και συγγενείς και το καταφέραμε. Δεν φεύγει φυσικά η έμφυτη καχυποψία προς τους αγνώστους, αλλά με όσους βλέπει ότι είναι φίλοι, είναι φιλικότατος και πολύ παιχνιδιάρης! Από την άλλη, γνώριζα ότι χρειάζεται δυναμικό ιδιοκτήτη και φρόντισα από νωρίς να καταλάβει ποίος είναι το αφεντικό (χωρίς βια εννοείται) και ποιος τον επιβραβεύει. ΟΚ, για Καυκάσου μιλάμε, δεν κάνει κωλοτούμπες, ούτε θα κατέβουμε σε διαγωνισμό, αλλά βασική υπακοή την έχει.
Έχουμε περιφράξει ένα κομμάτι κήπου για να τον περιορίζουμε εκεί όταν έχουμε καλεσμένους στον κήπο, αλλά να μην χρειάζεται να τον δένουμε. Μην ξεχνάτε ότι πολύ άνθρωποι φοβούνται τα σκυλιά ότι και να τους λες, και ο Ιγκορ μας δεν βοηθάει με το παρουσιαστικό του.
Είχε έρθει λοιπόν ένας οικογενειακός φίλος και μιας και θα καθόταν λίγο, για να μην περιορίσω τον σκύλο στον χώρο του, τον έδεσα με την αλυσίδα του σε ένα δέντρο. Όπως μιλάγαμε σε ένα πηγαδάκι στην αυλή λοιπόν, ο φίλος μας κάνει μία κίνηση με ένα περιοδικό που κράταγε στα χέρια του και "χτυπάει" χάριν αστεϊσμού την μητέρα μου στο κεφάλι.
Ο Ιγκόρ το είδε, σπάει την αλυσίδα (με σύνδεσμο-ποτέ πλέον αλυσίδα με σύνδεσμο) και ορμάει στον φίλο μας με τον κλασσικό αθόρυβο τρόπο της συγκεκριμένης ράτσας. Δεν το είδαμε εγκαίρως και πρόλαβε τον "γρατσουνίσει" μόνο ευτυχώς, μέχρι να τον συγκρατήσω. Εννοείται πως τον άνθρωπο τον περιποιήθηκα, τον πήγα νοσοκομείο και ευτυχώς που έχει και αυτός σκύλο και κατάλαβε τι έγινε.
Το πρόβλημα ποιο είναι? Από τον τρόμο και την αδρεναλίνη και χωρίς να το σκεφτώ, όταν τον συγκράτησα του μίλησα έντονα και του έριξα 2 καρπαζίτσες, όχι δυνατές, στο πίσω μέρους του κεφαλιού. Όμως πρακτικά, ο σκύλος δεν έκανε κάτι λάθος. Είδε μια απειλή και αντέδρασε. Εγώ φταίω που έπρεπε να είχα είτε καλύτερη αλυσίδα, είτε να τον είχα βάλει στον χώρο του. Φοβάμαι λοιπόν, μήπως τον μπέρδεψα και τον κάνω να χάσει την εμπιστοσύνη που μου έχει.... Από τότε τον νοιώθω να με κοιτάζει μπερδεμένα..
