λίγο off-topic, αλλά διδακτικό...
Ωχχχχ, ο Grifos...
Συμφωνώ και στα δύο σκέλη της τοποθέτησής σου... πάντα υπάρχει (έστω και "υφέρπον" σιωπηλά) ένα παιχνιδάκι εκβιασμού...
προσωπικά, "προσέχω για να έχω"...
δίνω κάτι λίγο στον ιδιοκτήτη (πριν φανταστεί να μου το ζητήσει - όχι απαραίτητα οικονομικό - οπότε "τι κύριος αυτός ο johnk" - εξάλλου, μετά από αρκετά χρόνια, ακόμα κι αυτός νομίζει ότι πρόκειται για το ...δικό μου σπίτι και όχι για το δικό του!)...
και δίνω κάτι λίγο και στους (καλούς, ομολογουμένως) γείτονες (και σ' αυτούς, πριν διανοηθούν να το ζητήσουν - π.χ. χρήση κάποιου όμορφου χώρου μου για το μπάρμπεκιού τους, ή ένα τραπέζωμα, ή μιά "φιλική" συμβουλή στα θέματα του επαγγέλματός μου)...
Οπότε:
"Εντάξει, μωρέ, δυό σκυλάκια έχει ο άνθρωπος, που δεν πειράζουν κανέναν...
άσε που, όταν γαυγίσουν, προστατεύουν κι εμάς...
εντάξει, έχει και μιά γάτα, αλλά είναι μικρή και δε μετράει...
ok, και οι δύο αδέσποτες γριούλες σκυλίτσες που τις μαζεύει και τις ταΐζει (ο μ#%^κας) και μας βρωμίζουν καμμιά φορά τον κήπο είναι σαν να μην υπάρχουν, τα καθαρίζει εξάλλου κάθε Σάββατο...
ανέχεται με (παγωμένο, έστω) χαμόγελο και το εγκληματικά άτακτο αγοράκι μας, ποιός άλλος θα το ανεχόταν? (*)
εξαιρετικός άνθρωπος..."
(*): φοβάμαι ότι κανείς άλλος και, δυστυχώς, συμπεριλαμβανομένου και του Casper...