Εχθές το βράδυ που έβγαλα βόλτα τα μικρά, συναντήθηκα με δύο γείτονες που είχαν βγάλει κι' εκείνοι βόλτα τα δικά τους. Με ενημέρωσαν να προσέχω πολύ, γιατί ο δρόμος μας έχει γίνει πλέον πολύ επικίνδυνος, από κάποιον ασυνείδητο.
Μέσα σε μια εβδομάδα χάσαμε από τη γειτονιά δυο πολύ αγαπητά σκυλάκια.....
Πρώτη έφυγε η Λίντα μας. Την Λίντα την είχαν υιοθετήσει τα αφεντικά της, πριν αρκετά χρόνια, πεταμένο νεογέννητο κουτάβι. Την μεγάλωσαν με μπιμπερό και είχε γίνει μια μεγαλόσωμη κανελιά κούκλα που είχε μέσα της κάτι από γερμανικό ποιμενικό. Ήταν το πιο γλυκό και ήρεμο σκυλί που έχω συναντήσει ποτέ. Το αφεντικό της που έχει ένα ξυλουργείο στη γειτονιά μας, δεν την έδεσε ποτέ και η Λίντα τριγυρνούσε στα σπίτια μας και στις αυλές μας όλα αυτά τα χρόνια, εισπράττοντας χάδια και αγάπη από όλους.
Πριν 3-4 χρόνια την χτύπησε αυτοκίνητο και παρέλυσε από τη μέση και κάτω. Όλοι οι γιατροί είχαν πει να γίνει ευθανασία για να μην βασανίζεται. Ο ιδιοκτήτης της που την λάτρευε αρνήθηκε και επί έξι μήνες που ήταν κατάκοιτη, την σήκωνε τέσσερις φορές τη μέρα αγκαλιά για να κάνει την ανάγκη της και μετά την σαπούνιζε με φαρμακευτικό σαπούνι γιατί είχε "ανοίξει" από τις κατακλίσεις. Πράγμα καθόλου εύκολο αφού η Λίντα ξεπερνούσε τα 30 κιλά....
Η αγάπη και η αφοσίωση του ήταν τόση, που μετά από έξι μήνες και πολύ υπομονή η Λίντα ξαναπερπάτησε στη γειτονιά μας, περήφανη και χαρωπή. Μόνο την ουρίτσα της δεν κουνούσε γιατί είχε σπάσει.
Μετά από τόση ταλαιπωρία η μικρή ήρθε αντιμέτωπη με την ανθρώπινη κακία και μασούλησε την φόλα που βρήκε στο δρόμο της.... Έφυγε ένα υπέροχο σκυλί που αγαπούσε όλο τον κόσμο. Ένα σκυλί που ερχόταν κάθε μέρα στην εξώπορτα μας και περίμενε να βγούμε για να παίξει με τον Σπούκυ μου και να μας ακολουθήσει στη βόλτα μας.
Καλό ταξίδι Λίντα μου... η γειτονιά μας θα είναι άδεια χωρίς εσένα.
Μετά από λίγες μέρες ακολούθησε ο Παναγιώτης. Κι' αυτός υιοθετημένος, αδέσποτο κουταβάκι πριν 7-8 χρόνια, από ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που δεν έχει παιδιά. Κανένας δεν έμαθε ποτέ γιατί τον ονόμασαν Παναγιώτη.
Ο σκυλάκος αυτός ήταν μια μικρή αρκουδίτσα... με ένα κεφάλι λιονταριού και έντονα τα ίχνη του τσόου-τσόου στη μουσούδα του. Ήσυχος και αθόρυβος, αν δεν ήξερες ότι ζούσε εκεί δεν θα τον έπαιρνες χαμπάρι....
Τον τελευταίο χρόνο τα αφεντικά του, μεγάλοι άνθρωποι και οι δύο γύρω στα 80, δεν είχαν τις αντοχές να τον βγάζουν βόλτα. Του άνοιγαν την πόρτα, έβγαινε να κάνει την ανάγκη του και ξαναγύριζε κοντά τους.
Κάπου εκεί τον περίμενε η δεύτερη φόλα.... έτσι χάθηκε και ο Παναγιώτης από τη γειτονιά.
Καλό ταξίδι μικρέ μου....
Δύο σκυλιά, που ζούσαν σε απόσταση τριάντα μέτρων το ένα από το άλλο, χάθηκαν μέσα σε λίγες μέρες από δολοφονικό χέρι.
Έκλαψα πολύ εχθές το βράδυ, και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι καταράστηκα αυτόν που το έκανε.
Δεν είναι μόνο οι αθώες ψυχούλες που έφυγαν... είναι ότι όλοι φοβόμαστε πια μήπως φύγουν κι' άλλες. Και δεν ξέρουμε και ποιος είναι ο δολοφόνος.
Συγγνώμη που σας φόρτωσα με τόσο μεγάλο ποστ. Ήθελα να το πω κάπου...
Και ήθελα να αποχαιρετίσω με τον τρόπο μου δύο φίλους.....
Μέσα σε μια εβδομάδα χάσαμε από τη γειτονιά δυο πολύ αγαπητά σκυλάκια.....
Πρώτη έφυγε η Λίντα μας. Την Λίντα την είχαν υιοθετήσει τα αφεντικά της, πριν αρκετά χρόνια, πεταμένο νεογέννητο κουτάβι. Την μεγάλωσαν με μπιμπερό και είχε γίνει μια μεγαλόσωμη κανελιά κούκλα που είχε μέσα της κάτι από γερμανικό ποιμενικό. Ήταν το πιο γλυκό και ήρεμο σκυλί που έχω συναντήσει ποτέ. Το αφεντικό της που έχει ένα ξυλουργείο στη γειτονιά μας, δεν την έδεσε ποτέ και η Λίντα τριγυρνούσε στα σπίτια μας και στις αυλές μας όλα αυτά τα χρόνια, εισπράττοντας χάδια και αγάπη από όλους.
Πριν 3-4 χρόνια την χτύπησε αυτοκίνητο και παρέλυσε από τη μέση και κάτω. Όλοι οι γιατροί είχαν πει να γίνει ευθανασία για να μην βασανίζεται. Ο ιδιοκτήτης της που την λάτρευε αρνήθηκε και επί έξι μήνες που ήταν κατάκοιτη, την σήκωνε τέσσερις φορές τη μέρα αγκαλιά για να κάνει την ανάγκη της και μετά την σαπούνιζε με φαρμακευτικό σαπούνι γιατί είχε "ανοίξει" από τις κατακλίσεις. Πράγμα καθόλου εύκολο αφού η Λίντα ξεπερνούσε τα 30 κιλά....
Η αγάπη και η αφοσίωση του ήταν τόση, που μετά από έξι μήνες και πολύ υπομονή η Λίντα ξαναπερπάτησε στη γειτονιά μας, περήφανη και χαρωπή. Μόνο την ουρίτσα της δεν κουνούσε γιατί είχε σπάσει.
Μετά από τόση ταλαιπωρία η μικρή ήρθε αντιμέτωπη με την ανθρώπινη κακία και μασούλησε την φόλα που βρήκε στο δρόμο της.... Έφυγε ένα υπέροχο σκυλί που αγαπούσε όλο τον κόσμο. Ένα σκυλί που ερχόταν κάθε μέρα στην εξώπορτα μας και περίμενε να βγούμε για να παίξει με τον Σπούκυ μου και να μας ακολουθήσει στη βόλτα μας.
Καλό ταξίδι Λίντα μου... η γειτονιά μας θα είναι άδεια χωρίς εσένα.
Μετά από λίγες μέρες ακολούθησε ο Παναγιώτης. Κι' αυτός υιοθετημένος, αδέσποτο κουταβάκι πριν 7-8 χρόνια, από ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που δεν έχει παιδιά. Κανένας δεν έμαθε ποτέ γιατί τον ονόμασαν Παναγιώτη.
Ο σκυλάκος αυτός ήταν μια μικρή αρκουδίτσα... με ένα κεφάλι λιονταριού και έντονα τα ίχνη του τσόου-τσόου στη μουσούδα του. Ήσυχος και αθόρυβος, αν δεν ήξερες ότι ζούσε εκεί δεν θα τον έπαιρνες χαμπάρι....
Τον τελευταίο χρόνο τα αφεντικά του, μεγάλοι άνθρωποι και οι δύο γύρω στα 80, δεν είχαν τις αντοχές να τον βγάζουν βόλτα. Του άνοιγαν την πόρτα, έβγαινε να κάνει την ανάγκη του και ξαναγύριζε κοντά τους.
Κάπου εκεί τον περίμενε η δεύτερη φόλα.... έτσι χάθηκε και ο Παναγιώτης από τη γειτονιά.
Καλό ταξίδι μικρέ μου....
Δύο σκυλιά, που ζούσαν σε απόσταση τριάντα μέτρων το ένα από το άλλο, χάθηκαν μέσα σε λίγες μέρες από δολοφονικό χέρι.
Έκλαψα πολύ εχθές το βράδυ, και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι καταράστηκα αυτόν που το έκανε.
Δεν είναι μόνο οι αθώες ψυχούλες που έφυγαν... είναι ότι όλοι φοβόμαστε πια μήπως φύγουν κι' άλλες. Και δεν ξέρουμε και ποιος είναι ο δολοφόνος.
Συγγνώμη που σας φόρτωσα με τόσο μεγάλο ποστ. Ήθελα να το πω κάπου...
Και ήθελα να αποχαιρετίσω με τον τρόπο μου δύο φίλους.....
